Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

урайне (тĕпĕ: урай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Наган урайне сарса хунӑ ашӑк ҫине ҫемҫен таклатса ӳкрӗ.

Наган с мягким стуком упал на полсть.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич ҫилӗллӗн урайне сурчӗ, картишне тухса пуртӑпа кӗсмен илчӗ те Дон хӗрринелле лӑкӑштатрӗ.

Пантелей Прокофьевич ожесточенно сплюнул, вышел во двор, взял топор и весло и захромал к Дону.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр пилӗк минутран хайхи калмӑк ялт! кӑна мачча ҫинчен урайне сикрӗ, ун хыҫӗнчен, кӗхлеткелесе, тӑмпа вараланса пӗтнӗ, сухалӗ ҫумне эрешмен карти ҫыпҫӑнса тулнӑ Пантелей Прокофьевич асӑрханса анчӗ.

Пять минут спустя он ловко соскочил оттуда, за ним, кряхтя, осторожно слез весь измазанный в глине, с паутиной на бороде Пантелей Прокофьевич.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хутор атаманӗн приказне илсен, Пантелей Прокофьевич карчӑкӗпе, мӑнукӗсемпе тата Дуняшкӑпа васкаса сывпуллашрӗ те, кӗхлеткелесе, урайне чӗркуҫленчӗ, икӗ хутчен турра пуҫҫапрӗ, — турӑшсем ҫинелле пӑхса сӑх-сӑхнӑ хыҫҫӑн ҫапла каларӗ:

Пантелей Прокофьевич, получив от хуторского атамана приказ о явке на сборный пункт, наскоро попрощался со старухой, с внуками и Дуняшкой, кряхтя, опустился на колени, положил два земных поклона, крестясь на иконы, сказал:

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан вӑл хӑмӑта урайне ҫавӑрса ҫапрӗ, автан пек сиккелесе, таптама тытӑнчӗ.

А потом бросил хомут на пол и, по-петушиному подпрыгивая, стал топтать его ногами.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мана нумай вырӑн кирлӗ мар, эпӗ урайне выртатӑп, сире тӑвӑрламӑп.

Мне места немного надо, на полу ляжу, я вас не потесню.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тётка айне пулнӑ кушак чӑтаймасӑр макӑрса ячӗ, анчах ҫав вӑхӑтра хуҫи кӗрӗкне уҫса «гоп» терӗ те Федор Тимофеичпа Тётка урайне сиксе анчӗҫ.

Кот сипло замяукал под лапами Тетки, но в это время шуба распахнулась, хозяин сказал «гоп!», и Федор Тимофеич с Теткою прыгнули на пол.

VII. Ӑнӑҫсӑр ӗҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Ӗлӗкрех кунне иккӗ-виҫҫӗ килсе каятчӗ, халӗ акӑ, колхоз правленин урайне шӑлакан милӗкрен хӑпайман пек, ӑна эрнере те чӗнсе илейместӗн!

Раньше навещала чуть не три раза в день, а теперь целую неделю не дозовешься, словно не может оторваться от веника, которым подметает пол в правлении колхоза!

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл илӗм-тилӗмпех тӑрса чуста лартрӗ те пӳрт ӑш-чиккине типтерлеме тытӑнчӗ — урайне хыра-хыра ҫуса тухрӗ, саксене, пукансене, савӑт-сапа шкапне йӗпе ҫӗтӗкпе шӑлса илчӗ, палассене юр ҫине сарса ҫапа-ҫапа тасатрӗ, чӳречесем ҫине шурӑ каррисем ҫакрӗ.

Встав чуть свет и замесив тесто, она принялась за большую уборку — скребла жестким трескучим голиком пол, мыла его до чистой воды, вытерла мокрой тряпкой лавки, стулья, посудный шкафчик, выхлопала на снегу половички, повесила на окна белые занавески.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пӗр турилкки, ун аллинчен урайне тухса ӳксе, чӑл-пар саланса кайрӗ.

Из рук ее выскользнула тарелка и разбилась об пол на мелкие осколки.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Луччӑ эсӗ халех унпа юнашар персе ан урайне, тен, кайран ҫакна шута илӗҫ, — хыттӑн, шӑл витӗр сӑрӑхтарса кӑларчӗ те Дымшаков Ксени патӗнчен кайрӗ.

— Так ты уж лучше сразу кидайся на пол рядышком с ним — может, тебе и зачтется это потом, — жестко, сквозь зубы, выдавил Дымшаков и отошел от нее.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лузгина никам та, унпа юнашар ларнисем те, тытса ӗлкӗреймерӗҫ, вӑл, хӑрӑлтатса, пукан ҫинчен ерипен шуса анма пуҫларӗ те урайне кӗрӗслетсе ӳкрӗ…

Никто не успел поддержать Лузгина, даже сидевшие рядом с ним, и он, захрипев, вдруг стал медленно сползать со стула и рухнул на пол…

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лузгина сасартӑк темскер пулнине тӳрех тавҫӑрса илеймерӗҫ, графин сӗтел ҫинчен чул урайне персе анса чанкӑр-р! ванса кайсан тин хӗрарӑмсем йынӑшса ҫари ҫухӑрса ячӗҫ.

Не сразу догадались, что ему плохо, и, лишь когда полетел со стола графин и вдребезги раз-силен о каменные плиты, истошно завизжали бабы.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лашасем ӑна курсан кӗҫенсе ячӗҫ, мӑйӗсене тутлӑ шӑршлӑ утӑ патнелле тӑсрӗҫ, ун аллисене шӑршларӗҫ, хӑма сарнӑ урайне чӗрнисемпе чаваларӗҫ.

Лошади встретили его отрывистым ржанием, тянулись к охапкам душистого сена, обнюхивали руки, били копытами в дощатый пол.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хаҫат урайне ӳкрӗ, старик вӗри пӳрнисемпе Костьӑна аллинчен ярса тытрӗ, пӑшӑлтатса каларӗ:

Газета полетела на пол, старик ухватился жаркими пальцами за его рукав, зашептал горячо:

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫенӗхри сӑрланӑ урайне уҫӑ алӑкран сарӑ ҫутӑ ӳкнӗ, вӑл алӑк урати урлӑ крыльца патнелле тӑсӑлнӑ та, кунта шупка уйӑх ҫутипе хутӑшса кайса, курӑнми пулнӑ.

Желтая полоса света падала из раскрытой двери на крашеный пол в сенях, тянулась через порожек к крыльцу и здесь обессилевала, мешаясь с бледным свечением луны.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пробатов, тӑвара урайне тӑкса, пӗр хӑмине хирсе кӑларнӑ, ваткӑ татӑкӗсене кӑлара-кӑлара пӑрахнӑ та, Костя сентре ҫинчен тӗксӗммӗн ҫуталса тӑракан, ҫу сӗрсе хунӑ винтовкӑсене курах кайнӑ.

Пробатов вывернул одну доску, рассыпая соль по полу, разбросал клочья ваты, и Костя увидел с полатей тускло блеснувшие, смазанные жиром винтовки.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл каласа пӗтереймен, ашшӗ хӑрушла хытӑ тапнипе стена ҫумне кайса кӗрӗслетнӗ, курпунӗпе сак ҫине ӳкнӗ, вӑйсӑррӑн йынӑшса янӑ, урисем шӑтӑртатса кӑшт авӑннӑ та, тӑнне ҫухатса, урайне тӗшӗрӗлсе аннӑ.

Она не договорила — страшный удар отбросил ее к стене, она упала горбом на лавку, слабо вскрикнула, ноги ее подогнулись, словно хрустнули, и она беспамятно свалилась на пол.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Каҫалапа хӑнасем пуҫтарӑннӑ, ҫурт сарӑлса пысӑкланнӑ пек туйӑннӑ, кулни, кӗрлени, атӑ-пушмак кӗлисем урайне шаклаттарни, купӑс йынӑшни илтӗннӗ.

К вечеру собрались гости, дом будто раздался вширь, наполнился смехом, гомоном, стуком каблуков, стонущими голосами гармони.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл, обком секретарӗ ҫине тӳрех куҫран пӑхса, йӑл кулчӗ, шӑтӑка тупса хуплас тесе, атӑ сӑмсипе урайне ерипен хыпашлама пуҫларӗ, анчах шӑтӑк, юри тенӗ пекех, ура айне лекмерӗ.

Не переставая отвечать и улыбаться, глядя секретарю обкома прямо в глаза, он начал осторожно шарить носком сапога по полу, стараясь нащупать и прикрыть дырку, но она, как назло, не попадалась под ногу.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех