Шырав

Шырав ĕçĕ:

иксӗмӗр сăмах пирĕн базăра пур.

иксӗмӗр (тĕпĕ: иксӗмӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Пӑхӑр-ха, акӑ эпир иксӗмӗр ӑслӑ ҫынсем ӗнтӗ, пур япала ҫинчен те вӗҫӗ-хӗррисӗр тавлашма май пур иккенне пӗлетпӗр эпир, ҫавӑнпа тавлашмастпӑр та, эпир пӗр-пӗрин чи вӑрттӑн шухӑшӗсене пурне те пӗлсе тӑратпӑр темелле; пӗр сӑмах хускатсан та, пирӗншӗн пӗтӗм истори.
Посмотрите, вот нас двое умных людей; мы знаем заране, что обо всем можно спорить до бесконечности, и потому не спорим; мы знаем почти все сокровенные мысли друг друга; одно слово — для нас целая история.

Майӑн 13-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Пӗррехинче вӑл мана ҫакна та каланӑччӗ: эпӗ ку полка мӗншӗн килсе кӗни ҫинчен никам та пӗлмест, тенӗччӗ, вӑл сӑлтав ӗмӗр-ӗмӗрех пӗлӗтпе иксӗмӗр хушшӑмӑрта вӑрттӑнлӑх пулса юлӗ, тенӗччӗ.
Он мне сам говорил, что причина, побудившая его вступить в К. полк, останется вечною тайной между им и небесами.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Эсӗ куртӑм, тетӗн, — терӗ вӑл, — эсӗ кайса калатӑн! — унтан пӗтӗм вӑйран тӗртсе, мана кимӗ ҫинчен шывалла усӑнтарчӗ, иксӗмӗр те кимӗ ҫинчен пилӗк таран шывалла усӑнса тӑтӑмӑр, унӑн ҫӳҫӗ шывах перӗнет; ҫакӑ вара чи хӑрушӑ самант пулчӗ: эпӗ чӗркуҫҫипе кимӗ тӗпӗнчен хирӗнтӗм те хӑрах аллӑмпа унӑн ҫивӗтне ярса тытрӑм, тепринпе мӑйӗнчен ярса илтӗм те, тинех вӑл тумтирӗмрен аллисене вӗҫертрӗ, вара пӗр самантрах ӑна эпӗ хум ҫинелле ывӑтса ятӑм.
«Ты видел, — отвечала она, — ты донесешь!» — и сверхъестественным усилием повалила меня на борт; мы оба по пояс свесились из лодки, ее волосы касались воды: минута была решительная, я уперся коленкою в дно, схватил ее одной рукой за косу, другой за горло, она выпустила мою одежду, и я мгновенно сбросил ее в волны.

Тамань // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Ҫук, мӗншӗн апла пултӑр! — кулса илчӗ вӑл, — Эпир унпа иксӗмӗр те чудаксем пулнӑ.
— Нет, отчего же! — улыбнулся он, — Мы с ней были два чудака.

Юлашкинчен калани // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Часах эпир унпа иксӗмӗр пӗр ҫырмана пырса кӗтӗмӗр, — унӑн икӗ енӗпе те, тӗрлӗ йывӑҫсем хушшинче, ҫӗрпӳртсем алтса тултарнӑччӗ.
Мы пришли в овраг, по обоим скатам которого среди разных деревьев были нарыты землянки.

Пӗлетӗр-и, эпӗ нихҫан та хӗрарӑмсене йӑпатса курман, ӑна мӗнле лӑплантармаллине шухӑшласа тупаймарӑм, пӗр кӑна иксӗмӗр те нимӗн те чӗнмерӗмӗр…
Я, знаете, никогда с женщинами не обращался: думал, думал, чем ее утешить, и ничего не придумал; несколько времени мы оба молчали…

Бэла // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Акӑ эпир Гуд-Гора тӑвӗ ҫине те улӑхса ҫитрӗмӗр, чарӑнса тӑтӑмӑр та йӗри-тавра ҫаврӑнса пӑхрӑмӑр: ун таврашӗнче шупка пӗлӗт ҫакӑнса тӑрать, вӑл сиввӗн сывлани часах тӑвӑл хускаласса систерет; анчах хӗвелтухӑҫ енче таврипех уяр та ылтӑн тӗслӗ, ҫавӑнпа эпир штабс-капитанпа иксӗмӗр тӑвӑл тухасси ҫинчен пачах манса кайрӑмӑр…
Вот наконец мы взобрались на Гуд-гору, остановились и оглянулись: на ней висело серое облако, и его холодное дыхание грозило близкой бурею; но на востоке все было так ясно и золотисто, что мы, то есть я и штабс-капитан, совершенно о нем забыли…

Халь кӑмака ҫине хӑпарса выртӑр, эпир аннепе иксӗмӗр чӑланта ҫывӑратпӑр.
Лезьте на печку, а мы с мамой в каморе переспим.

2 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

— Зиночка, иксӗмӗр калаҫса татӑлнӑ пек, старший лейтенанта ман пӳлӗме вырнаҫтарӑр!
— Зиночка, так договорились — старшего лейтенанта в мою комнату.

Халӗ ӗнтӗ эпӗ хама ҫапла ҫырнине хирӗҫлеме пултараймастӑп; сире аса илни, сирӗн ытарайми, нимӗнпе танлаштарми сӑнӑр паянтан вара ман пурӑнӑҫӑн асапӗпе савӑнӑҫӗ пулса тӑраҫҫӗ; анчах манӑн сире пӗр йывӑр япала ҫинчен, манӑн пурӑнӑҫри пӗр хӑрушӑ вӑрттӑн пулнӑ ӗҫ ҫинчен пӗлтерсе, иксӗмӗр хушшӑмӑрта ниепле те сирме май ҫук чӑрмав туса хумалла, — тенӗ.
Теперь уж поздно противиться судьбе моей; воспоминание об вас, ваш милый, несравненный образ отныне будет мучением и отрадою жизни моей; но мне еще остается исполнить тяжелую обязанность, открыть вам ужасную тайну и положить между нами непреодолимую преграду…

Ҫил-тӑман // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Пӗр каҫхине эпӗр арӑмпа иксӗмӗр юланутпа кайрӑмӑр.
Однажды вечером ездили мы вместе верхом.

II // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Эпӗр иксӗмӗр юлтӑмӑр, пӗрне-пӗри хирӗҫ лартӑмӑр та, сӑмах хушмасӑр, чӗлӗм тивертсе ятӑмӑр.
Мы остались вдвоем, сели друг противу друга и молча закурили трубки.

I // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Эпир иксӗмӗр те пӗрешкелех ответлерӗмӗр.
Оба мы отвечали одинаково.

VIII сыпӑк // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Ҫав каҫхинех эпир Гонзӑпа иксӗмӗр ҫак вӑрҫӑ пирӗншӗн мӗнле вырӑн йышӑнса тӑнине ӑнлантарса паракан листовка кӑлартӑмӑр.
В тот же вечер мы с Гонзой Выскочилом выпустили листовку, разъяснявшую значение этой войны для нас, чехов.

Юлашкинчен эпир иксӗмӗр те паллакан ҫынна тупрӑмӑр.
Наконец мы нашли общего знакомого.

Тӗрӗссипе каласан, кайран эпир иксӗмӗр те пӗр-пӗринпе интереслентӗмӗр.
Сказать по правде, мы оба проявляли интерес друг к другу.

Манӑн гестаповец // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Мирек ҫирӗп пулнӑ пулсан, нимӗн те каласа паман пулсан, гестапо аллинче эпир иксӗмӗр кӑна пулаттӑмӑр.
Выполни Мирек свой долг, не расскажи ничего, только мы двое попали бы в руки гестапо.

IV сыпӑк // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Халь ӗнтӗ эпӗ Аня Ирасек кунта епле лекнине те ӑнлантӑм — ун патӗнче эпир Мирекпе иксӗмӗр темиҫе хут тӗл пулнӑччӗ.
Теперь я понял, как сюда попала Аничка Ираскова, – у нее мы несколько раз встречались с Миреком.

Революциллӗ пӗр юрӑ хыҫҫӑн тепри янӑрать, халӗ эпир иксӗмӗр кӑна мар, эпир халӗ ирӗкре ирӗккӗн юрлакансемпе пӗрле, пирӗн пекех тӑшмансемпе ҫапӑҫакансемпе пӗрле…
Одна революционная песня следует за другой, мы не хотим быть одинокими, да мы и не одиноки, мы вместе с теми, кто сейчас свободно поет на воле, с теми, кто ведет бой, как и мы…

Оля патне вӑл: эпӗ иксӗмӗр хушӑмӑрти ӗҫсем ҫинчен нумай шухӑшларӑм, анчах сана кӗтсе пуранма йывӑр пулӗ, тесе ҫырчӗ.
Он писал Оле, что много думал над их отношениями, что, наверно, ей тяжело ждать.

14 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика