Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

урса (тĕпĕ: ур) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл пӳлӗме чупса кӗчӗ, кӗтесрен кӗтесе ыткӑнчӗ, урса кайнӑскер, чӳрече рамине урипе тапрӗ.

Он побежал в комнату, метнулся из угла в угол и в бешенстве ударил ногой в оконную раму.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Чӗркуҫҫийӗ ҫине вырнаҫса ларнӑ Сергей, ҫак ним латтисӗр ҫӗмрӗлекен шӑв-шава илтмесӗр те ывӑннине туймасӑр, кирккипе урса кайсах хӗнет чул пек хытӑ кӑмрӑка, пуҫӗнче хайӗн пурӗ те пӗр шухӑш: ыттисенчен кая юлса, шахтерсен умӗнче намӑса кӑна кӗрес марччӗ…

Примостившись на коленях, Сергей яростно бил киркой по пласту, не слыша дикой какофонии, не чувствуя усталости, с единственной мыслью в голове: не отстать от всех, не опозориться перед шахтерами…

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ахӑрать хайхи ку пирӗн киревсӗр сӑмахсемпе, ҫуна ҫинчен шӑва-шӑва анать… пач урса кайрӗ, урӑхла каласан.

Орет благим матом, с салазок скатывается… то есть совсем сбесился!

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эсир мӗн-ха урса кайрӑр, савнӑ станишниксем?

Вы что это, милые станишники, развоевались?

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӗн урса кайнӑ пек хӑвалатӑн? — урапа ӳречисенчен ҫатӑрласа тытрӗ Ильинична, хытӑ силленипе питне-куҫне ыратнӑ чухнехи пек пӗркелентерсе.

Чего ты скачешь как оглашенный? — говорила Ильинична, вцепившись в ребра арбочки, страдальчески морщась от тряски.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич урса кайнӑ куҫӗсемпе арӑмӗ ҫине тирӗнсе пӑхса илчӗ, хаяррӑн кӑшкӑрса тӑкрӗ:

Пантелей Прокофьевич обезумевшими глазами глянул на жену, заорал:

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗррехинче ҫапла Пантелей Прокофьевич вӑкӑр сӳсменне юсама ларнӑччӗ те, ӗҫӗ ҫыпӑҫсах пӗтмерӗ пулас, — ним ахальшӗн урса кайнӑ старик вара, пуртӑ ярса тытса, сӳсмене татӑкӑн-татӑкӑн вакласа тӑкрӗ.

Однажды Пантелей Прокофьевич взялся поправлять ярмо, работа не клеилась, и ни с того ни с сего взбесившийся старик схватил топор и изрубил ярмо так, что от него остались одни щепки.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Кӑшт апла-капла пултӑр ҫеҫ — тӳрех урса каятӑр.

Чуть чего — вы и беситесь.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тата акӑ мӗн: аттене вӑл ун пирки нимӗн те ан шарлатӑр, атту старик урса кайӗ те килтен те хуса кӑларса ярӗ.

Да ишо вот что: пущай она отцу не говорит про это, а то старик взбесится и выгонит меня из дому.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий вараланчӑк шӗвӗр пӳрнине ҫӗклерӗ те, пӗр вӑхӑтрах кулса та куҫӗсене урса кайнӑ пек ялкӑштарса, сӑмахне каласа пӗтерчӗ: — ун чухне те хама тӗкӗнтерместӗп!

Григорий поднял грязный указательный палец и, одновременно и улыбаясь, и бешено сверкая глазами, закончил: — …драться и тогда не дам!

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Урса кайрӗ, уксах чӗмере!

— Развоевался, хромой бес!

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич ун ҫинелле куҫӗсене урса кайнӑ пек ялтӑртаттарса пӑхса илчӗ, сассине чакармасӑр, ҫиллине шӑнарчӗ:

Пантелей Прокофьевич бешено сверкнул на нее глазами и, не сбавляя голоса, продолжал отводить душу:

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ун хыҫӗнчисем самантлӑха тенӗ пек хуллентерех чупрӗҫ, анчах командир чупнӑ ҫӗртех каялла ҫаврӑнса темскер кӑшкӑрчӗ те, ҫынсем каллех чупа пуҫларӗҫ, каллех хӑйӑлтирех те хӑрушӑ сасӑпа «урра-а-а!» кӑшкӑрни урса кайнӑ пек хаяррӑн янӑрама тытӑнчӗ.

Цепь на секунду замедлила движение, но командир, на бегу повернувшись, что-то крикнул, и люди снова перешли на побежку, снова все яростнее стало нарастать хрипловатое и страшное «ура-а-а».

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чӗлхесӗр, ыраттарнипе пит-куҫне пӗркелентерсе, стена ҫумне тӗршӗнчӗ, урса кайнӑ пиччӗшӗ ҫине куҫне чарса пӑхрӗ.

Глухонемая, морщась от боли, прижалась к стене и с ужасом смотрела на взбешенного брата.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ют ҫын йытти ҫыртсан та — савӑнӑҫ нумай мар, анчах хӑвӑн урса кайсан, пӗр чӗрӗ вырӑнсӑр хӑварма пултарать!..

— Чужая собака укусит — радости мало, а уж если своя сбесится, может живого места на тебе не оставить!..

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Урса кайрӗ халӑх!

Страсть-то какая!

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах казак, урапа ҫине пӗтӗм кӗлеткипе ҫӗкленсе тӑрса, кӑваккӑн йӑлтӑртатакан хӗҫӗпе татах та вӑрахчен хӑлаҫланчӗ, дружинниксене урапа ҫывӑхне ямарӗ, куҫӗсене урса кайнӑ пек мӗкӗлтеттерсе, усал сӑмахсемпе хӑйӑлтатса ятлаҫрӗ: «Ппӑ-ӑ-ӑрӑннн!.. Касса ваклатӑп!»

Но казак, поднявшись на бричке во весь рост, еще долго размахивал сине поблескивавшим клинком, не подпускал к бричке дружинников, хрипло матерился, бешено ворочал по сторонам глазами: «О-той-ди-и-и!.. Зарублю!»

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Иван Алексеевич, пысӑк шӑмӑллӑ аллипе йӗнер йӑранинчен ярса тытса, урса кайнӑ вахмистра йӗнер ҫинчен сӗтӗрсе антарма тӑчӗ, анчах хӗҫӗн вирлӗн пырса тивнӗ мӑка енӗ ӑна ҫӗрелле ывтӑнарса ячӗ, ҫӑвара чыхӑнтарса антӑхтаракан, мамӑк пек ҫемҫе те тӑварсӑр тусан пашласа кӗчӗ, сӑмса шӑтӑкӗпе хӑлхасенчен, ӳте пӗҫертсе, юн палкаса анчӗ…

Иван Алексеевич схватился своей мослаковатой рукой за стремя, хотел рвануть с седла озверевшего вахмистра, но удар тупяком шашки опрокинул его на землю, в рот поползла удушливая ворсистая, пресная пыль, из носа и ушей, обжигая, хлестнула кровь.

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пирӗн хушшӑмӑрта юн выртать пулин те, ют мар-ҫке эпир?!» — шухӑшларӗ Григорий, утне чӑпӑрккана урса кайнӑ пек ҫунтарнӑ май, сӑртран сикӗпе вӗҫтерсе анса.

Кровь легла промеж нас, но ить не чужие ж мы?!» — думал Григорий, бешено охаживая коня плетью, наметом спускаясь с бугра.

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Казаксем ҫурри яхӑн Донец леш енче ҫӳреҫҫӗ, кунта юлнисем — урса кайрӗҫ, хӑйсен ури айӗнчи ҫӗре кӑшлаҫҫӗ…

Половина казаков за Донцом, а какие тут остались остервились, землю под собой грызут…

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех