Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

туйрӗ (тĕпĕ: туй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл та сисӗнмеллех хӗрӗнкӗ-ха, ҫапах та хӑй татах нумай ӗҫме пултарассине туйрӗ.

Он тоже заметно охмелел, но чувствовал, что может выпить еще много.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий хӑй ӳсӗрӗлме пуҫланине туйрӗ, анчах халлӗхе ӑна эрех пуссах ҫитереймерӗ-ха.

Григорий чувствовал, что пьянеет, но хмель еще не осилил его.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл арӑмне те, Аксиньйӑна та хӑйне майлӑ юратса, вӗсемпе иккӗшӗнпе те пурӑнма хирӗҫ пулмарӗ-ха, анчах Натальйӑна ҫухатнӑ хыҫҫӑн хӑй Аксиньйӑран та тӳрех темле сивӗннине, унтан тата Аксинья, Григорипе иккӗшӗн хушшинчи ҫыхӑну ҫинчен каласа кӑтартса, Натальйӑна вилме хӗтӗртнӗшӗн те вӗчӗрхенме пуҫланине туйрӗ.

Он не прочь был жить с ними с обеими, любя каждую из них по-разному, но, потеряв жену, вдруг почувствовал и к Аксинье какую-то отчужденность, потом глухую злобу за то, что она выдала их отношения и — тем самым — толкнула Наталью на смерть.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл ҫавӑн пек мухтаннинче, унӑн хӑпартланчӑк сассинче Григорий ашшӗ сӑмаха темшӗн юри вылятсарах каланине туйрӗ.

И в этой хвастливости, в тоне, каким было сказано, уловил Григорий что-то наигранное, нарочитое.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий Наталья ачисемпе епле сывпуллашни, вӗсене чуптуни, тен, тата вӗсем ҫине хӗрес те хуни ҫинчен шухӑшларӗ, унтан каллех, вӑл вилни ҫинчен илнӗ телеграммӑна вуланӑ чухнехи майлах, чӗри хыттӑн чиксе кайнине, хӑлхисем шавлӑн янӑранине туйрӗ.

Григорий представил, как Наталья прощалась с ребятишками, как она их целовала и, быть может, крестила, и снова, как тогда, когда читал телеграмму о ее смерти, ощутил острую, колющую боль в сердце, глухой звон в ушах.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Наталья ывӑлне хӑй ҫумне туртса илчӗ, Мишаткӑн пӗчӗк чӗри тин ҫеҫ тытнӑ салакайӑкӑнни пек хӑвӑрттӑн тӑпӑлтатса тапнине туйрӗ.

Наталья притянула сынишку к себе, почувствовала, как быстро, будто у пойманного воробья, колотится маленькое Мишаткино сердце.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ирхине, ултӑ сехет тӗлнелле, Наталья хӑйне самаях аван туйрӗ.

Утром, часов около шести, Наталья почувствовала себя значительно лучше.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫывхарса ҫитнӗ пӗлӗт татӑкӗ хӗвеле картласа илнине Наталья пуҫне ҫӗклесе пӑхмасӑрах, ҫурӑмӗпех туйрӗ: самантлӑха ҫанталӑк сулхӑнланчӗ, вӗри сывлӑшпа сывлакан хӑмӑр ҫӗр ҫине, юплӗ-юплӗ арпус аврисемпе хӗвелҫаврӑнӑшӑн ҫӳллӗ тунисем ҫине хӑвӑрттӑн кӑвак мӗлке шуса килсе выртрӗ.

Не поднимая головы, Наталья спиной чувствовала, когда набежавшая тучка заслоняла солнце; на миг становилось прохладнее, на бурую, дышащую жаром землю, на разветвленные арбузные плети, на высокие стебли подсолнуха стремительно ложилась серая тень.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗҫне яланхилле хӑнӑхупа хӑй ҫумне хӗстерсе тытса, ҫенӗке вӑл ним пулман пек ҫирӗппӗн утса тухрӗ, анчах ҫӳллӗ крыльцаран анма пуҫланӑ чух сасартӑк хӑй утнӑ сасса илтми пулчӗ те ҫав самантрах чӗри штыкпа тирнӗ пек ҫивӗччӗн ыратса килнине туйрӗ.

В сени он вышел, уверенно и твердо шагая, привычно придерживая шашку, но когда начал сходить с высокого крыльца — вдруг перестал слышать звук собственных шагов и тотчас почувствовал, как острая боль штыком вошла в его сердце.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Манран ҫитет!» — шухӑшларӗ те вӑл, Копыловпа тавлашнине аса илсе, хӑй халь шӑпах хӗрлисене тӳрре кӑлармалли сӑлтавсем шыранине туйрӗ.

С меня хватит!» — думал он и, мысленно вернувшись к спору с Копыловым, поймал себя на том, что ищет оправдания красным.

XI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мӑшкӑл! — генералӑн хулӑн сасси тӑвӑр пӳлӗмре хытӑрах та хытӑрах хӑрӑлтатса янӑрарӗ, алӑксем хыҫӗнче, кула-кула пӑшӑлтатса, адъютантсем чӗрне вӗҫҫӗн уткаласа ҫӳрерӗҫ; Копыловӑн питҫӑмартийӗсем шурса кӑвакарса пычӗҫ; Григорий, генералӑн хӗремесленсе кайнӑ, сӑн-пичӗ, унӑн ҫӑт чӑмӑртанӑ кӳпшек чышкисем ҫине пӑхнӑ май, хӑй ӑшӗнче те чараксӑр хӑрушла ҫилӗ капланса хӑпарнине туйрӗ.

Безобразие! — Генеральский бас все громче грохотал в тесной комнатушке; за дверями уже ходили на цыпочках и шептались, пересмеиваясь, адъютанты; щеки Копылова все больше и больше бледнели, а Григорий, глядя на побагровевшее лицо генерала, на его сжатые отечные кулаки, чувствовал, как и в нем самом просыпается неудержимая ярость.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий ун куҫ хӑрпӑкӗсем ҫил чӳхентернӗ чухнехи пек чӗтреннине курчӗ, пӗр самант унӑн халӗ те хӗр чухнехи майлах хӗрлӗ питҫӑмартийӗсенчен уҫӑ варкӑшлӑ писев шӑрши ҫапнине туйрӗ.

Григорий видел, как, словно от ветра, дрогнули ее ресницы, и на миг ощутил пряный запах помады, исходивший от ее неблекнущих щек.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Урама тухсанах Григорий хӑрушла хытӑ ывӑннине туйрӗ.

Страшная усталость овладела Григорием, едва он вышел на улицу.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Савӑнӑҫлӑн кулкаласа тата тутине сасӑсӑр мӗкӗлтеттерсе, вӑл ыттисем хушшинче пит курӑнсах кайман, ячӗ-шывӗ те ҫук сенкер кӑвак чечексен тунисене хуллен хыпашларӗ, унтан шӑршласа пӑхма тесе, хулӑнланса пыракан пӗвӗпе кӑштах пӗкӗрӗлчӗ те сасартӑк ландыш чечекӗн чуна тунсӑхлаттаракан черчен шӑршине туйрӗ.

Улыбаясь и беззвучно шевеля губами, она осторожно перебирала стебельки безыменных голубеньких, скромных цветов, потом перегнулась полнеющим станом, чтобы понюхать, и вдруг уловила томительный и сладостный аромат ландыша.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ташлассине вӑл сӳрӗккӗн, ирӗксӗр ташларӗ, унӑн тапранкаланинче хӳрине, мӑйӑхне, вӑл ҫак халӑха, ҫутта, хуҫине хӑйне те курайман пек туйрӗ.

Плясал он вяло, небрежно, угрюмо, и видно было по его движениям, по хвосту и по усам, что он глубоко презирал и толпу, и яркий свет, и хозяина, и себя…

VII. Ӑнӑҫсӑр ӗҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Ҫакӑн пек кӑшкӑрнӑ хыҫҫӑн Тётка чемодан темле хытӑ япала ҫине перӗннине туйрӗ тата чемоданӗ чӳхенми те пулчӗ.

Тетка почувствовала, что после этого крика чемодан ударился о что-то твердое и перестал качаться.

VII. Ӑнӑҫсӑр ӗҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Анчах вӑл ӑшӗ выртманнипе кӑшт пӑшӑрханчӗ пулин те, пурнӑҫ ӑна каллех ҫак ҫынпа тӗл пултарнӑшӑн хӑйне телейлӗн туйрӗ, — Пробатов Константиншӑн ахаль паллакан ҫын, хӑй ӗҫлеме килнӗ облаҫри парти обкомӗн секретарӗ ҫеҫ мар ҫав.

Но, несмотря на какую-то душевную неустроенность, продолжавшую тревожить его, он был счастлив, что жизнь снова сталкивала ого с человеком, который был для него больше, чем просто знакомый, чем секретарь обкома той области, где Константину предстояло работать.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл сасартӑк вӑй пӗтсе килнӗ пек туйрӗ, ун алли-ури чӗтреме пуҫларӗ, юрӑн йӑлтӑр ҫутипе пуҫ ҫаврӑнса кайрӗ, ӳт-пӗвне шӑнтса пӑрахрӗ, каллех хӑсас килчӗ.

Она вдруг почувствовала себя слабой, у нее дрожали руки и ноги, от резкого блеска снега кружилась голова, тело бил озноб, а к горлу снова подкатывала тошнота.

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Юлашки кунсенче Иннокентий лара-тӑра пӗлмерӗ, Черемшанкӑна пӗр вӗҫӗмсӗр шӑнкӑртаттарчӗ, хӑйне ҫав тери пӗччен юлнӑ пек туйрӗ, канӑҫне ҫухатрӗ, хӑйӗн мӗн пур ӗҫӗсене пӑрахса, вӑл Ксени хыҫҫӑн колхоза тухса кайма та хатӗрччӗ.

В последние дни Иннокентий не находил себе места, без конца звонил в Черемшанку и чувствовал себя таким одиноким и неприкаянным, что готов был забросить все свои дела и ехать в колхоз следом за нею.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени Коробинпа калаҫнӑҫемӗн ҫакна ытларах та ытларах туйрӗ: е Коробин ӑна ӑнланмасть, е сана шыва пӑрахнӑ пулсан, иш тавай, тесе тӑрать.

Чем дольше она говорила с секретарем, тем сильнее убеждалась в том, что Коробин или не понимает ее, или действует по грубому принципу: бросили тебя в речку — и давай плыви!

11 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех