Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑсрӗ (тĕпĕ: тӑс) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хирӗҫ пӗр ҫыру илмесен те Катьӑна ҫур ҫул хушши ҫыру ҫырса тӑни, Ленинграда ҫитсен алӑк уҫса ярсанах Катя мана хам еннелле аллине тӑсрӗ тесе шанса тӑни айванла тухать.

наивно: полгода писать Кате, не получая в ответ ни слова, и всё-таки надеяться, что стоит мне приехать в Ленинград — и, протянув руки, она встретит меня у порога.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл ман ҫине ырӑ куҫпа пӑхрӗ, чӑмлам пек туса тутине тӑсрӗ.

Он посмотрел на меня добрыми, старыми глазами, пожевал и выпятил губу:

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл ҫыпӑҫтарман конвертлине илчӗ те, ӑҫта ямаллине те ҫырманскере, мана тӑсрӗ.

Он достал конверт, незаклеенный, ненадписанный, и протянул его мне:

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл ман енне аллине тӑсрӗ.

Он протягивает мне руку.

21 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Акӑш-макӑш тӑвӑла! — Вӑл, кӑшт чӗнмесӗр тӑчӗ, унтан типшӗм аллине ман енне тӑсрӗ.

Когда буря разгуливается! — Он нахмурился, помолчал, потом протянул мне свою худую руку.

8 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Тӳрленчӗ, портупей сӑранне шӑтӑртаттарчӗ, атӑ кӗллисене куҫарчӗ, мана хисеплӗн чыс пачӗ, аллине тӑсрӗ.

Выпрямился, скрипнул ремнями портупеи, сдвинул каблуки, откозырял мне почтительно и протянул руку.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хамӑр мӗн ҫамрӑкран куҫа-куҫӑн курмастӑмӑр пулин те ҫулсерен юратса тӑнӑ ҫын ман пата тухса хӑйӗн вӑйлӑ аллине тӑсрӗ, унӑн генилӗ хӑватпа вӗҫни ҫинчен итлесе ӑна эпир юратни ҫулсерен ӳссе пыратчӗ-ха.

И вот этот человек, которого мы полюбили в юности и с каждым годом, не видя его в глаза, только слыша о его гениальных полетах, с каждым годом любили все больше, выходит ко мне и протягивает сильную руку.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Аллине хӑюллӑн тӑсрӗ хӑй.

И он смело протянул мне руку.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кораблев сывлӑх сунчӗ, Вышимирский ӑна хирӗҫ ырӑ кӑмӑллӑ та ҫӑмӑллӑн аллине тӑсрӗ.

Кораблёв поздоровался с ним, и он легко, даже снисходительно протянул ему руку.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пачах урӑхла, вӑл ҫак вӑхӑтра сасартӑк ҫамрӑкланса кайрӗ, тутисене тӑсрӗ, хӑй сӑмахӗ ҫине тӑракан, ҫарти ҫамрӑк тухтӑр пек пулса тӑчӗ.

Он вдруг помолодел, надул губы и стал похож на решительного молодого военного доктора.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл кула-кула аллине ман еннелле тӑсрӗ: — Ҫук, мӗнле пултӑр-ха апла, — темӗнле урӑхла сасӑпа каларӗ вӑл.

Он стал неопределённо улыбаться и совать мне руку: — Нет, как же, — фальшивым голосом сказал он.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Мана курсассӑн, вӑл темле шикленерех тӗлӗнсе тӑчӗ, анчах та часах йӗркене кӗрсе: ««Эсӗ те пирӗнпе-и? Тахҫанах ҫапла кирлӗ!» — тесе, мана алӑ пама аллине тӑсрӗ.

Увидя меня, он смутился; но вскоре оправился, протянул мне руку, говоря: «И ты наш? Давно бы так!»

Вуниккӗмӗш сыпӑк. Тӑлӑх // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Анчах вӑл, никама та мар, мана чӑн малтан алӑ тӑсрӗ.

Но он сам протянул мне руку.

16 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пӗрре Катя вӑхӑта тӑсрӗ, тепре эпӗ хам.

То Катя откладывала, то я.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Атте тухрӗ, катаранах сас парса, сывлӑх сунчӗ, Расщепейӗн саламлӑ сассине хирӗҫ аллине тӑсрӗ.

Вышел отец, громко издали поздоровался и, услышав ответное приветствие Расщепея, уже на голос протянул руку.

13 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пугачев ман патӑмалла хӑйӗн шӑнӑрлӑ аллине тӑсрӗ.

Пугачев протянул мне жилистую свою руку.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк. Тапӑну // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Савельич тутине тӑсрӗ:

Савельич нахмурился.

Иккӗмӗш сыпӑк. Вожатый // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

— Мӗн пултӑр пирӗннисене! — текелесе, ҫурт хуҫи ытарлӑ сӑмаха малалла тӑсрӗ.

— Да что наши! — отвечал хозяин, продолжая иносказательный разговор.

Иккӗмӗш сыпӑк. Вожатый // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Мӗншӗн тесен Печорин ӑна: те асӑрхаманнипе, те мӗнле те пулин урӑх сӑлтавпа, ун мӑйӗнчен уртӑнас вырӑнне аллине ҫеҫ тӑсрӗ.

Оттого, что Печорин в рассеянности или от другой причины протянул ему руку, когда тот хотел кинуться ему на шею!

Максим Максимыч // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ҫав вӑхӑтра вӑл хӑйӗн калавне малалла тӑсрӗ: Казбич урӑх килкелесе ҫӳремерӗ.

Между тем он продолжал свой рассказ таким образом: — Казбич не являлся снова.

Бэла // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех