Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӑй сăмах пирĕн базăра пур.
мӑй (тĕпĕ: мӑй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫулӑм чӗлхи пек мӑй ҫыххи вара?

А на что шарфик, который полыхает словно пламя?

Сӑвап // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 105–116 с.

Ман юнпа исленнӗ мӑй тутри, Тимӗркке тетен йытти ҫыртсан унпа ҫыхса янӑччӗ Ленук урана!

Он красный, потому что испачкался кровью, когда меня укусила собака дяди Тимеркке, тогда Ленка перевязала мне рану этим самым шарфиком.

Сӑвап // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 105–116 с.

Мӑй тутри!

Это же шарфик!

Сӑвап // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 105–116 с.

Вунпиллӗкмӗш ҫултанпа вӑрҫа мӑй таран курса йӑлӑхрӑм та турӑ ҫук тесе шутласа илтӗм.

С пятнадцатого года как нагляделся на войну, так и надумал, что бога нету.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Старик сӑмсине нӑшӑклаттарса шӑнкартрӗ, мӑйӑхӗпе сухалне вӑрахчен хӗрлӗ тӗслӗ мӑй тутрипе шӑлкаласа аппаланчӗ.

Старик высморкался, долго вытирал усы и бороду красным шейным платком.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑ-ӑт, пуҫлаттӑмччӗ те ҫапла сысна пусма, пырне ҫур мӑй таран касса татнӑ-ха, сывламалӑх нимӗн те юлман, вӑл пур, шуйттан тунашки, мӗнле сиксе тӑрать те — каять хай кил хушши тӑрӑх.

Да-а, бывало, начну кабана резать, все горло ему перехвачу, до самой душки достану, а он, проклятый, встанет и пойдет по базу.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шывра Гаврила Игнатьевич ларса тӑрать, шывӗ ӑна мӑй таран.

В мелкой речке, погрузившись по горло в воду, сидел Гаврила Игнатьевич.

XI сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Вӗреннӗ мӑй, ачасем хӑйсем те сад ӗҫӗ пӗртте ҫӑмӑл мар иккенне туйса илнӗ.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Йӗкехӳре вара хулпуҫҫи тӑрӑх мӑй патнелле пычӗ.

А крыса забралась на ее плечо и подползла к шее.

Шурӑ йӗкехӳре // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 34–46 с.

Сергей иртен пуҫласа каҫчен протезӗпе аппаланать, унӑн ҫав мӑй таранах тӑрантарса ҫитернӗ тыткӑнлӑхран — хевтесӗрлӗх тыткӑнӗнчен — часрах хӑтӑлса тухас килет.

С утра до ночи заполненные бесплодными попытками овладеть протезом, вырваться из опостылевшей беспомощности.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ним хускалмасӑр хытса выртасси ӑна мӑй таранах тӑрантарнӑ ӗнтӗ, йӑлӑхтарса ҫитернӗ.

Ему хотелось вырваться из опостылевшего плена неподвижности.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Юна мӑй тымарӗ витӗр ярасси никам пуҫне те пырса кӗменччӗ вӗт.

Никому и в голову не пришло ввести кровь через сосуды шеи.

10 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Мӑй таранах! — савӑнӑҫлӑн тавӑрчӗ бригадир.

— Под загашник! — обрадовался бригадир.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Старикӗн усӑнарах тӑракан янах шӑммине хӗрлӗ мӑй тутрипе ҫыхнӑ та, хӑмач тӗс ҫумӗнче сухалӑн кӑтра кӑвак пӗрчисем пушшех те ҫуттӑн та шуррӑн курӑнаҫҫӗ.

Отвисшая нижняя челюсть старика была подвязана красным шейным платком, и на фоне красной материи седые курчеватые волосы бороды казались еще серебристое, белее.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пилӗк ҫул хушшинче ахаль те иксӗмӗр мӑй таран ҫапӑҫнӑ, ан тив, халь урӑххисем тапаҫланса пӑхчӑр!

Мы с тобой и так предостаточно навоевались за пять лет, зараз нехай другие пробуются!

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Йӗтем ҫинче ӑна ҫапса пӗтермен тулӑ сарӑмӗ кӗтрӗ, кӑмакана сӗт лартса хӑварнӑ, ачасене иртен варах нимӗн те ҫитермен, карчӑкӑн мӑй таран ӗҫ, ҫавӑнпа та вӑл пач та чарӑнса тӑмарӗ, хирӗҫ пулакан хӗрарӑмсене сӑмах хушмасӑр сывлӑх сунчӗ, палланӑ ҫынсенчен хӑшӗ те пулин шеллесе: «Служивӑя ӑсатрӑн пулать-и?» — тесе ыйтсан, чӗмсӗррӗн кӑна пуҫӗпе сулчӗ, часрах килне ҫитме хыпаланчӗ.

На гумне ждал ее недомолоченный посад пшеницы, в печи стояло молоко, дети с утра были не кормлены, хлопот у старухи было великое множество, и она спешила домой, не останавливаясь, молча кланяясь изредка встречавшимся бабам, не вступая в разговоры, и только утвердительно кивала головой, когда кто-нибудь из знакомых соболезнующе спрашивал: «Служивого провожала, что ли?»

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ахаль те мӑй таран асаплантӑм эпӗ.

Помучилась я и так достаточно.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Пӑх-ха эсӗ лайӑхрах: вӗсен кашни взвод пуҫне ҫӑмӑл пулемет, патронӗсем те мӑй таранах.

— Да ты погляди, у них на каждый взвод по ручному пулемету да патронов по ноздри.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сире, эсрелсене, чараксӑр чӗлхесене, пурсӑра та мӑй таран ҫитет!

На всех на вас, на проклятых, языкастых, хватит!

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Каям-ха эпӗ, ман килте ӗҫ мӑй таранах.

— Пойду-ка я, у меня дома дел невпроворот.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех