Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Уншӑн (тĕпĕ: ун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сюрприз пултӑр ку уншӑн!

Сюрпризом надо преподнести!

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей уншӑн, ҫӗр айӗнчи тамӑкрилле йывӑр ҫав пӗрремӗш сменӑшӑн, вӑл ҫӗнӗрен ӗҫлеме кайма май туса параять пулсан, темӗн пама та хатӗр.

Он многое отдал бы за то, чтобы вернуть возможность и право на ту адски тяжелую — первую — смену под землей.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫут тӗнчерипе ҫӗршывра пулса иртнисем, этем алли тӑвакан ӗҫсем пӗтӗмпех хаклӑ та ҫывӑх уншӑн, вӗсем ӑна савӑнтараҫҫӗ-хумхантараҫҫӗ те, анчах, тепӗр енчен илсен, вӗсене унран каҫса каймалла мар стена пӳлсе тӑрать, йӗри-таврашри пулӑмсене вӑл хутшӑнаймасть, никама та кирлӗ мар, хевтесӗр ҫын ҫеҫ, ҫакӑ вара чун-чӗрене калама ҫук хирет, пӑтратать.

Все происходящее в мире и стране, все дела рук человеческих были знакомы и близки ему, волновали и радовали его, но, с другой стороны, были отгорожены от него непреодолимой стеной, бередили душу саднящим сознанием того, что во всем, что делается и еще будет сделано, он уже не участник, а беспомощный, никому не нужный свидетель, и это вызывало гнетущее уныние.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Уншӑн, пирӗншӗн эс… —

За нее, за нас ты… —

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кунта уншӑн пурте вырӑнлӑ та канлӗ, пурте хаклӑ.

Все в ней стало удобным и привычным в его новом положении.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Уншӑн вӑл чи ҫутӑ та чи витӗмлӗ тӗслӗх.

Для него они становились теперь ярким эталоном.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Куҫарса лартасси пулса тухаймасан та, уншӑн вӑл хӑрушлӑх мар.

Если не получится пересадка, ему это ничем не грозит.

14 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ку уншӑн питӗ кирлӗ.

Это ему очень нужно.

13 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Лешӗ пурӗ-пӗрех хӑйӗнне перет: «Мӗнле ют вара эпӗ уншӑн

А она свое: «Какая же я ему чужая?»

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫапла, ку уншӑн ахаль ыйту кӑна мар.

Далеко не праздный и не отвлеченный для него.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Анчах вӗсем пурнӑҫа хытӑ юратнӑ, уншӑн шӑла ҫыртса ҫапӑҫнӑ!

Но жизнь они крепко любили, зубами дрались за нее!

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

 — Калаҫма кирлӗ мар, уншӑн пире врачран аванах лекӗ.

 — Не надо разговаривать, а то нам влетит от врача.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

«Аванах лекрӗ пире уншӑн главнӑй инженертан!» — кулса илчӗ Сергей.

«Дал нам прикурить главный инженер!» — Сергей усмехнулся.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

«Вилӗме ҫӗнтерсе…» повеҫӗн шӑпи ӑнӑҫлӑ пулчӗ: мана уншӑн Ҫамрӑк гварди ячӗпе хисепленекен тата Пӗтӗм союзра ирттернӗ Н. Островский ячӗпе хисепленекен конкурс премийӗсене пачӗҫ.

Судьба повести «Всем смертям назло...» оказалась успешной: за нее меня наградили премиями имени Молодой гвардии и Всесоюзного конкурса имени Н. Островского.

Хаклӑ чӑваш вулаканӗсем! // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 5–6 с.

Пӑлханни-мӗнӗ майӗпенех сӳрӗлсе пычӗ, ватӑ амӑшне уншӑн явап партарасси ҫинчен уйлани халӗ ӑна пустуй, ӑссӑр, пачах вырӑнсӑр шухӑш пек туйӑнакан пулчӗ.

Тревога постепенно угасала, мысль, что старуха мать будет отвечать за него, уже казалась ему невероятной, дикой, ни на чем не основанной.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Манӑн ав пӗр хӑнуй кӗсрешке пур та, уншӑн та чун вырӑнта мар: кӗтсех тӑр — килсе кӗрӗҫ те ним мар картишӗнчен нӑхталаса тухса кайӗҫ.

У меня вон какая-то безногая кобыленка держится, и то души нет, того и гляди, и эту обратают и уведут со двора.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эхер те эсӗ чирлӗ-тӗк — уншӑн ан хӑра, сана юратнипе пуринпе те килӗшме хатӗр!»

И ежели ты больная — не боись, я из моей к тебе любви на все согласный!»

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пурнӑҫра пурте уншӑн темле ҫӗнӗ, чуна ҫывӑх пӗлтерӗш илчӗ, пурте куҫа кӗчӗ.

Все в жизни обретало для него какой-то новый, сокровенный смысл, все привлекало внимание.

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӑть те мӗн кала та, ку уншӑн телей пулчӗ.

Это была как-никак удача.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр урӑххи-тӗк тахҫанах кӑнса выртмаллаччӗ те, куншӑн ав нимӗн те мар, уншӑн ку алӑ сулмалӑх кӑна.

Другой бы давно издох, а ему нипочем, с него это — как с гуся вода.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех