Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пуҫланӑччӗ (тĕпĕ: пуҫла) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпир кӑшт кая юлса пытӑмӑр, мулкач хӑвалакан йытӑсене вӗҫертсе янӑ вӑхӑтра мулкач йӗрӗсем ирӗлме пуҫланӑччӗ ӗнтӗ.

Мы чуть-чуть запоздали, и, когда пустили гончую, следы уже начали расплываться.

Мулкач // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 125-126 с.

— Евгений Васильевич, пирӗн ирӗк вӑйӗ ҫук… — пуҫланӑччӗ Анна Сергеевна, анчах ҫил вӗҫсе килчӗ те ҫулҫӑсене чӑштӑртаттарчӗ, унӑн сӑмахӗсене те вӗҫтерсе илсе кайрӗ.

— Евгений Васильич, мы не властны… — начала было Анна Сергеевна; но ветер налетел, зашумел листами и унес ее слова.

XXVI // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

— А! акӑ мӗнле эсир! — калаҫма пуҫланӑччӗ Павел Петрович, анчах сасартӑк кӑшкӑрса ячӗ: — пӑхӑр-ха, сирӗн айван Петр мӗн туса хунӑ?

— А! вот вы как! — начал было Павел Петрович и вдруг воскликнул: — Посмотрите, что ваш глупец Петр наделал!

XXIV // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Аркадий каллех именме пуҫланӑччӗ, анчах Анна Сергеевнӑн малтанхи сӑмахӗсем ӑна ҫавӑнтах лӑплантарчӗҫ.

Аркадий смутился было снова, но первые слова, ею произнесенные, успокоили его тотчас.

XXII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

— Эпӗ выляман… — теме пуҫланӑччӗ Аркадий, анчах чарӑнчӗ.

— Я не играл… — начал было Аркадий и умолк.

XVII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

— Анчах Маколей хӑй пулсан… — калама пуҫланӑччӗ Кукшина.

— Но сам Маколей … — начала было Кукшина.

XIII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Хӑшпӗрисем: «Ку чӗлхесӗр мар-ши?» тесе те шухӑшлама пуҫланӑччӗ ӗнтӗ.

А то уж некоторые из них начинали серьезно думать: «Не глухонемая ли?»

Вуннӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Вӑл мӑнаҫлӑн тӳрленсе тӑрса малалла утма кӑна пуҫланӑччӗ, анчах ҫынсем хӑй ҫине пӑхманнине сиссе чарӑнса тӑчӗ.

Гордо выпрямившись, она шагнула было вперед и опять остановилась, поняв, что не на нее смотрели люди.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Василиса Прокофьевна никама та асӑрхамарӗ: кунта вӑл хӑй пӗчченех, пӗлӗт ҫинче — турӑ, пурне те пуриншӗн те судья тесе вӗрентнӗ ӑна мӗн ачаран, — турӑ хӑй нихҫан та курӑнмасть; юлашки вӑхӑтра унӑн турра тасан ӗненни сехет маятникӗ пек сиккеленме пуҫланӑччӗ: вӑл турра ӗненмен пек пулчӗ, ҫылӑхлӑ шухӑшӗсенчен хӑраса каҫару ыйтса кӗлтурӗ.

Василиса Прокофьевна не замечала никого: здесь была только одна она, а там, на небе, — он, как с детства ей внушили, судья всех и всего, — бог, никогда не виденный; бог, чистота веры в которого колебалась у нее в последнее время, как маятник у часов: она то проникалась неверием, то в страхе со слезами вымаливала прощение за греховные мысли.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ҫыран хӗррине чупса ҫитрӗм те, сикме тесе анчах пуҫланӑччӗ, — мана такам алӑран ярса тытрӗ пек.

Разбежалась с берега, вот-вот прыгну, а меня кто-то за руку.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Кабинетра тӗттӗмлене пуҫланӑччӗ ӗнтӗ.

В кабинете был полумрак.

Улттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Тӗлӗрмех пуҫланӑччӗ, ҫи витти сирӗлнипех ыйхӑ сӗвӗрӗлчӗ.

Я задремал, но как только бабушка приподняла край одеяла, сон улетел.

Ылтӑн пан улми // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 84–97 с.

Мишка ун валли тетте кӗрепле якатса хатӗрлеме пуҫланӑччӗ, анчах туса пӗтереймерӗ: тути кӑвакарма пуҫларӗ, сарӑхнӑ питне хаяр та ҫав вӑхӑтрах темле сӳрӗкленсе парӑннӑ сӑн ҫапрӗ.

Мишка начал было мастерить крохотные детские граблишки, но закончить не смог: губы его посинели, на желтом лице появилось озлобленное и вместе с тем покорное выражение.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗлетӗр-и, мӗнле инкек пулса тухрӗ… — тесе пуҫланӑччӗ ҫеҫ вӑл: — Пӗлетпӗр. Ан шарла! — пӳлчӗ ӑна Яшка.

Знаете, какое ужасное, роковое совпадение… — начал было он: — Знаем, помолчи! — оборвал его Яшка.

IX сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Йывӑҫ тӳнтернӗ ҫӗрелле ута та пуҫланӑччӗ ӗнтӗ эпир, Андрей кӑшкӑрса та ячӗ:

Мы шагнули было к завалу, но вдруг Андрей закричал:

IX сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Оська тем калама пуҫланӑччӗ ҫеҫ, сасартӑк урамӑн леш енче хыттӑн кӑшкӑрашнӑ сасӑсем илтӗнчӗҫ.

Оська начал было что-то говорить, но в этот момент на противоположной стороне улицы послышались громкие крики.

III сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

— Эпир фронта… — пуҫланӑччӗ Миша та.

— Мы на фронт… — начал было Миша.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

— Яхӑнне те эпир… — пуҫланӑччӗ Слава.

— Вовсе мы… — начал было Слава.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

— Вӑл епле майпа та пулин чапа тухнӑ ҫын кӑна мар… — тесе ҫеҫ калама пуҫланӑччӗ Андрюша, — Вовка ҫав вӑхӑтра тухса та шурӗ.

— Не какой-нибудь знаменитый… — начал было Андрюшка, но Вовка скрылся.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

— Тата тепӗр тӗслӗ те тума пулать… — тесе ҫеҫ пуҫланӑччӗ Ваня, Демьян ӑна ҫавӑнтах чарса лартрӗ:

— Можно еще и по-другому… — заговорил Ваня, но Демьян его оборвал:

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех