Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

айне (тĕпĕ: ай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ялти пӗр ҫурт сасартӑках ҫӗр айне анса кайнӑ ун чухне.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Туй ҫав вырӑна ҫитсен ҫӗр сасартӑк аялалла ишӗлсе аннӑ та туй ҫыннисем пурте лашисемпе-ураписемпе пӗрлех ҫӗр айне анса кайнӑ.

Куҫарса пулӑш

Ҫӗр ҫатни, вӗре ҫӗлен тата ытти те // Евгений Андреев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 20 стр.

Вӑл хӑйӗн килӗнче байковӑй утиял айне выртма хатӗрленнӗ чухнехи пекех саланнӑ, урӑхла каласан, аялти кӗпи-йӗммисӗр пуҫне йӑлт хывнӑ, унтан табуретка ҫине ларнӑ та, тӗкӗр ҫине пӑхса, хӑйпе хӑех тӗлӗнмелле япаласем тума пуҫланӑ.

Он разделся так, как обыкновенно раздевался у себя дома, готовясь лечь под байковое одеяло, то есть снял все, кроме белья, потом сел на табурет и, глядя в зеркало, начал выделывать над собой удивительные штуки.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Федор Тимофеич Тетка лӳчӗркесе пӗтернӗ хӑйӗн кӗрӗкне ҫуласа илнӗ те, табуретка айне кайса выртнӑ.

Федор Тимофеич облизал свою шубу, помятую Теткой, пошел под табурет и лег.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Тетка ури айне пулнӑ аҫа кушак хуллен сасӑ панӑ, анчах ҫав вӑхӑтра кӗрӗк уҫӑлнӑ та хуҫи «хоп!» тенӗ.

Кот сипло замяукал под лапами Тетки, но в это время шуба распахнулась, хозяин сказал «гоп!»

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Тетка унӑн хӑлхине ҫуланӑ та, канӑҫсӑр хусканса илнӗ май, ӑна сивӗ урисемпе хӑй айне лӳчӗркесе пӑрахнӑ, унтан кӗрӗк айӗнчен пуҫне сарӑмсӑр кӑларнӑ та, ҫавӑнтах хаяррӑн харлатса илсе, кӗрӗк айне чӑмнӑ.

Тетка лизнула его ухо и, желая усесться возможно удобнее, беспокойно задвигалась, смяла его под себя холодными лапами и нечаянно высунула из-под шубы голову, но тотчас же сердито заворчала и нырнула под шубу.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Хуҫи Теткӑна аллипе ҫӗкленӗ те, ӑна Федор Тимофеич патне кӗрӗк айне чикнӗ.

Хозяин взял на руки Тетку и сунул ее на грудь, под шубу, где находился Федор Тимофеич.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Вӑл хур урине шӑршласа та пӑхман, ун вырӑнне диван айне кайнӑ та, унта вырнаҫса ларса ҫинҫе сасӑпа хуллен улама пуҫланӑ:

Она даже не понюхала лапки, а пошла под диван, села там и начала скулить тихо, тонким голоском:

VI. Канӑҫсӑр каҫ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Каштанка йынӑшса янӑ тата унӑн ури айне пулнӑ, ҫавӑнпа вӑл ӑна асӑрхамасӑр иртсе кайма пултарайман, ун патнелле пӗшкӗннӗ те, ыйтнӑ:

Так как Каштанка взвизгнула и попала ему под ноги, то он не мог не обратить на нее внимания, он нагнулся к ней и спросил:

II. Темӗнле палламан ҫын // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Кунӗ ҫапла пуҫланнӑ: унӑн хуҫи, столяр Лука Александрыч, ҫӗлӗкне тӑхӑннӑ, хӗрлӗ тутӑрпа чӗркенӗ темӗнле йывӑҫ япалана хул айне хӗстернӗ те, кӑшкӑрнӑ: — Кайӑпӑр, Каштанка! — тенӗ.

День начался с того, что ее хозяин, столяр Лука Александрыч, надел шапку, взял под мышку какую-то деревянную штуку, завернутую в красный платок, и крикнул: — Каштанка, пойдем!

I. Хӑйне хӑй япӑх тыткаланӑ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Авал чиркӳ тунӑ чух никӗс айне пикене чӗрӗлле чавса чикнӗ текен легендӑна уҫӑмлатма май килнӗ, кивӗ чиркӳ вырӑнне ҫӗннине лартма тытӑнсан никӗс айӗнче чӑнах та саркофага аса илтерекен япала тупнӑ вӗсем, анчах ӑшӗнче мӗн пуррине ҫеҫ пӗлеймен — уҫса пӑхма пачӑшкӑ чарнӑ.

Куҫарса пулӑш

Тӗллев — чи лайӑххи пуласси // Ирина КУЗЬМИНА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 7-8 стр.

Хуть ҫӗр айне анса кай.

Хоть сквозь землю г. ровались.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей, пуҫне сӗтел ҫине кансӗррӗн тайнӑ та, пукан ҫинче хутланса ҫывӑрать, урисене хӑй, ача пек, айне пухса чикнӗ.

Сергей спал, неловко склонив голову на стол, согнувшись на стуле, по-детски подобрав под себя ноги.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Улӑштарса ҫыхнӑ чух бинт айне ваттӑ ытларах хума ыйтӑп.

На перевязке попрошу подложить под бинт больше ваты.

15 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Мӗн эс вӗсен юратӑвне ҫӗр айне вӑхӑтсӑр чикетӗн, тӑхлачӑ!

— Чегой-то ты, бабка, любовь их хоронишь!

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫавӑнпа мар-и ҫӗр айне вӗҫсе кӗнӗ ҫуркунне шӑрши, газпа та йӳҫӗхсе ларнӑ кӑвакӑш шӑршипе хутӑшса пӑтрашӑннӑскер, сасартӑках куҫпа виҫсе илме ҫук анлӑ-анлӑ уҫлӑха ҫӗнӗрен тунсӑхланӑ, тилмӗрнӗ пек туйӑнса кайрӗ.

Казалось, залетевший в подземелье запах весны, смешавшись с терпким зловонием плесени и газа, вдруг загрустил по широким просторам земли, по безмятежным далям планеты.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Каҫалапа Пантелей Прокофьевича шӑтӑк патне ҫӗклесе кайса Ставрополь тӑрӑхӗнчи ют ҫӗр айне пытарчӗҫ.

На исходе дня отнесли Пантелея Прокофьевича и зарыли в чужой ставропольской земле.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗре хура хӑмла ҫырлин ҫатрака ҫӑра тӗмӗсем хупласа илнӗ; унӑн явӑнса ӳснӗ йӑвӑ тураттисем айне пиҫсе ҫитнӗ тӗксӗм кӑвак ҫырла сапакисем хӗвел ҫутинчен акӑш-макӑш меллӗн пытаннӑ.

Ежевичник густой и хваткий — опутывал землю; под сплетением ползучих ветвей его искусно прятались от солнца дымчато-сизые, зрелые кисти ежевики.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗрле, кил-йышпа пӗрле канашласа илсе, ҫапла калаҫса татӑлчӗҫ: Ильиничнӑпа Пантелей Прокофьевичӑн ачасемпе пӗрле килтех юлмалла, пурлӑха пӑхмалла, ҫапнӑ тырра ҫӗр айне чавса чикмелле; Дуняшкӑна, арчасем тиеттерсе, икӗ ватӑ вӑкӑрпа Чир хӗрринчи Латышев хуторӗнче пурӑнакан хурӑнташӗсем патне ӑсатмалла.

Ночью на семейном совете решили: Ильиничне и Пантелею Прокофьевичу с детишками оставаться дома до последнего, оберегать имущество, обмолоченный хлеб зарыть, а Дуняшку на паре старых быков отправить с сундуками к родне, на Чир, в хутор Латышев.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Эппин, калмӑксен шомполӗ айне выртассӑр килмесен, итлӗр эп каланине!

— Ну, так ежли не хотите калмыкам под шомпола ложиться — послухайтесь моего совета!

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех