Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хӗрхенме (тĕпĕ: хӗрхен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӗсем унпа туслашас пулсан, вара манӑн та вӗсене хӗрхенме сӑлтав пулман пулӗччӗ, вӗсен те: «ах, мӗншӗн арҫын пулса ҫуралман-ши эпӗ!» тесе калас килми пулнӑ пулӗччӗ.

Если бы они подружились с нею, и у меня не было бы причины жалеть их, и у них исчезло бы желание: «Ах, зачем я не родилась мужчиною!»

IV // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Хамӑн пулнӑ вӑкӑрсемпе ытти тӗрлӗ выльӑхсене чун-чӗрепех хӗрхенме пӑрахатӑп та, Совет влаҫӗшӗн вунӑ ҫул каярах коммунистсемпе пӗр ретре тӑнӑ пек тӑма партие ҫырӑнатӑп».

Душевно отрекаюсь от всякой жалости к собственным бывшим быкам и прочей живности и записываюсь в партию, чтобы, как и десять лет назад, стоять за Советскую власть в одном строю с коммунистами».

XIV сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

— Ӑнланмарӑн эс мана, хӑйне хӗрхенме ыйтман вӗт вӑл, «хӑвна хӗрхенӗр, А-и!» тенӗ.

— Оглох ты, что ли? Ведь он что сказал: «Жаль мне тебя, Красноглазый!»

III // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 23–36 стр.

Ӑна авса хунӑ анлӑ та янӑравлӑ ҫурӑмӗнчен пӗр хӗрхенме пӗлмесӗр тӳплеттереҫҫӗ, анчах вӑл эхлеткелесе кӑна илет, хулпуҫҫисене выляткалать, ыратнине пӑхмасӑрах, шӳт тукалама хӑтланать:

Его нещадно колотили по согнутой широкой и гулкой спине, но он только покрякивал, плечами шевелил и, несмотря на боль, все еще пробовал шутить:

33-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫынни эсӗ, салхуллӑ пулин те, ӑнланма та, хӗрхенме те тивӗҫ…

Хучь ты и пасмурный человек, а должон понять и восчувствие поиметь…

31-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Епле хӗрхенме пултаратӑн-ха эсӗ?!

Как ты можешь жалеть?!

9-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Анчах пике ун умне чӗркуҫленсе ларнӑ та хӗрлӗхне хӗрхенме кирли пирки куҫҫуль тӑксах тархаслама тапратнӑ, хураха хӑйпе мӗн пулса иртнине, ют хулана мӗншӗн кайнине пӗтӗмпех каласа кӑтартнӑ.

Но девица упала перед ним на колени и в слезах молила пощадить ее целомудрие, и рассказала она разбойнику все, что произошло с ней, и зачем идет она в чужой город.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Ху ҫулна кура ытлашши те пулӗ, чӗрӳне хӗрхенме вӑхӑт…

Пожалуй, это не по годам тебе, пора щадить сердце…

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ҫавӑнпа та пирӗн пурӑнас туртӑм ҫук, хамӑра хамӑр та хӗрхенме пӗлместпӗр…

Потому у нас охоты к жизни нет и к себе самим мы чувств не имеем…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ӑшӑ кӑмӑллӑ мар, нихӑҫан та йӑл-л кулнине курма ҫук сана, ырӑ сӑмах каланине илтеймен санран, ҫынна хӗрхенме пӗлместӗн эс, тискер кайӑк пек…

Неприветливый, никогда не улыбнешься, доброго слова не скажешь, немилостивый, словно зверь какой…

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Мӗнле приговор хатӗрлет Ольгӑшӑн ҫак тӗнчипе пӗртен-пӗр ӑнланма, хӗрхенме пултаракан судья?

Какой приговор готовится ей от самого проницательного, снисходительного судьи в целом мире?

IV сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Хӗрарӑм яланах шеллеме, хӗрхенме пӗлет — ку та ҫавнашкал ҫеҫ, тейӗҫ хӑшпӗрисем!

Скажут, что это ничего больше, как жалость, сострадание, господствующие элементы в существе женщины.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Вӑл Ольгӑна та, хӑйне те хӗрхенме пӗлмерӗ, вӑл хӑй мӗскӗнленсе кайрӗ.

Он не чувствовал жалости ни к ней, ни к себе; он был сам жалок.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Вӑл, хӗрхенме ыйтнӑ пек, каласа пӗтермесӗрех ҫаврӑнса тӑчӗ.

Она не досказала и отвернулась, как будто просила пощады.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Ольгӑн, утнӑ май, сӑнӗ улшӑнса пычӗ, сайран та лӑпкӑн сывлама пуҫларӗ те каллех виҫеллӗ утӑмсемпе утса кайрӗ; Хӑй каланӑ «нихҫан та» Обломовшӑн таса тивӗҫлӗх пулнине курчӗ вӑл, ҫавӑнпа та унӑн капланса килнӗ ҫилли хуллен-хулленех сӳрӗлчӗ, вӑл Обломова хӗрхенме пуҫларӗ.

По мере того как она шла, лицо ее прояснялось, дыхание становилось реже и покойнее, и она опять пошла ровным шагом; она видела, как свято ее «никогда» для Обломова, и порыв гнева мало-помалу утихал и уступал место сожалению.

X сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Хӑй кӗтнӗ шанчӑкне пӳлнӗшӗн, эп вилменшӗн вӑл мана хамах хӗрхенме ыйтнӑ пек калаҫни мана уйрӑмӑнах тӗлӗнтерчӗ.

Это было очень странно — то, что он как бы искал у меня же сочувствия в том, что, вопреки его надеждам, я оказался жив.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Епле-ха вара», — терӗ допрос тӑваканӗ мана хирӗҫ, — «епле-ха самозванец пӗр офицере-дворянина хӗрхенме, ҫав вӑхӑтрах унӑн ытти мӗнпур юлташӗсене тискеррӗн вӗлерме пултарнӑ?

— Каким же образом, — возразил мой допросчик, — дворянин и офицер один пощажен самозванцем, между тем как все его товарищи злодейски умерщвлены?

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк. Суд // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

— Вӗсене хӗрхенме те, чыслама та кирлех мар! — терӗ кӑвак хӑю ҫыхнӑ старик.

— Нечего их ни жалеть, ни жаловать! — сказал старичок в голубой ленте.

Вунпӗрмӗш сыпӑк. Пӑлхавлӑ слобода // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Вӑл «ырӑ кӑмӑллӑ Государь хӑюллӑ ҫулҫӳревҫе», «наци чапӗшӗн» хӑйӗн пурнӑҫне нихҫан та хӗрхенме пӗлменскерне пӗр пулӑшусӑрах хӑвармасса шанса тӑрать…

Она надеялась, что «всемилостивейший государь» не оставит без поддержки отважного путешественника, всегда готового пожертвовать жизнью ради «национальной славы»…

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Марья Васильевна Кораблевпа килӗшменшӗн питӗ хӗрхенме пуҫларӗ вӑл.

Приблизительно со второго блюда она стала жалеть, что Марья Васильевна отказала Кораблеву.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех