Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ашшӗ сулӑнса кайрӗ, анчах ӑна ӳкме памарӗҫ, такамӑн алли сюртукӑн пурҫӑн аркинчен хытӑ тытрӗ те малалла утрӗ.

Отец покачнулся, но ему не позволили упасть: чья-то красная веснушчатая рука взяла его за шелковый лацкан сюртука и рванула вперед.

XXXIX. Аркату // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Уйӑх ҫуттинче хӗрачан куҫшуррисем, юр пӗрчисем пек йӑлтӑртатнӑ, ватӑ абрикос йывӑҫҫи айӗнче тӑракан каткари шыв ҫинче унӑн ҫутти кӗмӗл пек сиккелесе такамӑн шыв ҫинче ишсе ҫӳрекен вылямалли киммине ҫутатнӑ.

В лунном свете даже белки девочкиных глаз отливали каленой синевой, и такой же синевой блеснула в кадке под старой абрикосой темная вода, в которой плавала чья-то игрушечная лодочка.

I. Уйӑрӑлни // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Кӳршӗри пӳлӗм алӑкӗ уҫахчӗ, пӗтӗмпех тасаччӗ унта, ҫутӑрах сӑрӑпа та тӗттӗмрех сарӑпа килтерсе тунӑ стенасемпе сӗтел-пукансене асӑрхарӑм: диван умӗнче ҫавра сӗтел пур, диван тӗлӗнче такамӑн пысӑк портречӗ, ҫутӑрах сӑрӑ та яка рамка ашӗнче.

Двери в соседнюю комнату были открыты, и всё там было чистое, светло-серое и тёмно-серое — стены и мебель: диван, перед ним круглый стол. И даже чей-то большой портрет над диваном был в гладкой светло-серой раме.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Уҫнӑ алӑксен ҫумӗпе такамӑн ҫӳлӗ пӗвӗ иртни курӑнчӗ, шлепкине хыврӗ, патакне хучӗ, турине кӑларса, куҫкӗски умӗнче кӑвакарнӑ мӑйӑхне турарӗ.

Длинная фигура мелькнула мимо открытых дверей. Кто-то снял шляпу, поставил палку, вынул гребешок и расчесал перед зеркалом седые усы.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Саня каланине итлетӗп те, хамӑрӑн ҫурма манӑҫнӑ ҫамрӑк ӗмӗр кинори пек умма тухса тӑрать, такамӑн сасси хӑй ҫинчен каласа панӑ пек янрать, экран ҫинче пӗлӗт юхать, йӑлӑмри анлӑ улӑх тӑрӑх тӗтреллӗ ҫырма йӑрӑмӗ ҫуталса выртать.

Я слушаю Саню — и наша полузабытая юность встаёт передо мной, как в кино, когда чей-нибудь голос неторопливо говорит о своём, а на экране идут облака и вдоль широкой равнины далеко простирается туманная лента реки.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Мӑнтӑркка пӗлӗтсен хушшинчен хӗвел те тухрӗ акӑ — ку вӑл ыра ҫанталӑка систерет, — эпӗ вара такамӑн куҫне эмел ярса тӑракан тухтӑра тапранма вӑхӑт ҫитни ҫинчен пӗлтертӗм.

Солнце вышло из-за высоких перистых облаков — признак хорошей погоды, — и я сказал доктору, который уже пускал кому-то в глаза свинцовые капли, что пора «закругляться».

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Такамӑн алли мана хулпуҫҫирен хыттӑн ярса тытрӗ.

Чья-то рука крепко берет меня за плечо.

17 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Мӗскер тӑватӑр эсир кунта? — илтрӗм эпӗ такамӑн сассине.

— Что здесь у вас происходит? — слышу я чей-то жесткий голос.

9 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Такамӑн мӗлки, сукмак тӑрӑх шӑвӑнса, ман ура вӗҫнех ҫитрӗ.

Чья-то тень словно подтекла мне под ноги на дорожке.

4 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Такамӑн алли мана чарса тӑчӗ.

Чья-то рука удержала меня,

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Кирлӗ мар, ҫиленӗ тата, — илтрӗм эпӗ такамӑн сассине.

— Не надо, она еще обидится, — услышала я чей-то шепот.

2 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Плита тӗлӗнче, ҫӳлте, чейник ҫакӑнса тӑрать, унӑн мӗлки ҫине пӑхсан, вӑл пӗрре те чейник пӗк мар, такамӑн ҫав тери пысӑк сӑмси пек туйӑнать.

Чайник висит над плитой, а на тени — это не чайник, а чей-то огромный перевернутый нос.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӗтӗмпе хуралса ларнӑ хура тенкелсене стена тӑрӑх лартнӑ, лӗр кӗтессинче — турӑш, тӗтӗмпе тӗксӗмленнӗ турӑш хӑми ҫинчен аран-аран кӑна такамӑн сӑнне курма пулать.

Длинные черные скамейки стояли вдоль стен, в одном углу висела икона, и на ее закоптелых досках чуть видно было чье—то лицо.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах ҫав вӑхӑтрах кӑмака ҫинчен, кӑмӑлсӑр мӑкӑртатакан карчӑкӑн ҫурӑмӗ хыҫӗнчен, такамӑн печӗкҫеҫ урисем курӑнчӗҫ.

Но из глубины запечья, из-за спины ворчливой бабки уже показались чьи-то маленькие босые ноги.

2 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Вӗсем ман ҫине пӑхса кӑмӑллӑн йӑл кулаҫҫӗ, эпӗ вӗсем ҫине пӑхса кулатӑп, мана такам темскер пӑшӑлтатса калать, камне — пӗлместӗп, эпӗ такамӑн аллине чӑмӑртатӑп, вӑл кам алли пулнине пӗлместӗп…

Они улыбаются тебе, ты им, кто-то что-то шепчет тебе, ты жмешь кому-то руку, не зная кому…

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Ҫук, куна йытӑ ыйтмарӗ, ку такамӑн, урӑххин сасси.

Нет, это не собака, это кого-то другого голос?

II сыпӑк // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

— Пичче, — сасартӑк илтрӗ вӑл такамӑн сассине.

– Дяденька! – услышал он вдруг чей-то голос.

10 сыпӑк // Леонид Агаков. Валентин Катаев. Полк ывӑлӗ. Повесть. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948

Те такамӑн кун-ҫулне шутлать ӗнтӗ вӑл, те ют йӑвари чӗпписене йыхӑрса сас парать.

То ли чьи-то года она считает, то ли своих птенцов, живущих в чужом гнезде, подзывает.

Ҫураҫнӑ хӗр // Мария Петрова. «Ял ӗҫченӗ», 2019.07.19

Пӗррехинче старик, ҫапла ларнӑ чухне, ҫурӑмӗ хыҫӗнче такамӑн сассине илтрӗ:

Однажды старик, когда он сидел так, услышал сзади себя голос.

Старикпе хӗр тата хӗвел // Хветӗр Агивер. Василий Шукшин. Пахчапа мунча хуҫи. Вырӑсларан Хв. Акивер куҫарнӑ. КПСС Чӑваш обкомӗн издательстви, 1989. — 59–64 стр.

«Эсир такамӑн хутне те кӗретӗр, кунта килсе курӑр-ха, пирӗн клуб ӗҫлемест...» – йыхравларӗ Лапсар ял тӑрӑхӗнчи Ойкасси ялне редакцие шӑнкӑравланӑ ҫын.

«Вы заступаетесь за каждых людей, у нас клуб не работает, загляните к нам пожалуйста», — позвал в деревню Ойкасы Лапсарского сельского поселения человек, позвонивший в редакцию.

Купăсçа ĕçе йышăннă клуб хупă пулĕ-и? // ЛЮБОВЬ МАН. «Тӑван Ен», 15-16№, 2016.03.02-10