Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

чуп сăмах пирĕн базăра пур.
чуп (тĕпĕ: чуп) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫак самантра тата Маргарита ӑна тутинченех хӗрӳллӗн чуп тума пуҫларӗ.

а потом вдруг почувствовала, как ее жарко и страстно целуют в губы.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

— Хаклӑ тусӑм, — Чебурашкӑна сӑмсипе куҫӗнчен чуп туса илчӗ Женя.

— Миленький мой, — Женя поцеловала Чебурашку в нос и в глаза.

Улттӑмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Женя амӑшне питӗнчен чуп туса илчӗ те аялти хуталла васкарӗ.

Женя чмокнула ее в щечку и побежала вниз.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Чуп Петька.

Бежи, Петька.

XLV. Ҫиле май // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Чуп кунта, ҫӳле!..

Беги сюда наверх!

XXXVIII. Боевиксен штабӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Вӑл нумайччен ашшӗ ҫумне ачашшӑн сӑтӑркаланчӗ, пуҫне ашшӗ чавси айне чикрӗ, унӑн хӗрлӗ кӑпшак мӑйне чуп турӗ.

Он долго и нежно терся возле отца, просовывая голову под его локоть, целовал красную пористую шею, пахнущую свежестью умывания.

XXXIII. Ушкисем // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Ашшӗ ун патне пӗшкӗнсе, чӗтрекен тутисемпе питӗнчен хуллен чуп турӗ, вара алӑка хытӑ хупса чӗрне вӗҫҫӗн тухса кайрӗ.

Отец наклонился к нему, поцеловал дрожащими губами в щеку и вышел на цыпочках, плотно притворив за собой дверь.

XXXI. Лафет ҫинчи ещӗк // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Хӗрарӑм кӗл чечексене шӑршларӗ, ҫав вӑхӑтрах хӗрне ытамӗнчен кӑлармасӑр ҫамкинчен чуп туса илчӗ.

Женщина вздохнула аромат цветов и, не выпуская из объятий дочурку, поцеловала ей в лоб.

Кӗл чечексем // Валентина Элиме. Килти архив

Амӑшӗ ӗҫе каяс умӗн ҫывӑракан хӗр ачине ҫамкинчен чуп туса хӑврнӑ вырӑнта халӗ те ӑшӑ тӑрать пек.

На лбу, на том месте, куда мать поцеловала спящую девочку, будто до сих пор тепло.

Кӗл чечексем // Валентина Элиме. Килти архив

Ашшӗ, яланхи пек, каҫхине чуп тума пырсан, вӑл ашшӗ сухалӗ чикнине те сисмерӗ.

Даже не почувствовал бороды отца, пришедшего, по обычаю, поцеловать его на сон грядущий.

X. Килте // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Текех кустӑрмасем хыҫӗнче пытанса тӑма май килмен, вара Саня каланӑ пулать ӑна: «Чуп эсӗ, манӑн пистолетӑм пур, нимӗҫсем мана тытаймӗҫ», тенӗ пулать.

Больше нельзя было лежать за колёсами, и Саня сказал: «Беги, у меня есть пистолет, и они меня не получат».

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗрре ҫапла эп унӑн ҫыруне илсен, хамӑн начар йӑлампа хыпаланса, тӳрех иккӗмӗш страницӑран вулама пуҫларӑм: «Эпӗ санӑн пуҫна пин хут чуп тӑватӑп…» тесе ҫырнӑ.

И однажды я была изрядно озадачена, когда, получив очередное письмо и от нетерпения, по своей плохой привычке, заглянув сразу на вторую страницу, прочла в конце ее: «Я покрываю поцелуями твою голову…»

1 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Саня, аннӳ латне чуп, пӗлтер ӑна…

 – Саня, беги к матери, скажи ей…

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сыв пуллашнӑ май кӳренсе чуп туни кӑна манӑн асӑмсене пуйтараймасть ӗнтӗ, ун хыҫҫӑн пире уйрӑлмашкӑн кӑна йывӑртарах пулать.

Один горький прощальный поцелуй не обогатит моих воспоминаний, а после него нам только труднее будет расставаться.

Июнӗн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Ҫук, ҫук! — терӗ те вӑл, унӑн пичӗ ҫав тери шухӑшлӑ та куляннӑ пек пулса тӑчӗ, ҫавӑнпа эпӗ хама ӗнтӗ темле пулсан та, ун аллине чуп тума сӑмах патӑм.

— О нет! — И лицо ее стало так задумчиво, так грустно, что я дал себе слово в этот вечер непременно поцеловать ее руку.

Июнӗн 5-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Эсир, арҫынсем, ӑшӑ куҫпа пӑхни епле савӑнтарнине ӑнланмастӑр, алӑ пани мӗнле хисепленине пӗлейместӗр… акӑ эпӗ тупа тусах калатӑп, санӑн сассуна пӗтӗм чун хавалӗпе итлетӗп эпӗ, ӑна илтсен вара калама ҫук тарӑн ырлӑх туятӑп, чи хӗрӳллӗн чуп туни те ӑна ҫитес ҫук.

Вы, мужчины, не понимаете наслаждений взора, пожатия руки, а я, клянусь тебе, я, прислушиваясь к твоему голосу, чувствую такое глубокое, странное блаженство, что самые жаркие поцелуи не могут заменить его.

Майӑн 23-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Юлашкинчен пирӗн тутасем ҫывхарчӗҫ те, эпир хӗрӳллӗн, каҫӑхса кайса чуп турӑмӑр; аллисем унӑн пӑр пек сивӗччӗ, пуҫӗ пӗҫеретчӗ.

Наконец губы наши сблизились и слились в жаркий, упоительный поцелуи; ее руки были холодны как лед, голова горела.

Майӑн 16-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Сывлӑш, пӗчӗкҫӗ ача чуп тунӑ пекех, — таса та уҫӑ; хӗвелӗ ҫап-ҫутӑ, тӳпе кӑн-кӑвак, мӗнех кирлӗ-ши тата!

Воздух чист и свеж, как поцелуй ребенка; солнце ярко, небо сине — чего бы, кажется, больше.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ҫак мыскара мана йӑлӑхтара пуҫларӗ, эпӗ ку шӑплӑха ахаль сӑмах майӗпех пӗтересшӗн пулса, ӑна пӗр стакан чей сӗнме шухӑшларӑм; сасартӑк вӑл сиксе тӑчӗ те аллисемпе мана ыталаса тытрӗ, мана ҫемҫе те кӑвар пек вӗри тутипе хӗрӳллӗ чуп туса илчӗ.

Эта комедия начинала меня надоедать, и я готов был прервать молчание самым прозаическим образом, то есть предложить ей стакан чая, как вдруг она вскочила, обвила руками мою шею, и влажный, огненный поцелуй прозвучал на губах моих.

Тамань // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Печорин кравать патне чӗркуҫленсе ларчӗ, унан пуҫне минтер ҫинчен ҫӗклесе, хӑйӗн тутине унӑн сивӗнекен тутипе тивертрӗ, лешӗ чӗтрекен аллипе ӑна мӑйӗнчен ыталаса илчӗ, ҫапла чуп тунӑ чухне вӑл ӑна хӑйӗн чунне парасшӑн пулчӗ, тейӗн…

Он стал на колени возле кровати, приподнял ее голову с подушки и прижал свои губы к ее холодеющим губам; она крепко обвила его шею дрожащими руками, будто в этом поцелуе хотела передать ему свою душу…

Бэла // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех