Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хамран (тĕпĕ: хам) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Катя мана хамран самай аслӑрах пек туйӑнатчӗ, ҫав туйӑм искусство ҫинчен калаҫнӑ чух ытларах та палӑратчӗ, юлашки ҫулсенче искусствӑна пӗлсе пырас пирки эпӗ пайтах кая юлнӑ иккен.

Мне казалось, что она гораздо старше меня, — особенно, когда она начинала говорить об искусстве, от которого я здорово отстал за последние годы.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Экспедици ҫулне-йӗрне ӑҫтарах шырамалла-ши, шырамаллах-ши вара ӑна? — ыйтатӑп эпӗ хамран хам.

— Где искать следы экспедиции и стоит ли их искать? — спрашивал я себя.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Ҫурҫӗр Ҫӗрне ҫитейнӗ-ши вӑл? — ыйтатӑп эпӗ хамран хам.

— Дошёл ли он до Северной Земли? — спрашивал я себя.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӑннипе каласан, штурман дневникӗсене вуланӑ чух эпӗ хамран: «Татаринов капитана мӗн пулнине хӑҫан та пулин пӗлейӗп-ши эпӗ. Хӑй уҫнӑ ҫӗре тӗпчес тесе карапне хӑварнӑ-ши вӑл е хӑйӗн ҫыннисемпе пӗрле выҫӑпа аптраса вилсе выртнӑ-ши, вара пӑрсен хушшине лекнӗ шхуна темиҫе ҫул хушши Гренланди ҫыранӗсем патнелле шурӗ-ши?» тесе ыйтаттӑм.

В самом деле, прочитав дневники штурмана, я спрашивал себя: «Узнаю ли я когда-нибудь, что случилось с капитаном Татариновым? Оставил ли он корабль, чтобы изучить открытую им землю, или погиб от голода вместе со своими людьми и шхуна годами двигалась к берегам Гренландии, увлекаемая пловучими льдами?»

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пытарнӑ чухне Катя хамран пӑрӑнса кайнине те астӑватӑп-ха.

Я ещё не забыл, как Катя отвернулась от меня на похоронах.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Иван Иваныч тухтӑр асӑнмалӑх хӑварнӑ стетоскоппа пӗрле эпӗ ҫак летчикӑн портретне те, кирек хӑҫан та, хамран уйӑрмастӑп.

Вместе со стетоскопом, который оставил мне на память доктор Иван Иваныч, я всюду вожу с собой портрет этого лётчика.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хамран ирӗксӗр уйӑрса янӑ Савельич манӑн савнӑ хӗре пулӑшнипе те пулин йӑпаннӑ.

Савельич, насильственно разлученный со мною, утешался по крайней мере мыслию, что служит нареченной моей невесте.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк. Суд // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Эпӗ хам каланӑ вӑхӑтрах хамран хам тӗлӗнсе, «лайӑх та калатӑп иккен эпӗ», тесе шутлатӑп.

Я говорю — и думаю с изумлением: «Ох, как я хорошо говорю!»

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗрре ҫӗрле киле таврӑнсан, пурте лӑпланнӑ хыҫҫӑн, эпӗ, хамран хам вӑтанса, паллӑ хӗрсен коллекцине упраса усракан хайхи папкӑна уҫрӑм та.

И однажды, придя домой, дождавшись, когда все легли, сама перед собой конфузясь, я вынула заветную папку с коллекцией знаменитых девушек и.

11 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Музӑна эп хамран хӑварман, ӑна хурала та хампа пӗрле илнӗ, казармӑна, госпитале чӗннӗ, эскадрон витине йыхӑрнӑ…

Музу я призывал во время дежурств своих в казарму, в госпиталь и даже в эскадронную конюшню…

6 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Площаде тухсан, эпӗ пӗр самантлӑха чарӑнса тӑтӑм, виселица ҫине пӑхса илсе, пуҫӑма тайрӑм, унтан крепӑҫрен тухрӑм та хамран юлми Савельичпа пӗрле Оренбург ҫулӗпе утрӑм.

Вышед на площадь, я остановился на минуту, взглянул на виселицу, поклонился ей, вышел из крепости и пошел по Оренбургской дороге, сопровождаемый Савельичем, который от меня не отставал.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк. Уйӑрӑлни // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Унтан эпӗ тӗмсем хушшинче пытанса, чылайччен шухӑшласа, кайӑксем юрланине итлесе, анне хамран аякран аякка кайнине сӑнаса лартӑм.

Потом я спрятался в кустах и долго сидел задумавшись, слушая, как наперебой щебечут птицы, и поглядывая на мать, которая уходила от меня все дальше.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хамран тӑрӑхласа кулакан Саньӑна миҫе хутчен кӑна хӗнеме шутламан-ши эпӗ.

Сколько раз я готов был побить Саню, которая невольно смеялась надо мной.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Халӗ акӑ, кунта, ҫак кичем крепоҫра, эпӗ час-часах иртнине аса илнӗ май хамран хам: мӗншӗн эпӗ ӑраскал хам уҫса панӑ ҫул ҫине тӑрасшӑн пулмарӑм-ши тесе тӗпчетӗп: унта мана тӳлек савӑнӑҫ та ӑшри канӑҫлӑх кӗтетчӗ-ҫке…

И теперь, здесь, в этой скучной крепости, я часто, пробегая мыслию прошедшее, спрашиваю себя: отчего я не хотел ступить на этот путь, открытый мне судьбою, где меня ожидали тихие радости и спокойствие душевное?..

Июнӗн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Перӗр! — терӗ вӑл: — Эпӗ хамран йӗрӗнетӗп, сире кураймастӑп.

— Стреляйте! — отвечал он, — я себя презираю, а вас ненавижу.

Июнӗн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Хамӑн пӗтӗм пурнӑҫа аса илсе тухатӑп та ирӗксӗрех хамран ыйтатӑп: эпӗ мӗншӗн пурӑннӑ?

Пробегаю в памяти все мое прошедшее и спрашиваю себя невольно: зачем я жил?

Июнӗн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Хӑш чухне эпӗ хамран хам йӗрӗнетӗп… ҫавӑнпах йӗрӗнместӗп-ши эпӗ ыттисенчен те?..

Я иногда себя презираю… не оттого ли я презираю и других?..

Июнӗн 14-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Час-часах хамран ыйтатӑп вара: мӗншӗн ытла ҫине тӑрса ҫав ҫамрӑк хӗрӗн юратӑвне тупасшӑн ҫунатӑп-ха, ӑна улталасшӑн та мар-ҫке, качча та илес ҫук ӑна эпӗ?

Я часто себя спрашиваю, зачем я так упорно добиваюсь любви молоденькой девочки, которую обольстить я не хочу и на которой никогда не женюсь?

Июнӗн 3-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Тӳррипе калас-ха тата, ҫав самантра ман чӗрене хам тахҫан пӗлнӗ кӑмӑлсӑр туйӑм ҫӳҫентерсе иртрӗ, вӑл туйӑм — хапсӑнассиччӗ ӗнтӗ; «хапсӑнасси» тесе хӑйсах каларӑм эпӗ, мӗншӗн тесен хамран нимӗн те пытармастӑп.

Признаюсь еще, чувство неприятное, но знакомое пробежало слегка в это мгновение по моему сердцу; это чувство — было зависть; я говорю смело «зависть», потому что привык себе во всем признаваться.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ҫавӑнпа вӑл пӗтӗмпех каласа пӗлтерменнисене ман хамӑн шутласа тавҫӑрмалла пулчӗ, хамран ҫырса хушмалла килчӗ.

Пришлось поэтому додумывать, дополнять места, про которые он не дорассказал.

Юлашкинчен калани // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех