Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

хуйхӑрса (тĕпĕ: хуйхӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вут кайӑк ҫинчен калакан пирӗн чаплӑ юмаха итленӗҫемӗн, тухатнӑ замокӑн чӑрмавӗсемпе вӑрттӑнлӑхӗсем ҫинчен итленӗҫемӗн, ача е хӑйне паттӑр вырӑнне хурса харсӑрланать е юмахри паттӑрӑн ӑнӑҫсӑр пулнӑ ӗҫӗсемшӗн хуйхӑрса асапланать.

Слушая от няни сказки о нашем золотом руне — Жар-птице, о преградах и тайниках волшебного замка, мальчик то бодрился, воображая себя героем подвига, — и мурашки бегали у него по спине, то страдал за неудачи храбреца.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Ӗлӗкхи Калеб, питӗ лайӑх вӗрентнӗ сунарҫӑ йытти пек, сыхлама панӑ апат-ҫимӗҫе тӗкӗниччен вилсе каять; ку вара хӑйне шанса паманнине те мӗн те пулин ҫисе е ӗҫсе ярасшӑн ҫеҫ пӑхкаласа ҫӳрет; лешӗ улпутсене ытларах ҫитересшӗн тӑрӑшнӑ, ҫимесен — хуйхӑрса ҫӳренӗ, ку акӑ турилкке ҫине мӗн хурса панине улпучӗ пӗтӗмпех ҫисе ярасран хуйхӑрать.

Старинный Калеб умрет скорее, как отлично выдрессированная охотничья собака, над съестным, которое ему поручат, нежели тронет; а этот так и выглядывает, как бы съесть и выпить и то, чего не поручают; тот заботился только о том, чтоб барин кушал больше, и тосковал, когда он не кушает; а этот тоскует, когда барин съедает дотла все, что ни положит на тарелку.

VII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Эй, Терентий, ӑҫталла таратӑр эсир! — хуйхӑрса пӑшӑлтатать ача, макӑрса ярасран аллисене ҫыртать, анчах йӳҫӗ куҫҫулӗ сӑмсана кӑтӑклать, пыр тулли вӗресе тӑрать.

— Ой, Терентий, куда ж вы полезли! — с отчаянием шептал мальчик, кусая руки, чтоб не заплакать, а едкие слезы щекотали нос и кипели в горле.

XXVI. Йӗрлеҫҫӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ача, хуйхӑрса нимӗн тума пӗлмесӗр, мӗнле хӑваланине итлет.

Мальчик в отчаянии прислушивался к шуму погони.

XXVI. Йӗрлеҫҫӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Хамӑн пысӑк ӗмӗтӗме пула хӑш чухне ӑна час-часах хӑварма тӳрӗ килетчӗ те, вӑл ман хута кӗрейменшӗн хуйхӑрса чӗререн йывӑра илетчӗ!

Ей было тяжело, когда она думала, что никогда не проникнет в тот мир, ради которого я так часто забывал о ней, покидал её!

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Эпӗ акӑ Катя епле хуйхӑрса ӳкесси ҫинчен шухӑшлатӑп-ха! — терӗ вӑл.

— Но воображаю, как будет расстроена Катя! — сказал он.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫак пӗтӗм пурлӑхне ҫухатнӑ, хуйхӑрса нимӗн туйми пулнӑ хӗрарӑмсене антарса хӑварма «хӑватӑм ҫитмест» терӗ пӗр санитарӗ.

и «души не хватало», как сказал один санитар, чтобы высадить этих женщин, потрясённых, потерявших всё, бесчувственных от горя.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ поезд ҫумранах иртсе кайнӑ кун та ҫитрӗ, эпӗ пӗр-пӗчченех хуйхӑрса вилес пек ҫул аяккине выртса юлтӑм.

И вот пришёл день, когда поезд промчался мимо, а я одна осталась лежать под насыпью, одинокая, разбитая, умирающая от горя.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Апла пулсан, Ромка та, нихҫан хуйхӑрса кӑтартман, хӑрушлӑха парӑнман, кирек те мӗнле йӳҫҫе те шӳтпе пыллантарма пӗлекен ача, пӗтнех пуль ҫав каҫ?

Значит, и Ромка, веселый, никогда не унывающий, бесстрашный Ромка, все умеющий сдобрить шуткой, погиб в эту ночь?

28 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Каҫ пулни чылай вӑхӑт иртсен, мӗнпур пек ӗҫсене пуҫтарсан, эпӗ Анна Семёновна сакки ҫине пырса лартӑм, Игорь тарнипе кунӗпех хуйхӑрса пурӑннӑ ачасем лӑпланчӗҫ.

Поздно вечером, когда все дела кончились и ребята, взбудораженные бегством Игоря, наконец угомонились, я подсела к Анне Семеновне.

18 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ялан хуйхӑрса пулмасть, ӗҫе пикенес пулать, пионерсене вырнаҫтарас, япаласене валеҫсе парас, майлашӑнас.

Надо было возвращаться к делам: распределять вещи, укладывать моих пионеров, размещаться.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Эпӗ ун сӑмахӗсене, кивӗ кӗнекене ача чухнех хумханса, хуйхӑрса вуласа тухнӑскерне, аса илнӗ пекӗх, салху туйӑмпа итлесе пытӑм.

Я слушал его с грустным чувством, как будто вспоминал старую книгу, прочитанную еще в детстве и пережитую с горечью и волнением.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хваттере таврӑнтӑм, унта хамшӑн хуйхӑрса ларакан Савельича тӗл пултӑм.

Я пришел к себе на квартиру и нашел Савельича, горюющего по моем отсутствии.

Саккӑрмӗш сыпӑк. Чӗнмен хӑна // Михаил Сироткин, Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Капитан хӗрӗ. Вырӑсларан Н.Т. Ваҫанккапа М.Я. Сироткин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1940

Ирхине, шӑнса вӑранса каятӑп та эпӗ шӑла шакка-шакка ҫав фигурӑсем ҫине хуйхӑрса пӑхатӑп.

Под утро, просыпаясь от холода и выбивая зубами дробь, я робко поглядывал на них.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ тӗксӗмленсе, хуйхӑрса, никампа хутшӑнмасӑр ҫӳреме тытӑнтӑм.

Я был болезненно застенчив, угрюм и очень печален.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кӑна эпӗ унӑн пичӗ улшӑннинчен — ним калаҫмасӑр-тумасӑр хӑй ӑссӗн кӑна хуйхӑрса ҫӳренинчен, кулнинчен — ҫӑмӑллӑнах пӗлеттӗм.

– это я сразу узнавал по живым движеньям лица – и то расстраивалась молча, про себя, то улыбалась.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хӗвеллӗ кун пулин те, ҫутӑ сахаллишӗн хуйхӑрса илчӗ, унтан ман хӑлхана пӑхма тытӑнчӗ.

пожалел, что мало света, хотя был ясный солнечный день, и полез мне в ухо.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ют алӑк урлӑ ура ярса пуссанах, хӑйӗн ҫӗнӗ ҫуртӗнче йӗрке ҫуккине кура, вӑл хӑйӗн кивӗ пӳртне — вун сакӑр ҫул хушши чи ҫирӗп йӗрке тытса пурӑннӑ пӳртне— аса илнӗ те лӑш хуйхӑрса янӑ, хӑйӗн икӗ хӗрне тата хӗр тарҫине час ӗҫлейменшӗн ятлама пуҫланӑ, вӗсене хӑй пулӑшма тытӑннӑ.

Переступив за незнакомый порог и нашед в новом своем жилище суматоху, он вздохнул о ветхой лачужке, где в течение осьмнадцати лет всё было заведено самым строгим порядком; стал бранить обеих своих дочерей и работницу за их медленность и сам принялся им помогать.

Тупӑкҫӑ // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

— Пӗлетӗп, пӗлетӗп, эсӗр ӗлӗк юратнӑ, анчах эсӗр юратнӑ ҫын вилни тата эсӗр виҫӗ ҫул хушши хуйхӑрса пурӑнни…

— Знаю, — отвечал он ей тихо, — знаю, что некогда вы любили, но смерть и три года сетований…

Ҫил-тӑман // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Манран пӗр этаж ҫеҫ аяларахра, пӗччен лармалли камерӑра вӑл вӗҫӗмсӗр хуйхӑрса пурӑннӑ, анчах пӗр ирхине, уҫӑлма илсе тухсан, кӳршӗри камерӑра ларакан хӗрарӑм ӑна эпӗ пӗтни, допрос вӑхӑтӗнче хӗненӗ хыҫҫӑн вилсе кайни ҫинчен пӗлтеричченех шанчӑкне ҫухатман.

В одиночке, всего одним этажом ниже и на три-четыре камеры дальше, она жила в тревоге и надежде до того дня, когда соседка шепнула ей на утренней прогулке, что, избитый на допросе, я умер в камере.

III сыпӑк // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех