Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тутине (тĕпĕ: тута) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ним тӑвайманнипе тутине ҫыртать вӑл, хӑй ҫаплах: — Ан шавла, Миша… Ан шавла! — тет.

Он кусал губы и опять шептал: — Молчи, Миша… Молчи!

1945-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Иккӗмӗшӗ вӑл (ку та пӗрремӗшӗнчен каях мар) — салтак кухни, пирӗн ҫӑвар тутине пӗрпеклентерсе яраканскер, кӑтӑклантарса тӑраканскер, пирӗн сӗлекесене юхтараканскер, пӗрмай хӑй патнелле илӗртекен пулчӗ.

Второй удар, и не менее существенный, — солдатской кухней, которая начисто стирала все вкусы, будила аппетиты и ежедневно манила нас.

1942-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Юрамасть!.. — йынӑшрӗ вӑл, тутине ҫыртса.

Нельзя! — и застонал, сжимая губы.

1941-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Ачана шелленипе тутине чаплаттарсах илчӗ манӑн кӳршӗ.

 — Мой сосед даже причмокнул от досады.

1941-мӗш ҫул // Александр Галкин. Баруздин С.А. Пӗр ҫулпах: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1970. — 308 с.

Капитанӗ ҫирӗп кӑна арҫын, хӗрлӗ питлӗскер, аллисем кӗрӗс-мерӗс, сӑмси лаптак, куҫӗсем хӗсӗнсе, кайнӑ, нихӑҫан та ҫӑварӗнчен кайман чӗлӗме аялти тутине усӑнтарса тӑрать.

Капитан был здоровенным мужчиной с красным лицом, грубыми руками, плоским носом, узкими глазками и нижней губой, отвисшей от тяжести трубки, которую он не выпускал изо рта.

Пӗрремӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

— Эпӗ ӑнланаймастӑп — мӗнле килӗшеҫҫӗ-ха ун пек сӑмахсем сана, — лӑпках мар сасӑпа пуҫлать Корчагин, Вайманӗ вара хӑйӗн хулӑм тутине усать те, унӑн хӗсӗк куҫӗсем пичӗ тӑрӑх шӑвӑнса анаҫҫӗ.

— Я вообще не понимаю, как это у тебя совмещается… — неспокойным тоном начинал Корчагин, Вайман оттопыривал мясистую губу, и узкие глазки его насмешливо скользили по лицам.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Дубава куна Панкратов каланине пӗлчӗ, анчах вӑл ун енне ҫаврӑнмарӗ, тутине ыраттармаллах ҫыртрӗ те пуҫне чикрӗ.

Дубава узнал его голос, но даже не обернулся, только больно закусил губу и опустил голову.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Корчагин кӑкарнӑ лашине салтса илчӗ те, чӗркуҫҫи ыратнипе тутине ҫыртса, йӗнер ҫине хӑпарса ларчӗ.

Корчагин отвязал коня и, закусив от боли в колене губу, сел в седло.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Хӑй хумханнине сиссе, тутине ҫыртрӗ.

Чувствуя, что волнуется, зажал зубами губу.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Вӑхӑт та ҫук, питӗ васкатӑп-ха, — тӗкӗр умӗнче тутине писевпе хӗретнӗ май пат татса хучӗ Света.

Куҫарса пулӑш

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

— Юратнипе вӑл, чӗкеҫӗм, — тутине хӗр тути ҫумне ҫывхартрӗ Сергей.

Куҫарса пулӑш

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

Сывлӑх сунмасӑрах ыталашма васкатӑн, — тутине тӑснӑ пек хӑтланчӗ хӗр.

Куҫарса пулӑш

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

…Тӗттӗм лашасем, хурисем те туррисем те курӑнмаҫҫӗ, анчах пӗри, шур ҫилхелӗскер, пӗчӗкҫӗ те кулӑшла Пегашка, хӑйӗн кӗске тутине ҫӳлелле ывтӑнтарса, вӑрӑм хӑлхисене ҫӗкленӗ те хӑй ӑнланса илеймен сасса сыхланса итлесе тӑрать.

…Тёмные кони, вороные и каурые, были невидимы, но один, белогривый, маленький и смешной Пегашка, вскинув короткую морду, поднял длинные уши, насторожённо прислушиваясь к неразгаданному шуму.

Вӑрҫӑ секречӗ // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар, Аркадий Петрович. Вӑрҫӑ секречӗ: [повеҫ] / А. П. Гайдар. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 175 с.

Хӑҫан пулнӑ вӑл йӗкӗт хӗре «сутӑн» илме ҫӳрени? — тутине усарах мӑкӑртатать кукамӑшӗ.

Куҫарса пулӑш

Иккӗмӗш пайӗ // Виталий Елтов. «Сувар» хаҫат архивӗ

— Вӑл тутине ҫыртрӗ.

— Он стоит и кусает губы.

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Нюрка сӑмсине турткаларӗ те, пичӗ ҫинчи куҫҫулӗсене шӑлса типӗтрӗ, унтан тутине ҫуласа илсе, ҫинҫе сасӑпа пуҫларӗ:

Слышно было, как Нюрка шмыгнула носом; она провела рукой по лицу, насухо вытирая остатки слёз, потом облизала губы и запела тоненьким, ещё немного прерывающимся голосом:

Тӑваттӑмӗш блиндаж // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 54–76 с.

Тахҫанах самогон тутине астивсе пӑхасшӑн хыпӑннӑ Димка, Головень тухса кайсанах, стакансен тӗпне юлнӑ самогона пӗр ҫӗре ячӗ.

Когда Головень ушел, Димка, давно хотевший узнать вкус самогонки, слил остатки из чашек в одну.

2 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

Анюк сӑмсине турткаларӗ те пичӗ ҫинчи куҫҫулӗсене аллипе шӑлса илчӗ, унтан тутине ҫуласа илсе ҫемҫе сасӑпа пуҫларӗ:

Она провела рукой по лицу, насухо вытирая остатки слёз, потом облизала губы и запела тоненьким, ещё немного прерывающимся голосом:

Тӑваттӑмӗш блиндаж // Георгий Шумилов. Гайдар, Аркадий Петрович. Тӑваттӑмӗш блиндаж: калав; вырӑсларан Г.С. Шумилов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1938. — 24 с.

Анчах пирӗн тӑлӑх туратсем кӗркуннехи шурҫырли тутине пӗлнӗ, ҫавӑнпа та вӗсем халӗ ҫуркуннехи шурҫырлине ҫисе пӑхса: — Епле тутлӑ! — тенӗ.

Но деревенские сироты знали хорошо, что такое осенняя клюква, и оттого когда теперь ели весеннюю, то повторяли: — Какая сладкая!

III // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 133–188 с.

— Ну, ме, ҫи, ме, пырна лартса вил, ме, — куҫне хӗссе, тутине пӑркаласа кӑшкӑрма тытӑнчӗ вӑл, — ме, ылханлӑ чунилли, турра ӗненекен ҫын юнне ӗҫ, кӳп…

«Ну на, ешь, на, подавись, на, — начал он, прищурив глаза и опустив углы губ, — на, душегубец окаянный: пей христианскую кровь, пей…»

Бирюк // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 156–163 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех