Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чӗнчӗ (тĕпĕ: чӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сывлӑх сунмасӑрах, тӳрех хӑйӗн патне чӗнчӗ.

Не поздоровался, не пожелал доброго утра, прямо требовал к себе.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аникей кухньӑран пиччӗшне чӗнчӗ, Ворожнев, ҫуллӑ тутисене шӑлкаласа, хӑй ӑшӗнче кулса, пӗчӗк алӑк урати урлӑ каҫрӗ.

Аникей позвал из кухни брательника, и Ворожнев, вытирая масленые губы, ухмыляясь, перешагнул через низкий порожек.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ларура ял Совечӗн председателӗ Екатерина Черкашина та, мӑнтӑр та сарлака хулпуҫҫиллӗ хӗрарӑм пулнӑ, вӑл алӑк патнех пӗччен ларнӑ, Черкашина Егор пуринчен малтан курчӗ те савӑнса кайрӗ, ӑна кӑчӑк туртса хӑй патне чӗнчӗ.

Особняком держалась на заседании и председатель сельского Совета Екатерина Черкашина — дородная, крутоплечая женщина, пристроившаяся у самой двери, она первая увидела Егора и оживилась, поманив его пальцем.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Мӗнле лайӑх мар!» — шухӑшларӗ Константин, унтан, хӗрӗн вӑтанни иртсе кайтӑр тесе, юлташла чӗнчӗ:

«Какая славная!» — подумал Константин и, чтобы совсем освободить девушку от сковавшей ее застенчивости, предложил:

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Коробин ун аллипе тытса чӑмӑртарӗ, Ксени алӑк патне ҫитеспе вӑл ӑна каллех чӗнчӗ:

Коробин пожал ей руку, и, когда Ксения была уже у двери, он снова окликнул ее:

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Коробин Вершинина, суту-илӳ ыйтӑвӗсемпе ӗҫлекен секретаре, хӑй патне чӗнчӗ те телефон тӑрӑх Лузгинпа ҫыхӑнчӗ.

Вызвав к себе Вершинина, секретаря, ведающего вопросами торговли, Коробин связался по телефону с Лузгиным.

13 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Коробин районти ҫыхӑну пайӗн пуҫлӑхне телефон патне чӗнчӗ те, лешӗ ӑнлантарнине хӑлхана чикмесӗр ӑна пикенсех ятлама тытӑнчӗ: колхоза шӑнкӑртаттариччен ҫуран хӑвӑртрах кайса килетӗн, хӑҫанччен тӳсмелле-ха ҫакна райкомӑн?

Он пригласил к телефону начальника районного отделения связи и, не слушая его объяснений, начал напористо и грубо выговаривать ему свои претензии: до каких пор райком будет терпеть такое положение, когда скорее сбегать в колхоз пешком, чем дозвониться до него?

13 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кухньӑ енчи алӑка уҫса арӑмӗпе пиччӗшне чӗнчӗ.

Раскрыв дверь на кухню, он позвал жену и брательника.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ну, мӗн вӑтанатӑр? — ачашшӑн ӳпкелесе ыйтрӗ те Аниҫҫе, пуҫне сӗлтсе, хӗрачана хӑй патне чӗнчӗ.

— Ну чего засовестились? — спросила Анисья и кивком поманила девочку к себе.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Э, эсӗ ҫутӑ ҫӗре тух! — чӗнчӗ Дымшаков, сӑнран йӑлт улшӑнса, вӑл каллех ҫав тери чӑрсӑрланса кайрӗ.

— А ты выходи на свет, племянница! — позвал Дымшаков, разительно меняясь в лице и становясь снова вызывающе дерзким.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кудинов иртен варах ун патне посыльнӑйсем ячӗ, канашлӑва пыма чӗнчӗ.

Кудинов одного за другим с утра слал посыльных, просил прийти на совещание.

LXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинья ӑна чӳречерен асӑрхарӗ, вӑрман винограчӗ явӑнса ӳсекен крыльца ҫине чупса тухса, хыттӑн чӗнчӗ: «Гриша!..»

Аксинья увидела его в окно, выскочила на увитое диким виноградом крылечко, крикнула: «Гриша!..»

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ӗҫ пирӗнпе мӗн ырри-пурришӗн! — чӗнчӗ ӑна стариксенчен пӗри.

Выпей с нами за все хорошее! — обратился к нему один из стариков.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Эй, служивӑй! — кӑшкӑрса чӗнчӗ Прохора вӑкӑрсемпе юнашар утса пыракан старик.

Эй, служивый! — крикнул Прохору шагавший рядом с быками старик.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл ура ҫине тӑчӗ те, коридора тухакан алӑка кӑштах уҫса, хыттӑн чӗнчӗ:

Он встал, приоткрыл дверь в коридор, зычно крикнул:

LII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чӗнчӗ сана.

Кликала тебя.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий кайрӗ, анчах темиҫе утӑмран чарӑнса тӑчӗ те, пӗвӗпе кӑштах ҫаврӑнса, Кудинова кӑшкӑрса чӗнчӗ:

Григорий пошел, но, отойдя несколько шагов, стал вполоборота, окликнул Кудинова:

XLV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрлӗармеецсен чаҫӗсем ҫӗнтерсе килме пуҫласан, Григорий, вӗсем ҫапӑҫнине ҫӳллех мар сӑрт тӗми ҫинчен сӑнанӑскер, хӑйӗн учӗпе патрон урапи патӗнче тӑракан Прохор Зыкова перчеткипе сулса чӗнчӗ, утнӑ ҫӗртех йӗнер ҫине утланса ларчӗ те, тип ҫырма патӗнчен тӗпӗртеттерсе иртсе, васкавлӑ юртӑпа Гусынка хӗрринчи тӑвайкки еннелле ыткӑнчӗ.

Когда перевес начал склоняться на сторону красноармейских частей, Григорий, наблюдавший за боем с пригорка, махнул перчаткой Прохору Зыкову, стоявшему с его конем возле патронной двуколки, на ходу прыгнул в седло; обскакивая буерак, шибкой рысью направился к спуску к Гусынку.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Софонов! — чӗнчӗ те лешне Григорие каларӗ:

— Сафонов! — и обратился к Григорию:

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Кум! — тутине аран мӗкӗлтеттерсе чӗнчӗ вӑл Иван Алексеевича.

— Кум! — чуть шевеля губами, позвал он Ивана Алексеевича.

XXXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех