Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

тӑсрӗ (тĕпĕ: тӑс) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Генерал пӑртаклӑха шӑпланчӗ, унтан хурланчӑк та йӗкӗлтешӳллӗ сасӑпа лӑпкӑнтараххӑн малалла тӑсрӗ:

Генерал помолчал немного и продолжал спокойнее, с грустным и насмешливым выражением:

XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов, Шурочка ӳт-пӗвне шыраса, аллине ун еннелле тӑсрӗ.

Ромашов протянул к ней руки, ища ее тела.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ун еннелле ҫаврӑнса, ним шарлами те хӗрӳн кулса тӑсрӗ Шурочка хӑйӗн шурӑ тӗслӗ хӗрлӗ эрех янӑ стаканне.

Обернувшись к нему, она, молча и страстно улыбаясь, протянула свой стакан с белым вином.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Эпӗ ҫав хӗрарӑмӑн, ҫав лилипутӑн мӗнпур интригине пӗлетӗп, — Ромашов вырӑнне таврӑнсан, сӑмахне малалла тӑсрӗ Раиса.

— Я знаю все интриги этой женщины, этой лилипутки, — продолжала Раиса, когда Ромашов вернулся на место.

IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Куҫлӑхӗ ҫийӗпе аялалла ним ҫӳҫенӳ-туртӑнусӑр тинкерсе пӑхса, Ромашов енне вӑл хӑйӗн, ҫӗрмесӗр типнӗ ӳт татӑкӗ евӗр, йӑлт пӗркеленсе пӗтнӗ, хуралса ларнӑ пӗчӗк-пӗчӗк аллине тӑсрӗ те тӳрех тутаран тӗкрӗ.

Пристально и бесцеремонно разглядывая Ромашова снизу вверх, через верх очков, она протянула ему и ткнула прямо в губы свою крошечную, темную, всю сморщенную руку, похожую на кусочек мощей.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Сирӗн хӑтланӑвӑрсем-ха вӗсем, пӗтӗмӗшпе илсен… — касса татакан сасӑпа малалла тӑсрӗ Шульгович, — Пӗлтӗр акӑ эсир, ҫулталӑк та службӑра пулма ӗлкӗреймесӗрех, тӗслӗхрен, отпуск пама ыйтсаттӑр.

— Да и вообще ваше поведение… — продолжал жестоким тоном Шульгович, — Вот вы в прошлом году, не успев прослужить и года, просились, например, в отпуск.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Намӑсла-с! — тӑсрӗ вӑл, сассине ӳстерсе.

— Стыдно-с! — продолжал он, повышая голос.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Николаев хыҫалалла та ҫаврӑнмарӗ, аллине Ромашова уҫса хунӑ кӗнеки ҫине пӑхнӑ халлӗнех хулпуҫҫи урлӑ тӑсрӗ те: — Сывлӑх сунатӑп, Юрий Алексеич, — терӗ лӑпкӑ, хулӑн сассипе.

Не оборачиваясь назад, глядя в раскрытую перед ним книгу, Николаев протянул Ромашову руку через плечо и сказал спокойным, густым голосом: — Здравствуйте, Юрий Алексеич.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӗҫне вӑл пуҫ тӑрринех ҫӗклесе тытрӗ, ҫав вӑхӑтрах, хӑй те сисмерӗ пулмалла, сулахай аллине малалла тӑсрӗ.

Занеся высоко над головой оружие, он в то же время инстинктивно выставил вперед левую руку.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл Егорушкӑн хӑрах урине ҫирӗппӗн ярса тытнӑ, мӑйӗнчен ҫавӑрса илес тесе, акӑ тепӗр аллине те тӑсрӗ, анчах вӑйлӑ ҫын хӑйне путарассинчен хӑраса та йӗрӗнсе, Егорушка унран хытӑ туртӑнса вӗҫерӗнчӗ те: — Ухмах! Эпӗ сана ак ҫӑвар урлӑ парап! — тесе хучӗ.

Он крепко держал Егорушку за ногу и уж поднял другую руку, чтобы схватить его за шею, но Егорушка с отвращением и со страхом, точно брезгуя и боясь, что силач его утопит, рванулся от него и проговорил: — Дурак! Я тебе в морду дам!

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Вӑл, ним ҫинчен те шухӑшлас мар тесе, пуҫӗ айне хӑвӑрт ҫыххине хучӗ те пальтипе витӗнчӗ, урисене вӗҫне ҫитиех тӑсрӗ, вара, сывлӑмран ҫӳҫенсе, кӑмӑллӑн кулса ячӗ.

Он быстро, не желая ни о чем думать, положил под голову узелок, укрылся пальто и, протягивая ноги во всю длину, пожимаясь от росы, засмеялся от удовольствия.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Соколов ҫавӑнтах Кандов ҫырӑвне кӑларса Огнянова тӑсрӗ.

И вынув письмо Кандова, Соколов протянул его Огнянову.

XIV. Чун патӗнчи калаҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл студент патне пычӗ, хӑй асне илмесӗрех тенӗ пек алӑ тӑсрӗ.

Пораженный, он подошел к студенту и порывисто протянул ему руку.

XXXV. Ҫапӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑй тухса каясса пӗлтерсе вӑл алӑ тӑсрӗ.

И он протянул руку на прощанье.

XXIII. Эмел // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Э, Мичо бай иккен! — комитет председателӗн заместительне саламласа алӑ тӑсрӗ Марко.

— А, Мичо! — приветствовал Марко заместителя председателя комитета, протягивая ему руку.

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огнянов чарӑнса тӑчӗ, анчах кӑшт тӑрсанах сӑмахне малалла тӑсрӗ:

Огнянов умолк, но после короткого раздумья продолжал:

XIII. Хаваслӑ курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Каҫарӑр мана! — Викентий йӑлӑнса тӑсрӗ хӗреслетнӗ аллине.

— Простите меня! — И Викентий умоляюще протянул к нему сложенные руки.

XII. Симӗс енчӗк // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Бяла Черкваран, Пӑртлӑ Рачко пулатӑп эпӗ! — тесе пӗлтерчӗ те хуҫа хӑйне татах аллине тӑсрӗ.

— Из Бяла-Черквы, Рачко Прыдле! — отрекомендовался хозяин и опять протянул руку.

XXX. Шапӑлти пӗлӗш // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Сирӗн хула ҫыннисенчен, — сӑмахсене малалла тӑсрӗ вӑл, — шалт тӗлӗнсе кайӑн ҫав… темле мӗлкесем пек палӑрми ҫӳреҫҫӗ, вӗсене тытма та ҫук, ыйтса пӗлме те ҫук…

— Ваши горожане, — продолжал он, — уж больно чудные… прямо как тени какие-то, — ни поймать их, ни расспросить…

XXVIII. Вериговӑра // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Килӗнче шырарӗҫ ӗнтӗ ӑна, тупаймарӗҫ, — сӑмахне тӑсрӗ пӑшӑрханнӑ игумен.

— За ним уже приходили домой, да не нашли, — продолжал взволнованный игумен.

ХХIV. Икӗ ӑрӑм // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех