Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫивчӗ сăмах пирĕн базăра пур.
ҫивчӗ (тĕпĕ: ҫивчӗ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ача чухне вӑл ҫивчӗ, ашкӑнакан пулнӑ, ашкӑнман чухне ашшӗ сӑнаса пынипе ӗҫленӗ.

Он был резв, шаловлив в отрочестве, а когда не шалил, то занимался, под надзором отца, делом.

VIII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Пшеницына килӗнче хуҫалӑх Агафья Матвеевна питӗ ӑста та ҫивчӗ пулнӑран кӑна мар, Иван Матвеевич Мухояров апат-ҫимӗҫ тӗлӗшпе питӗ пултаруллӑ эпикуреец пулнӑран та лайӑхланса пырать.

Хозяйственная часть в доме Пшеницыной процветала, не потому только, что Агафья Матвеевна была образцовая хозяйка, что это было ее призванием, но и потому еще, что Иван Матвеевич Мухояров был, в гастрономическом отношении, великий эпикуреец.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Вӑл тӗрлӗ мыскарасем шыракан ҫын пек опытлӑ, ҫивчӗ куҫлӑ ача пулнӑ.

У него был опытный, проницательный глаз искателя приключений.

II. Тинӗс // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ман куҫ умӗнче йӑмӑхтаракан ҫивчӗ ҫутӑ вылянчӗ те тӳрех чӗреме ҫапрӗ.

Белый острый свет мелькнул перед моими глазами и ударил прямо в сердце.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Эсӗ ытла та ҫивчӗ калаҫатӑн. Анчах та эпир санашкаллисене ҫеҫ мар курнӑ!» — терӗ вӑл, сӑн-питне сулхӑнлатса.

«Ты, брат, востер, — сказал он мне нахмурясь, — но видали мы и не таких!»

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк. Суд // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Виҫҫӗшин те пӗр майлӑ тӳрем сӑмсасем, куҫӗсем те пӗр майлах, хура та ҫивчӗ.

У всех троих были одинаковые решительные носы, одинаковые глаза — темные и живые.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Капрал мундирӗ тӑхӑннӑ пӗр ҫивчӗ йӗкӗт ҫавӑнтах Пугачев патне чупса пычӗ.

Молодой малый в капральском мундире проворно подбежал к Пугачеву.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк. Уйӑрӑлни // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Эпӗ калӑп ӑна: Хисеплӗ ырӑ патша, Калап чӑннине сана эпӗ тӗпӗ-йӗрӗпе, Тусӑмсем манӑн тӑваттӑн пулнӑ: Пӗрийӗ вӗсенчен — хура тӗттӗм ҫӗр, Иккӗмӗшӗ, тусӑмҫӑм — ҫивчӗ хурҫӑ хӗҫ, Виҫҫӗмӗшӗ, тусӑм ман — ырӑ утӑмҫӑм, Тӑваттӑмӗшӗ — карӑнтарнӑ ухӑ тус, Вӗшлесемех те манӑн — хӗртнӗ сӑнӑсем.

Я скажу тебе, надежа православный царь, Всеё правду скажу тебе, всю истину, Что товарищей у меня было четверо: Еще первый мой товарищ темная ночь, А второй мой товарищ булатный нож, А как третий-то товарищ, то мой добрый конь, А четвертый мой товарищ, то тугой лук, Что рассыльщики мои, то калены стрелы.

Саккӑрмӗш сыпӑк. Чӗнмен хӑна // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Ҫивчӗ ӗнтӗ!

Проворен.

Саккӑрмӗш сыпӑк. Чӗнмен хӑна // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Ҫапах та полковник арӑмӗ, унӑн ҫивчӗ куҫне кура, ун ҫине ӑшшӑн пӑхкалать, тетчӗҫ: вӑл вара ҫакӑн ҫинчен юптарса каласан ҫилленмеллипех ҫилленетчӗ.

Говорили, однако, что жена полковника была неравнодушна к его выразительным глазам; но он не шутя сердился, когда об этом намекали.

Фаталист // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Аялта ҫивчӗ шӗвӗрлӗ чулсем.

Внизу острые камни.

Июнӗн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Кунти шукӑльсен ҫивчӗ сӑмахӗсем култармарӗҫ ӑна; чӑнкӑ сакӑлтак патӗнче тӑни те хӑратмарӗ, ҫав вӑхӑтрах ытти пикесем вара ҫухӑраҫҫӗ те куҫӗсене хупаҫҫӗ.

Остроты здешних денди ее не смешили; крутизна обрыва, у которого она стояла, ее не пугала, тогда как другие барышни пищали и закрывали глаза.

Июнӗн 3-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Киревсӗр сцена хыҫҫӑн именесси пӗчӗккӗн-пӗчӗккӗнех сӳрӗлчӗ, унӑн чечен пит-куҫӗ ҫуталса кайрӗ, вӑл питӗ кӑмӑллӑ шӳт тума пуҫларӗ; ҫивчӗ калаҫас темесӗрех хӑй вара ҫиввӗн калаҫать, сӑмахӗ чӗрӗ те ирӗккӗн юхать; хӑш чух тарӑн шухӑшлах калаҫать…

Впечатление, произведенное на нее неприятною сценою, мало-помалу рассеялось; личико ее расцвело; она шутила очень мило; ее разговор был остер, без притязания на остроту, жив и свободен; ее замечания иногда глубоки…

Майӑн 22-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Вӑл ҫивчӗ чӗлхеллӗ ҫын: унӑн эпиграммисем час-часах йӑпантарма пултараҫҫӗ, анчах нихҫан та кирлӗ ҫӗре лекеймеҫҫӗ, усал та мар вӗсем: вӑл никама та пӗр сӑмахпа ҫапса хуҫаймасть; ҫынсене те, вӗсен айван енӗсене те пӗлеймест вӑл, мӗншӗн тесен хӑй ӗмӗрӗнче вӑл хӑй ҫинчен кӑна шухӑшлать.

Он довольно остер: эпиграммы его часто забавны, но никогда не бывают метки и злы: он никого не убьет одним словом; он не знает людей и их слабых струн, потому что занимался целую жизнь одним собою.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Калаҫасса хӑвӑрт калаҫать, сӑмахӗсене ытла эрешлентерме юратать: пурнӑҫра май килнӗ чух кирек хӑш самантра та калама юрӑхлӑ хатӗр ҫивчӗ сӑмахсемпе калаҫаканнисенчен пӗри ӗнтӗ вӑл, ун пек ҫынсене чӑн-чӑн илемлӗх нимӗн чухлӗ те хускатмасть, вӗсем хӑйсене хӑйсем пысӑка хурса, хӑйсен калама ҫук пысӑк туйӑм пур пек, кӑмӑлӗ хӗрсе тӑнӑ пек, акӑш-амакӑш хуйхӑ-суйхӑ чӑтса ирттернӗ пек тыткалаҫҫӗ хӑйсене.

Говорит он скоро и вычурно: он из тех людей, которые на все случаи жизни имеют готовые пышные фразы, которых просто прекрасное не трогает и которые важно драпируются в необыкновенные чувства, возвышенные страсти и исключительные страдания.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Вӑл Сашӑран пӗр-икӗ ҫул аслӑрах пулмалла, тата унран чылай вӑйлӑрах, анчах Саша ҫивчӗ, ҫаврӑнӑҫуллӑ пулнипе, ӑна вӗҫертмен.

Он был, по-видимому, двумя годами старее Саши и гораздо его сильнее, но Саша был увертливее.

XVII сыпӑк // Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Дубровский. Никифор Ваҫанкка куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Штаб начальникне калас тесе, вӑл ҫивчӗ сӑмахсем те шухӑшласа тупрӗ, анчах та калама ӗлкӗреймерӗ.

Он подобрал уже слова, чтобы ответить начальнику штаба поязвительнее, но произнести их не успел.

19 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Пӗчӗк кӑмака та пур, — терӗ ҫаврака питлӗ, ҫивчӗ куҫлӑ пӗчӗк хӗрарӑм, — ҫамрӑк негр пек хура сӑнлӑскер.

Печура у меня, – доказывала маленькая круглолицая женщина с бойко сверкавшими, как у молодого негра, белками глаз.

15 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Айӑк пӗрчипе вӑл пистолетӑн ҫивчӗ кӗтессисене туять.

Бедром он ощущал острые грани пистолета.

2 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Ҫапах ҫакнашкал ҫивчӗ хӑлхасем те, кайӑк сассипе улатакка шакканисӗр тата хыр тӑррисем пӗр пек шавланисӗр пуҫне, вӑрманта урӑх пӗр сасӑ та илтмерӗҫ.

Но даже и эти чуткие уши не слышали в лесу ничего, кроме птичьей трескотни, стука дятла и ровного звона сосновых вершин.

1 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех