Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

асапланса (тĕпĕ: асаплан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Шуйттан илесшӗ, хӑй ӗмӗр тӑршшӗпе асапланса ҫавӑрнӑ кил-ҫурт пирки вӑл ниме те тӑман, пӑсса тӑкма ҫеҫ кирлӗ пулнӑ тесе калаймасть-ҫке-ха ӗнтӗ?

Черт возьми, не мог же он сказать, что все нажитое им ничего не стоило и было годно только на слом?

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дарьйӑпа калаҫнӑ хыҫҫӑн, темиҫе кун ӗнтӗ, Наталья хӑйне темле усал тӗлӗк йывӑррӑн тӑвӑнтарса тертлентернӗ, анчах ыйхӑран вӑранма ниепле хал ҫитереймен пек асапланса пурӑнчӗ.

Несколько дней после разговора с Дарьей Наталья жила, испытывая такое ощущение, какое бывает во сне, когда тяжко давит дурной сон и нет сил очнуться.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Шухӑшласа пӑх-ха, пӗр манӑн ҫеҫ-и тата ҫапла асапланса пурӑнмалла?

— Рассуди сама, не мне же одной страдать?

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хутор атаманӗ хушнипе вара чӳрече хупписене хӑмасемпе хӗреслесе ҫапса хучӗҫ те, ачасем нумай хушӑ ҫав хӑрушӑ вырӑнта выляма шикленсе ҫӳрерӗҫ, стариксемпе карчӑксем тӗтӗм сӳннӗ кил умӗпе иртсе пынӑ чух, асапланса вилнисен тӑпри ҫӑмӑл пултӑр, чунӗсем ҫӳлти патшалӑха лекчӗр тесе, сӑхсӑха-сӑхсӑха илчӗҫ.

По приказу хуторского атамана ставни накрест забили досками, и долго еще ребятишки боялись играть около страшного места, а старики и старухи, проходя мимо выморочной хатенки, крестились и поминали за упокой души убиенных.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Кӳренместӗр-и эсир? — терӗ Константин, ҫакӑн пек чӑн-чӑн этеме, пысӑк ҫынна хӑйӗн ирӗксӗрех темӗнле кӳренмелле сӑмахсем каламалла пулнипе асапланса.

— А вы не обидитесь? — мучаясь тем, что он вынужден говорить такому настоящему и большому человеку какие-то обидные -слова, сказал Константин.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫынна шанми пулса асапланса ҫитнӗ Аникей пӗррехинче чылай ҫӗрле тӳссе выртаймарӗ — утиялне сирсе пӑрахса, хӑвӑрт кӗпе тӑхӑнма пуҫларӗ.

Аникей истомил себя подозрениями и однажды поздно вечером не выдержал — отбросил одеяло и стал быстро натягивать нижнюю рубаху.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней килне килнӗ чух ҫул ҫинче кирлӗ-кирлӗ мар иккӗленӳсемпе асапланса пынине, хӑй каллех калле-малле шухӑшлама хатӗр пулнине аса илчӗ те, ӑна намӑс пулса кайрӗ.

Вспомнив, что по дороге сюда он травил себя ненужными сомнениями и снова был готов смалодушничать, Корней испытал укор совести.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аникей пуҫне пит шӑллипе хӑвӑрт явкаласа лартрӗ, пит-куҫне асапланса пӗтнӗ пек турӗ, ерипен йынӑшса ячӗ.

Аникей быстро обмотал голову полотенцем, напустил на лицо страдающее выражение, тихо застонал.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Асапланса пӗтетӗн, ҫавӑ ҫеҫ…

Измучаешься только вконец, и все…

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хумханса, асапланса, Ксюша Константина пӗр сехет, тен, ытларах та кӗтнӗ пулӗ.

Волнуясь и мучаясь, Ксюша прождала Константина час, а может быть, и больше.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Асапланса пӗтнӗччӗ эпӗ сан аҫупа!..

— Намучилась я с твоим отцом!..

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ҫӑмӑл мар ӗнтӗ сана унпа пурӑнма: асапланса пӗтрӗн пуль?

— Не сладко тебе с ним: намаялась за все годы-то, места, наверное, живого нет?

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тахӑш хӗрлӗармеецӗ, йывӑррӑн асапланса вилекен казака хӗрхенсе-тӗр, ӑна питӗ ҫывӑхран тӗллесе пенӗ те, Такан Яккӑвӗн вилӗ пичӗ ҫинче ӳт пиҫсе кайнӑ йӗрпе тар ҫунӑкӗн хура йӑрӑмӗ те тӗрленсе юлнӑ.

Кто-то из красноармейцев, видимо, сжалившись над трудно умиравшим казаком, выстрелил в него почти в упор, так что даже ожог и черные пятнышки порохового запала остались на мертвом лице Якова Подковы.

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫамрӑксем — хаваслӑн, нимӗн шухӑшсӑр, кулса-тӑрӑхласа «гайдамаксем» тесе ят панӑ стариксем ассӑн хашлатса, чӗмсӗррӗн пӑчӑртанса тухакан куҫҫулӗсене ыттисенчен пытарса утаҫҫӗ; ӗнтӗ суха тума, сӳрелеме, акма вӑхӑт ҫитнӗ; ҫӗр хӑй патне йыхӑрать, кунӗн-ҫӗрӗн канӑҫ курмасӑр чӗнет, кунта ав ҫапӑҫма тивет, ирӗксӗр ҫӗртенех ӗҫсӗр аптӑраса, хӑраса-сехӗрленсе, нуша тӳссе тата хуйхӑрса, ют хуторсем тӑрӑх вилесле асапланса ҫӳрес пулать.

Молодые весело, бездумно, старики, в насмешку прозванные «гайдамаками», — со вздохами, с потаенно укрытой слезой; заходило время пахать, боронить, сеять; земля кликала к себе, звала неустанно день и ночь, а тут надо было воевать, гибнуть на чужих хуторах от вынужденного безделья, страха, нужды и скуки.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӗри хуйхӑпа хупланӗ амӑшӗн чӗри, куҫҫульпе шӑварӑнӗҫ унӑн сӳнӗк куҫсем, унтан кашни кунах, яланах ҫапла, вилсе выртичченех вӑл тахҫан хӑй варӗнче йӑтса ҫӳренӗ, чӗп-чӗр юн пулса тата хӗрарӑм асапӗпе асапланса ҫуратнӑ, кайран таҫти пӗлмен-туман Дон ҫӗрӗнче тӑшман аллинчен пӗтнӗ ывӑлне асӑнса пурӑнӗ…

Горючей тоской оденется материнское сердце, слезами изойдут тусклые глаза, и каждодневно, всегда, до смерти будет вспоминать того, которого некогда носила в утробе, родила в крови и бабьих муках, который пал от вражьей руки где-то в безвестной Доншине…

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Асапланса пӗтнӗ Кошевой Усть-Хопер станицинчи Мӑнкас хуторне тул ҫутипе пырса кӗчӗ.

На рассвете, измученный, Кошевой въехал в хутор Большой Усть-Хоперской станицы.

XXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий, мӑя пӑвакан кӗпе ҫухине тӳрлетнӗ май, чӳречерен пӑхрӗ те, юра юнпа вараласа, йытӑ йӑваланнине, вилес умӗн хӑрушла асапланса, персе шӑтарнӑ айӑкӗпе тимӗр сӑнчӑра кышланине курчӗ.

Григорий, поправляя ворот душившей его рубахи, увидел в окно, как в снегу, пятня его кровью, катается собака, в предсмертной яростной муке грызет простреленный бок и железную цепь.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— …Вырӑс халӑхӗн чи лайӑх представителӗсем большевиксен тӗрмисенче асапланса вилеҫҫӗ.

— …Лучшие представители русского народа гибнут в большевистских застенках.

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ирхине Григорий хӑй темскерле татӑклӑ шухӑш патне пырса ҫитейменнипе асапланса вӑранчӗ.

Утром Григорий проснулся с нудным ощущением чего-то невырешенного.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл вара пӗччен чухне классикӑлла роман геройӗ пек шухӑшларӗ, унччен хӑйне ахаль аскӑнас килни ҫеҫ илӗртнӗ самантсене мӗнпе те пулин витсе илем кӳрес тесе-тӗр, хӑйӗн ӑшчиккинче нихҫан никам патне пулман пархатарлӑ та вӑйлӑ туйӑмӗпе асапланса шырарӗ.

И он наедине с собой рассуждал, как герой классического романа, терпеливо искал в себе какие-то возвышенные чувства, которых никогда и ни к кому не питал, — быть может, желая прикрыть и скрасить ими наготу простого чувственного влечения.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех