Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӑшкӑрнӑ (тĕпĕ: кӑшкӑр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Кайрӑмӑр! — тесе кӑшкӑрнӑ та Данко, хӑй вырӑнне, мала тухса тӑнӑ, вара, ҫунса тӑракан чӗрине ҫӳле ҫӗклесе, унпа ҫынсем каяс ҫула ҫутатса, малалла утнӑ.

— Идем! — крикнул Данко и бросился вперед на свое место, высоко держа горящее сердце и освещая им путь людям.

III сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

— Эсӗ ху кӑшкӑратӑн! — тесе тавӑрчӗ вӑл кӑшкӑрнӑ сасӑ еннелле, унтан халӗ те ҫаплах кӗлӗ сӑмахӗсем каласа пӑшӑлтатакан Гаврила патнелле ҫаврӑнса: — Ну, тӑван, хӑвӑн телейӳ пулчӗ!

— Сам ты и орешь! — сказал он по направлению криков и затем обратился к Гавриле, все еще шептавшему молитву: — Ну, брат, счастье твое!

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

— Климушка! — кӑшкӑрнӑ вӑл.

— Климушка! — закричал он.

Ҫул ҫинче // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 3–10 стр.

Ватӑ ҫын кӑшкӑрнӑ еннелле ҫаврӑнчӗ те, ҫӗлӗкне хывса, вӗсем патнелле пычӗ.

Старик обернулся на зов, снял шапку и подошел к ним.

XI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Пӗр аллӑ утемсем пек чупсан, Олеся чарӑннӑ, хӑйӗн шурса кӑвакарнӑ чӗрӗм-черӗмлӗ, юнланнӑ питне урнӑ эшкер енне ҫавӑрнӑ та: — Питӗ лайӑх!.. — кӑшкӑрнӑ хыттӑн, унӑн кашни сӑмахӗ майтанра та уҫӑмлӑнах илтӗннӗ.

Отбежав шагов на пятьдесят, Олеся остановилась, повернула к озверевшей толпе свое бледное, исцарапанное, окровавленное лицо и крикнула так громко, что каждое ее слово было слышно на площади: — Хорошо же!..

XII сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

— Эй, эсӗ, тӑванӑм! — кӑшкӑрнӑ вӗсем черетпе, хӑшӗ ӗнсине, хӑшӗ ҫурӑмне хыҫкаласа.

— Эй! Ты, брат! — кричали они по очереди, почесывая кто затылок, кто спину.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Эсир ӑна этемлӗхрен, ҫутҫанталӑкран, ырӑ кӑмӑллӑ турӑ хӳтлӗхӗнчен мӗнле кӑларса сирпӗтӗр-ха? — кӑшкӑрнӑ пекех каларӗ вӑл, куҫӗсене йӑлкӑштарса.

А как вы извергнете из круга человечества, из лона природы, из милосердия Божия? — почти крикнул он с пылающими глазами.

II сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Кронштадтӑн фордӗнче ура! кӑшкӑрнӑ, гаваньре тӑракан карапсем ҫинче хаваслӑ марш янраса кайнӑ.

С фортов Кронштадта грянуло «ура», на судах, стоящих в гавани, заиграли встречный марш.

Вунулттӑмӗш пай // Галина Матвеева. Яновская, Жозефина Исаковна. Карап ӑсти: повесть; вырӑсларан Г. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2012. — 205 с.

— Ҫук! — кӑшкӑрнӑ пекех каласа хучӗ вӑл.

— Нет! — чуть ли не выкрикнула она.

Иккӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Вӑрланине сиссен, мӗнле макӑрнӑ та кӑшкӑрнӑ пулӗччӗ вӑл!

Можно себе представить, какие вопли поднял бы он, обнаружив покражу!

XXXVI. Йывӑр сумка // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

— Эй, эсӗ, ну-ка, сывла! — кӑшкӑрнӑ господин матрос пичӗ патнерех пӗшкӗнсе.

— Эй, ты, а ну-ка, дыхни! — закричал господин, совсем близко наклоняясь к матросу.

XXV «Мана вӑрларӗҫ» // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Вӑл пӗр чарӑнмасӑр «а» тесе кӑшкӑрнӑ, анчах, чупнӑ май, унӑн тӑтӑш: «а-а-а-а» тухман, татӑкӑн-татӑкӑн: «а! а! а! а!» илтӗннӗ.

Он непрерывно голосил на буквы «а», но так как при этом не переставал бежать, то вместо плавного: «а-а-а-а-а» — получалось икающее и прыгающее: «а! а! а! а! а!»

XXV «Мана вӑрларӗҫ» // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Вара кам маларах ҫапла кӑшкӑрнӑ, тупӑннӑ япала е пӗр ҫынна, е иккӗшне пӗрле пулнӑ.

И в зависимости от того, кто прежде крикнул, находка свято, нерушимо считалась личной или же общей.

XXII. Ҫывӑхри армансем // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Япала мӗн тупӑнсан, ун патне ачасем тавлашса чупнӑ, пӗр-пӗрне тӗртсе янӑ, ҫинҫе сасӑпа ҫапла кӑшкӑрнӑ:

Увидя находку, мальчики бросались к ней наперегонки, толкая друг друга и крича не своим голосом:

XXII. Ҫывӑхри армансем // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ҫав вӑхӑтрах кашни тӗмрех темӗн чухлӗ ҫырла — «Эпир кунта, кулӑшла этем, сан тавра эпир вунӑ пӑта яхӑн. Ил те ҫи пире. Эх анра ҫын!» тесе кӑшкӑрнӑ пекех лараҫҫӗ.

В то время как буквально каждый куст был увешан ими и они кричали: «Да вот же мы, чудак человек! Нас вокруг тебя пудов десять. Бери нас, ешь! Эх ты, разиня!»

V. Таркӑн // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ашшӗ, улӑм шӗлепкипе сулласа, темӗскер кӑшкӑрнӑ.

Отец размахивал соломенной шляпой и что-то кричал.

II. Тинӗс // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ҫав тери хытӑ ҫиленнипе урса кайнӑ пекех макӑрса, вӑл шӑлӗсене тӗлӗкри пек шӑтӑртаттарса ҫапла кӑшкӑрнӑ:

Рыдая и захлебываясь в этих злобных, почти бешеных рыданиях, он кричал, скрипя зубами, как во сне:

I. Уйӑрӑлни // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Катя ҫинчен каланӑ хыҫҫӑн Вышимирский темӗнле местком членӗ ҫинчен калама тытӑнчӗ, лешӗ ӑна пӗр тивӗҫсӗрех — унӑн аллӑ ҫул хушши ӗҫленӗ стажӗ пур пулин те, «ӗлӗкхи тавраш» тесе кӳрентернӗ пулать; унтан вара, асне илнӗ май, тахҫан, 1908-мӗш ҫулхине вӑл театртан тухсан, капельдинер «Вышимирский карети» тесе кӑшкӑрнӑ та, ҫавӑнтах карета та ҫитсе тӑни ҫинчен каласа пачӗ.

От Кати Вышимирский перешёл к какому-то члену месткома, который не имел права называть его «бывшим», потому что у него «пятьдесят лет трудового стажа», а потом пустился в воспоминания и рассказал, что, когда в 1908 году он выходил из театра, капельдинер кричал: «Карета Вышимирского!», и подкатывала карета.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Аллине тытнӑ пистолета ман ҫине ҫӗклесе: «Пӗлсемччӗ, ху пураннӑшӑн эсӗ кама тивӗҫлине!» тесе кӑшкӑрнӑ чух, хӑйне хӑй астумастчех ӗнтӗ вӑл.

Без сомнения, он не помнил себя, когда кричал мне с пистолетом в руке: «Если бы ты знал, кому ты обязан жизнью!»

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Шӑпахчӗ — сасартӑк хӑлхана ҫурас пек вӗҫен кайӑксен кӑшкӑрнӑ сасси илтӗнсе кайрӗ, ҫуначӗпе авӑсса вӗҫсе хумханни илтӗнчӗ!

Тишина — и вдруг оглушительный птичий крик, взмахи крыльев, волнение!

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех