Чӑваш чӗлхи корпусӗ

— Акӑ ӑна халех тытатӑп, — куҫ хӗссе илчӗ Дёма, унтан тӳрех хыттӑн: — Жмырь, мӗншӗн эс пирӗн нӳхрепе кӗтӗн? — тесе хучӗ.

— Сейчас я его поймаю, — сказал Дёма, подмигнув нам, и с таинственной значительностью громко спросил: — Жмырь, ты зачем к нам в погреб лазил?

9 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл брандмауер патне пычӗ те, леш ҫурт еннелле: — Эй, Жмырь! — тесе хыттӑн кӑшкӑрчӗ.

Он подошел к брандмауэру и крикнул на ту крышу: — Эй, Жмырь!

9 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Лабардан вӑр-вар куҫлӑхне хыврӗ, пӗр утӑм каялла чакрӗ, пуҫне тайса хучӗ, тӗлӗнсе пӑхса илчӗ, унтан ман пата пысӑк утӑм туса, хулран ярса тытрӗ, хыттӑн силлерӗ:

Лабардан сдернул с себя дымчатые очки; отступив на шаг, нагнул голову в одну сторону, потом посмотрел с другого бока, все еще не веря, должно быть, широко шагнул ко мне, обеими руками схватил меня за локти и крепко потряс:

8 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Капитан ывӑлне хыттӑн чуптурӗ, ӳсӗркелерӗ, картузне тӳрлетрӗ, хамӑр ҫурта тепӗр хут никӗсӗнчен пуҫласа тӑррине ҫити пӑхса илчӗ, унтан машина ҫине ларчӗ те вӗҫтерчӗ.

Капитан крепко поцеловал Игоря, откашлялся, поправил фуражку, еще раз оглядел весь дом от земли до крыши, сел в машину и укатил.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Эпӗ унӑн ҫирӗп, сарлака аллине хыттӑн чӑмӑртарӑм.

Я крепко пожала его плоскую твердую ладонь.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Сылтӑмри урамран, пирӗн ҫула пӳлсе, тӗреклӗ атӑ тӗпӗсемлӗ типсе ҫитеймен асфальт ҫине хыттӑн пӗр харӑс пусса красноармеецсем пысӑк отрячӗ тухрӗ.

А из улицы справа, пересекая нам дорогу, громко ступая крепкими подошвами по влажному, еще не просохшему асфальту, вышел большой отряд красноармейцев.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ҫакӑ пурте — шывра лӳшкенекен сарлака урамсем те, йӗпе асфальтӑн тӗкӗрӗ ҫинче сӑнланса тӑракан ҫуртсем те, ҫӑкӑр шӑрши те, паллакан номерлӗ трамвайсем те, — пурте, пурте паян ӑраснах илемлӗн, ӑраснах тӑванӑн туйӑнаҫҫӗ, ҫакна пула, манӑн чӗрем татах та хыттӑн ыратса кайрӗ.

И все это — и широкие, омытые обильной влагой улицы, и дома, отражающиеся в зеркале мокрого асфальта, и запах хлеба, и трамваи со знакомыми номерами маршрутов, — все было необыкновенно прекрасным, таким родным, что у меня заныло сердце.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Халлӗхе ҫынсӑр урамсенче трамвай хӑнкӑравӗсем уйрӑмах хыттӑн чанкӑртатаҫҫӗ.

На пустынных еще улицах громко лязгали звонки трамваев.

7 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пирӗн кӗтсе тӑмалли ҫук! — хыттӑн мар ответлерӗ Ромка Каштан.

Что же ты думаешь, ждать будем? — негромко ответил Рома Каштан.

6 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Вӗсем ҫиччӗн пулмасан, эпир кунта ҫиччӗн, — хыттӑн каласа хучӗ Витя.

— Ну, не их семь, так нас тут семеро, — зловеще изрек Витя.

6 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Шӑрчӑксем пӗр чарӑнмасӑр сӑйлаҫҫӗ тата, такӑш тӗлерех куккук хыттӑн янратса авӑтать.

Стрекотали кузнечики, и где-то певуче и громко куковала кукушка.

5 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Мӗн астурӑн? — хыттӑн ыйтрӗ Внтя Минаев, ун ҫине шӑтарас пек пӑхса.

— Ну, что ты вспомнил? — ядовито спросил Витя Минаев, в упор поглядев на Игоря.

3 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пирӗн горн авӑтса, хӳхлесе, кӑшкӑртса ячӗ — хыттӑн, ыйхӑран вӑратса, кӑмӑла хӑпартса янрарӗ.

Запел, затрубил, заиграл наш пионерский горн, громко, настойчиво и раскатисто.

3 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Тӗрӗс, ку тахҫанхи истори, — тет моряк сасартӑк хыттӑн, вара эпӗ те вӑрантӑм та хӗпӗртесе сывлӑшӑма ҫавӑртӑм, мӗншӗн тесен пӗтӗмпех тӗлӗкпе ҫеҫ аташрӑм иккен: акӑ эпир пӗрле ҫитес кунсенчех Ҫурҫӗре тухса каятпӑр, акӑ Саня та тӑрать ман умрах, ӗшеннӗ вӑл, ӑслӑ та савнӑ ҫыннӑм.

— Правильно, старая история, — вдруг громко сказал моряк, и я проснулась и радостно вздохнула, потому что всё это был вздор: на днях мы вместе едем на Север, и вот он стоит передо мной, мой Саня, усталый, умный и милый, которого я люблю.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӗрем хыттӑн тапӑна пуҫларӗ, ӗнтӗ темшӗн тепӗр хутчен те: — Заполярьере, — терӗм.

У меня сердце стало биться и биться, и зачем-то я ещё раз сказала: — В Заполярье.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах эпӗ ӑна хыттӑн: — Миша, ан хӑтланӑр, илтрӗр-и? — терӗм.

Но я очень громко сказала: — Миша, не смейте, вы слышите!

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Николай Антоныч, — терӗм эпӗ хыттӑн, — пурнӑҫра пӗрре те пулсан ӗненӗр мана.

Николай Антоныч, – сказал я громко, – поверьте мне хоть один раз в жизни.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах пӗррехинче вӑл пӑшӑрханса чупса ҫитрӗ те хыттӑн пӑшӑлтатса: «Таврӑнчӗ», терӗ.

Но вот однажды она прибежала расстроенная и сказала громким шепотом: «Приехал».

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Ун валли хӑварас килмест, — терӗ вӑл хыттӑн, эпӗ вара ҫав портрета столовӑя илсе кайрӑм та минтерсем хушшине хурса одеялпа тирпейлӗн чӗркесе ҫыхрӑм.

— Не хочу оставлять ему, — сказала она твердо, и я унес портрет в столовую и бережно упаковал его в тюк с подушками и одеялом.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Аллине хыттӑн чӑмӑртаса чуптурӑм та вӑл ман пӳрнесене майӗпен ҫеҫ чӑмӑртарӗ.

Я только крепко пожал ее руки и поцеловал их, и она в ответ тихонько сжала мои пальцы.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951