Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

асӑмра (тĕпĕ: ас) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ турра ӗненместӗп, Ромашов, анчах хӑшпӗр чухне таса юравҫӑсем, тӗншӗн чунне паракансемпе сӑваплӑ чӑтӑмҫӑсем пирки те шухӑшлатӑп, асӑмра канонсемпе кӑмӑла ҫемӗҫтерекен акафистсене ҫӗнӗрен кӑлара-кӑлара тӑрататӑп.

Я не верю в бога, Ромашов, но иногда я думаю о святых угодниках, подвижниках и страстотерпцах и возобновляю в памяти каноны и умилительные акафисты.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Халӗ калама та пултараймастӑп — халӗ те ҫавна аса илетӗп те, ҫав туйӑм яланах ман асӑмра иккенне сисетӗп.

И я не могу сказать — тогда или после, вспоминая об этих часах, я испытал чувство, которое и по сей день живо в памяти моего сердца.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

«Э-э, тӑванӑм, ҫавсем пурте хӗртнӗ тимӗрпе ҫунтарнӑ пек ӗмӗрлӗхех асӑмра тӑрса юлчӗҫ».

«Вот, брат, каленым железом выжгло. Навек укоренилось».

13-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Иксӗлмест асӑмра сан кӑварлӑ, Ҫут хӗвел пек таса кӑмӑлу.

Куҫарса пулӑш

Ирхине, шурӑмпуҫ ҫӗкленсессӗн // Максим Ястран. https://chuvash.org/lib/haylav/1917.html

Эпӗ кайрӑм, Сан сӑнна асӑмра упраса.

Куҫарса пулӑш

Ирхине, шурӑмпуҫ ҫӗкленсессӗн // Максим Ястран. https://chuvash.org/lib/haylav/1917.html

Ун чухне эпӗ ватӑ Мартын башни айӗнче тӑраттӑм, шӑна пуҫларӑм та асӑмра эпӗ Катьӑпа пӗрлех йӗрке хыҫҫӑн йӗрке вуланӑн туяттӑм.

Я стоял тогда под башней старца Мартына, и мне становилось холодно, когда мысленно вместе с Катей я читал строчку за строчкой.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах тахҫан ҫав вырӑнсенче Татаринов капитан иртнӗ те, ун йӗрӗпе эпӗ хам асӑмра пин хут та иртнӗ.

Но когда-то в этих местах прошёл капитан Татаринов и мысленно я, вслед за ним, тысячу раз.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эп ун ҫине пӑхатӑп — вӑл пирӗн полкра пулнӑ, ҫавӑнпа унӑн ҫамрӑк сан-сӑпачӗ, хӑйне рапорт паракан полк командирӗ итленӗ чух каҫӑрӑларах тӑнӑ кӳлепи ман асӑмра тӑрса юлнӑ иккен.

Я смотрю на него — он приезжал в наш полк, и мне запомнилось живое, молодое движение, с которым, закинув голову, он остановился, слушая командира полка, отдававшего рапорт.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ку пӳлӗм ытти пин пӳлӗм евӗрлех: сенкер репспа сӑрса тунӑ диванлӑ, ярапалӑ шторӑсем пур, пӗчӗкҫӗ ҫыру сӗтелӗ, ун ҫийӗнче кӗленче выртать — пурпӗрех-ха ку пирӗн чи малтанхи ҫуртчӗ, эп ӑна ӗмӗрлӗхех асӑмра тытасшӑн пултӑм.

Она была похожа на тысячу таких же комнат: с диваном, обитым голубым репсом, со шторами, обшитыми каймой с шариками, с маленьким письменным столом, на котором лежало стекло, — всё равно: это был наш первый дом, и я хотела запомнить его навсегда.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

…Тухса каяс умӗнхи каҫ нихҫан манӑҫми тӑрса юлчӗ ман асӑмра.

…На всю жизнь запомнилась мне эта ночь — последняя перед отъездом.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӗлпуласси ҫинчен хам асӑмра пин хут та шухӑшланинчен урӑх нимӗн те лайӑххи пулас ҫук пек туйӑнатчӗ.

Как будто уже не могло быть ничего лучше того, что я испытала, тысячи раз представляя в уме эту встречу.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ нимӗнех те тӑваймарӑм, Саня пулман пулсан хам атте ҫинчен те нимӗн те пӗлеймен пулӑттӑм, пӗтӗм асӑмра тӑрса юлни те, ҫав, аттене ӑсатнӑ юлашки кун — Энск вокзалӗнче атте мана аллине илсе ҫӳле ҫӗклерӗ те, сиктерсе ярса, хӑйӗн пысӑк та ырӑ аллисемпе тытрӗ — ҫавна ҫеҫ астӑватӑп.

Я не сделала ничего и, если бы не Саня, даже не узнала бы о своём отце ничего, кроме того, что мне было известно в тот прощальный день на Энском вокзале, когда отец взял меня на руки и в последний раз высоко подкинул и поймал своими добрыми, большими руками.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах ҫав ача ман асӑмра ҫеҫ пурӑнать-ха, хальхи Саня вара пӗртте ун евӗрлӗ мар ун чухне хамӑр чуптуни те халӗ пирӗн хушшӑмӑрта мӗн пулса иртессе пӗлтереймест.

Но тот мальчик существовал ещё только в моём воображении, а новый Саня был так же не похож на него, как не похож был наш первый поцелуй на то, что теперь было между нами.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ак мӗнле курӑнатчӗ вӑл ҫав самантра — хам курса савӑннӑ куҫӗнчен пӑхнипе кӑна мар, ӑна манӑн пӗтӗмпех асӑмра тытса юлас килчӗ: картуссӑрах тӑратчӗ вӑл, хӑй ытла ҫамрӑкчӗ, авланмашкӑн та ир-ха, терӗм эпӗ ӑна.

Вот какой он был в эту минуту — мне хотелось запомнить его всего, а не только глаза, в которые я смотрела: он стоял без фуражки и был такой молодой, что я сказала, что ему ещё рано жениться.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Темле хушамат пек кӑна асӑмра тӑратчӗ-ха, халь акӑ вӑл тӳрре те килчӗ иккен, ҫак пӗкӗрӗлсе кӗнӗ сар мӑйӑхлӑ типшӗм старик ман умра акӑ тӑра парать.

Это была просто какая-то фамилия, и вот она вдруг реализовалась и превратилась в сухого, длинного старика, сгорбленного, с жёлтыми седыми усами.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Ҫук, ик-виҫ кунлӑха ҫеҫ, — тавӑртӑм эпӗ сассӑма яланхинчен улӑштарас марччӗ тесе; хам асӑмра вара ӑна Триумфальнӑйра юлашки хут курнӑ пекех туйса тӑтӑм, вӑл ҫӗлӗк тӑхӑннӑччӗ, юрпа йӗпеннӗ пальтопаччӗ.

— Нет, на несколько дней, — ответил я, тоже стараясь говорить обыкновенным голосом, как будто мне не казалось, что я вижу ее сейчас в том самом треухе с не завязанными ушами, в том пальто, мокром от снега, в котором она была на Триумфальной в последний раз.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Халичченех ҫав каҫ ман асӑмра тӑрать.

Доселе этот вечер живет в моем воспоминании.

Романа кӗртмен сыпӑк // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Эпӗ ҫак шухӑшсем пуҫа килсе кӗнӗ куна октябрӗн 3-мӗшне, 1932-мӗш ҫула, хамӑн асӑмра палӑртса хӑвартӑм.

Я отметил в памяти день, когда мне пришли в голову эти мысли, — 3 октября 1932 года.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпир Энскран тухса кайнӑ самант, ӗмӗрлӗхе асӑмра юлнӑ самант, манӑн куҫ умне тухса тӑчӗ.

Наш отъезд из Энска, памятный на всю жизнь, представился мне.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хамӑр вӗреннӗ «У–1» самолетӑн сулахай енӗ ӗмӗрлӗхех манӑн асӑмра тӑрса юлать.

Навсегда, на всю жизнь я запоминаю левую плоскость самолёта «У-1», на котором мы учились.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех