Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

лашана (тĕпĕ: лаша) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӗҫ ҫапла килсе тухать пулсан, манӑн та лашана тӑрантармаллах…

Раз так дело указывает — приходится и мне коня кормить…

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫитермелле-ҫке-ха лашана, атту вӑл пӗтӗм сырӑша кӑшласа пӗтернӗ.

Надо же коня кормить, а то все ясли прогрыз.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахӑш урампа иртсе пынӑ чух Прохор хӳме ҫумне кӑкарнӑ ҫӳллӗ тур лашана тинкеререх пӑхрӗ те: — Ку-ҫке Энтри кум лаши! Эппин, кунта-иҫ пирӗн хуторсем, — терӗ.

Проезжая по одной из улиц, Прохор всмотрелся в привязанного к забору высокого гнедого коня, сказал: — А ить это кума Андрюшки конь! Стал быть, наши хуторные тут.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кирлӗ-и, хам лашана хӑваратӑп?

Хотите, коня своего оставлю?

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кунтан лашана уттарса ҫеҫ каятпӑр.

Отсюдова поедем шагом.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрхенсе пӑрахнипе, Дуняшка ӑна хулпуҫҫийӗнчен чуптуса илчӗ, темшӗн вара куҫҫуль пӑчӑртанса тухнинчен аванмарланса, хӑвӑрт тепӗр майлӑ ҫаврӑнса тӑчӗ те лашана выльӑх карти еннелле ҫавӑтса кайрӗ.

Движимая чувством сострадания, Дуняшка поцеловала его в плечо и, отчего-то смутившись до слез, быстро отвернулась, повела коня к скотиньему базу.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Уттаркаласа ҫӳре лашана лайӑхрах.

— Выводи коня хорошенько…

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Таҫта лере, сенкер тӳпен вӗҫӗ-хӗррисӗр анлӑшӗнче, ҫил ачисем ахӑрашса ҫӳреҫҫӗ, хӗвелпе ҫуталакан сивӗ пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, лашана та ӗҫке-ҫике юратнӑ хаваслӑ Сашка мучие тин кӑна йышӑннӑ ҫӗр ҫинче вара пурнӑҫ ҫав-ҫавах-ха хӑватлӑн вӗресе тӑрать: сад ҫумӗнчен пуҫланса каякан ҫеҫенхирӗн симӗс ытамӗнче, кивӗ итем карти ҫывӑхӗнчи хир кантӑрӗ хушшинче, путенесем шавлӑн ҫатӑлтатса ҫапӑҫни илтӗнсе тӑрать; унта тыркассем шӑхӑраҫҫӗ, тӗкӗлтурасем нӑрласа вӗҫеҫҫӗ, ҫил ачашласа ҫупӑрлакан курӑк пӑшӑлтатать, вӗлтӗртетсе юхакан ӑрша хумӗсем хушшинче тӑрисем юрлаҫҫӗ тата, этӗмӗн ҫутҫанталӑкри вӑй-хӑватне палӑртса тӑнӑ пек, таҫта инҫетри-инҫетри тип ҫырма тӑрӑх пулемет сасси тимлӗн, ҫилӗллӗн те янӑравсӑррӑн шӑтӑртатать.

Где-то там, в вышних беспредельных просторах, гуляли ветры, плыли осиянные солнцем холодные облака, а на земле, только что принявшей веселого лошадника и пьяницу деда Сашку, все так же яростно кипела жизнь: в степи, зеленым разливом подступившей к самому саду, в зарослях дикой конопли возле прясел старого гумна неумолчно звучала гремучая дробь перепелиного боя, свистели суслики, жужжали шмели, шелестела обласканная ветром трава, пели в струистом мареве жаворонки, и, утверждая в природе человеческое величие, где-то далеко-далеко по суходолу настойчиво, злобно и глухо стучал пулемет.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Нимех те пулмасть-ҫке ӑна, ҫав йывӑр турттармалли лашана, вӑл Аникей вилсен те тата нумай пурӑнать-ха!

Ничего с ней не сделается, с этой ломовой лошадью, она его самого еще переживет на много лет!

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Кам ӳкӗте кӗртрӗ пурне те, кам мана ватӑ йӑваш лашана ҫӑварлӑхланӑ пек ҫӑварлӑхларӗ? —

— А кто всех уговорил, а потом меня, как старого смирного коня, взнуздал? —

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лашана часрах тӑвар та лупас айне тӑрат.

— Распряги поскорей Серого да поставь под навес.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑхӑтра асӑрхаса, хӑйне алла илмен пулсан, вӑл лашана ӳксе виличченех хӑвалатчӗ пулӗ.

Он загнал бы коня насмерть, если бы не спохватился, не взял себя в руки.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лашана тара ан ӳкер! — кӑшкӑрчӗ Лузгин хыҫалтан.

— Коня-то не запали! — закричал вдогонку Лузгин.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Районти хыпарсене яланах ыттисенчен маларах пӗлекен ерҫӳллӗ тантӑшӗн сӑмахӗсене Ксюша аран итлесе пӗтернӗ, ирӗксӗрех йӑл кулса сывпуллашнӑ та, унтан лашана ура кӗлипе хырӑмӗнчен тапса, куҫран ҫапакан нӳрлӗ ҫиле хирӗҫ вӗҫтернӗ.

Ксюша еле дослушала досужую подружку, всегда раньше других знавшую все районные новости, нашла в себе силы улыбнуться ей на прощанье, потом ударила каблуками в бока коня и поскакала навстречу сырому, хлеставшему по глазам ветру.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аптраса ӳкнӗ лавҫӑ лашана каллех турта хушшине тӑратма шутларӗ, анчах ӑна кӑвак костюмлӑ ҫын чарчӗ:

Растерявшийся возчик снова стал было заводить лошадь в оглобли, но человек в сером костюме остановил его:

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл лаша патне чупса пычӗ те урхалӑха хӑвӑртрах пушатса ячӗ (хула ҫынни ун пек хӑвӑрт тума пултарас ҫук темелле), чӳлӗкне салтрӗ, йӗвене карт! туртса пушатрӗ, лашана ура ҫине тӑратрӗ.

Он подбежал к лошади, с непривычной для городского жителя сноровкой быстро отпустил подпругу, рассупонил ее и, рванув на себя узду, поднял лошадь на ноги.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лавҫӑ лаша ҫине кӑшкӑрчӗ, анчах вӑл пыр тӗпне хыртарса кӑшкӑрни хӑй вӑйсӑррине, лашана хытӑ тыткалама тӑрӑшнинчен ним усси те ҫуккине кӑтартрӗ.

Бешено орал на лошадь возчик, надрывный крик его был выражением бессилия и нелепой сейчас строгости.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫук, хамӑн ӳсӗр ухмаха пула винтовкӑпа лашана ҫухатман пулсан, ҫӳреттӗмччех пуль сана станица тӑрӑх шыраса!

Нет, кабы не потерял я коня с винтовкой при моей пьяной слабости, черта с два я пошел бы тебя искать по станице!

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

«Лашана вӑйӗ ҫитнӗ таран яратӑп та, тен, лектереймӗҫ!» — шухӑшларӗ вӑл ҫӳҫесем хушшинчен тухнӑ чух.

«Ахну наметом во всю конскую резвость, небось не попадут!» — подумал он, выезжая из кустов.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

«Акӑ каллех ӗнтӗ пурнӑҫ ҫӗнӗлле ҫаврӑнса кайрӗ, чунра ав ҫав-ҫавах сивӗ те пушӑ… — урине йӗнер йӑрани ҫине хурса темшӗн шухӑшларӗ вӑл, лашана хытӑ ҫилхинчен тытса. — Халӗ ҫав пушӑлӑха Аксютка та тултараймасть, ахӑр…»

Придерживая стремя ногой, держась за жесткую конскую гриву, почему-то подумал: «Ну вот, опять по-новому завернулась жизня, а на сердце все так же холодновато и пусто… Видно, и Аксютка зараз не сумеет заслонить эту пустоту…»

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех