Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Чӗри (тĕпĕ: чӗре) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Григорий йӗнер ҫинче ҫур кӗлеткипе ун еннелле ҫаврӑнса ларса пыратчӗ, Наталья пӑлханчӑк савӑнӑҫ пӑчӑртаса кӑларнӑ куҫҫулӗ витӗр ӑна хыҫалтан пӑхса юлнӑччӗ, аллисене хӑйӗн нӑкӑ-нӑкӑ кӑкӑрӗ ҫумне чӑмӑртанӑ май, чӗри хыттӑн кӑртлатса тапнине туйнӑччӗ…

Григорий отъезжал полуобернувшись на седле, и она смотрела ему вслед со слезами взволнованной радости и, прижав к острой, девичьей груди руки, ощущала стремительное биение сердца…

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий чӗри хӑрушла кӑртлатса тапнине илтет: «Перӗр! Эсреметсем! Ӑҫта?» Стой, ан тарӑр!» — тесе кӑшкӑрать.

Григорий слышит страшное биение своего сердца, кричит: «Стреляйте! Сволочи! Куда?! Стой, не бегай!»

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорие курсанах унӑн ыйхӑллӑ куҫӗсем виҫесӗр савӑнӑҫӑн ӑшӑ ҫутипе йӑлкӑшса ҫунма пуҫларӗҫ те, Григорин чӗри кӑртлатса илчӗ, куҫӗ самантрах шывланчӗ.

При виде Григория заспанные глаза ее вспыхнули таким ярким брызжущим светом радости, что у Григория дрогнуло сердце и мгновенно и неожиданно увлажнились глаза.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аллине чӗри патне тытса, ҫӗнӗ тӑпра тӗмески патӗнче чарӑнса тӑчӗ.

Прижимая руки к сердцу, остановилась возле свежего холмика земли.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӗсенчен пӗри, чикан сӑнлӑрах ҫамрӑк хӗрлӗармеец, ҫул ҫинче ухмаха тухнӑ та, ҫул тӑршшӗпех юрласа та ташласа пычӗ, хӑй татса илнӗ ырӑ шӑршӑллӑ чапӑр курӑкне чӗри ҫумне пӑчӑртаса макӑрчӗ.

Один из них, молодой цыгановатый красноармеец, в пути сошел с ума, всю дорогу он пел, плясал и плакал, прижимая к сердцу пучок сорванного душистого чабреца.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья Вешенскинче Григорипе тӗл пулкалани ҫинчен Степан те хутор казакӗсенчен пӗлнӗ, те чӗри сиснӗ, — сасартӑк тунсӑхла пуҫларӗ, ним мар ҫӗртен взвод командирӗпе ҫӗтӗлсе илчӗ, хурала кайма шат та пат хирӗҫ пулчӗ.

Узнал ли от хуторных казаков Степан или подсказало ему сердце, что Аксинья в Вешенской встречается с Григорием, но вдруг заскучал он, ни с того ни с сего поругался со взводным и наотрез отказался нести караульную службу.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫ тӗттӗмленнӗҫемӗн унӑн чӗри салхуланнӑ.

С началом вечера она начинала грустить…

V. Талант! Талант! // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

— Чӗрепе аптраса ӳкрӗм, — Аникей, питне пӗркелентерсе, аллине чӗри тӗлне тытрӗ.

— Удар, — кисло сморщившись, Аникей приложил руку к сердцу.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун пек чухне вӑл аллине чӗри тӗлне тытнӑ, мӗн пур халӑх умӗнче яланах хӑйӗнпе чиксе ҫӳрекен эмелне ӗҫнӗ те е машинӑпа, е лавпа килне кайнӑ.

В этом случае он держал руку на сердце, перед всей толпой пил лекарство, которое всегда носил с собой, и уезжал то на машине, то на повозке.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Акӑ япала, неушлӗ ман ҫуртра пуху тума шутларӗҫ пулӗ?» — шухӑшларӗ Корней, куҫӗсем куҫҫульпе тӗтреленме тата чӗри хӑвӑртрах тапма пуҫланине туйса.

«Скажи на милость, неужто решили собрание в моем доме сделать?» — подумал Корней, чувствуя, как горячо становится глазам и сердце начинает частить.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗсен вара халӗ хӑйсен мӗн тумаллине чӗри туйса тӑрать…

им надо сейчас делать…

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Шульӑка вӑрӑпа тытсан, унӑн вара чӗри начартарах пулсан, эпӗ хам куншӑн тӑнран кайса ӳкместӗп.

— Когда жулика ловят с поличным, а он на сердчишко окажется слабоват, то сам я от этого в обморок падать не буду.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Константинӑн чӗри хӗссе килчӗ, вӑл старик патне чупса пырса, ӑна кун пек ан васка-ха тесе ӳкӗтлесшӗнччӗ, анчах, кирлӗ мар чухне хӗрхеннипе Алексей Макаровича тата ытларах пӑлхатса ярасран хӑраса, вырӑнтан та сикмерӗ.

Сердце Константина болезненно сжалось, первым его побуждением было броситься к старику, отговорить его от опрометчивого, как ему казалось, решения, но он не двинулся с места, боясь ненужной жалостью еще сильнее растревожить Алексея Макаровича.

8 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Крыльцаран пӳрт алӑкӗ яри уҫӑ тӑнине курсанах, унӑн чӗри карт сикрӗ.

У крыльца Константин остановился, пораженный тем, что дверь в дом открыта настежь.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл каллех канав урлӑ сиксе каҫрӗ те, талт-талт тапакан чӗри ӑна малалла тӗксе пынӑ пек, вӗтлӗхелле шалалла, сӗмлӗхре аташса кайнӑ Ксени хаваслӑ сасси илтӗннӗ ҫӗрелле утрӗ.

Он снова перескочил через канаву и, как бы подталкиваемый вперед частыми ударами сердца, пошел в глубину перелеска, на заблудившийся во мраке веселый голос Ксении.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Константин хӑйӗн каллех учительпе сывпуллашмалли ҫинчен шухӑшланӑ, вара унӑн чӗри хӗссе килнӗ — кам пӗлет, тен, вӑл ӑна урӑх нихҫан та кураймӗ.

— Константину стало вдруг щемяще-тоскливо при мысли, что он снова должен прощаться с учителем и, как знать, может быть, больше никогда и не увидит его.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кас-кас нимӗн сӑлтавсӑрах чӗри ырата-ырата кайнӑ, вара Костя ерипен йӗме ӑҫта та пулин аяккарах кайнӑ.

Нет-нет да и скомкает сердце непрошеная обида, просто так, без всякой причины, и тогда Костя убегал куда-нибудь подальше, чтобы тихонько поплакать.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тӑван ял ҫурчӗсем куҫран ҫухалма пуҫласан, Костьӑн чӗри хӗссе килнӗ.

И у Кости защемило сердце, когда стали пропадать из глаз крыши родной деревни.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун аллисем шыва сӗртӗнчӗҫ кӑна, ӑна хӑйне ҫивӗч сивӗ йӗп пек чиксе илчӗ, чӗре патнех ҫитнӗ пек туйӑнчӗ, чӗри тӳсмелле мар ыратса кайрӗ.

Едва руки ее коснулись воды, как острый колючий холодок пронзил ее, дошел, казалось, до самого сердца, и оно отозвалось вдруг яростной, кричащей болью.

26 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах тепӗр сехетрен канашлура вӑл Иннокентийӗн ялкӑшса, йӑлтӑртатса тӑракан куҫӗсемпе тӗл пулнӑ та, малашне мӗн пулассине туйнипе ун чӗри ыратса кайнӑ.

Но часом позже, на совещании, она поймала горячечный, полный влажного блеска взгляд Иннокентия, и у нее от предчувствия заныло сердце.

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех