Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

туртнӑ (тĕпĕ: турт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Алӑк уҫӑ, ман хам кӑмӑл туртнӑ ҫӗре каяс, мӗн шутланине тӑвас, калаҫас, кулас килет, — эпӗ вара ҫип вӗҫҫӗн ларатӑп.

— Дверь открыта, мне хочется идти, куда хочу, делать, что хочу, говорить, смеяться, — а я сижу на нитке.

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Маларах вӑл ирӗклӗх хакне пӗлсех те пӗтерейменччӗ пулас, халь вара, акӑ, кӑмӑл туртнӑ ҫӗре ытахаллӗн ҫех кайма, кирек мӗнле тӑкӑрлӑка та пӑрӑнма, площаде тухма, чиркӗве кӗме, ҫакна тата ним хӑрами, кайран мӗн пулассине пач шутламасӑр тума май пурринче питех те нумай телей упранса тӑма пултарнинчен хӑй те тӗлӗнчӗ.

Он как будто не знал раньше цены свободе и теперь сам удивлялся тому, как много счастья может заключаться в простой возможности идти, куда хочешь, повернуть в любой переулок, выйти на площадь, зайти в церковь и делать это не боясь, не думая о последствиях.

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов курчӗ — ҫурӑмӗ унӑн, шӑнӑр туртнӑ чухнехи евӗр, ҫӳхе ҫитсӑ кӗпе айӗнче чӗтӗренсе, турткаланса илчӗ.

Ромашов видел, как конвульсивно содрогнулась его спина под тонкой полотняной рубашкой.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хура лаптӑк, темле йывӑр япала туртнӑ пек, сылтӑмалла шуса пырать.

Чернота ее, точно от тяжести, склонялась вправо.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Чӑн та, куҫа мӑчлаттартӑм эпӗ пӗрре, анчах пӑшӑл тапкӑчине туртнӑ чух кӑна мӑчлаттартӑм.

— Верно, я зажмурился, но уже потом, когда взводил курок.

XXXIV. Ирхине // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑшӗ-пӗри ӗмӗрӗпе ыйткаласа ҫӳренӗ, кӑткӑ пек, пӗрчӗн-пӗрчӗн пуҫтарнӑ, туртнӑ, пухнӑ, тепри ҫавна пӗтӗмпе кӗл тӑвасшӑн юнӑхать иккен.

Одни собирали всю жизнь, как муравьи, выпрашивали, копили, наживали, а другие вздумали все разом превратить в прах и пепел.

XXI. Хур кӑтартма хӑтланни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Краличӗн сехри хӑпрӗ, вӑл ун еннелле тинкерчӗ те, уяр тӳперен уйӑх ҫутатнӑ май, лешӗ ӑна аллипе темле кӑчӑк туртнӑ пек тукаласа, хӑй патнелле чӗннӗ пек туйӑнчӗ.

Кралич в ужасе уставился на нее и заметил, что она делает какие-то странные и неуклюжие знаки руками, словно подзывая его к себе.

III. Мӑнастир // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ун ашшӗн пуянлӑхӗ хулари укҫа юратакан мӗнпур чее, суеҫ ҫынна туртнӑ, Катьӑна пайташӑн ҫунакан ҫынсем, суеҫсем, йӑпӑлтисем хупӑрласа тӑнӑ; ӑна каланӑ кашни сӑмахах ун ашшӗн миллионӗсене хапсӑннипе каланӑ.

Богатство ее отца притягивало из всего города жадность к деньгам, хитрость, обман, Катя была окружена корыстолюбцами, лжецами, льстецами; каждое слово, которое говорилось ей, было рассчитано по миллионам ее отца.

VIII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Анчах ун алли Вера Павловна аллине сӗртӗнчӗ ҫеҫ, Вера Павловна, электрица пырса ҫапнӑ пек, хаяррӑн кӑшкӑрса ярса, ура ҫине сиксе тӑчӗ, пӗр самантра ҫамрӑк ҫын патӗнчен каялла чакрӗ, аллине шӑнӑр туртнӑ пек тытса, ӑна хӑй патӗнчен тӗртсе ячӗ: — Кай!

Но лишь коснулась его рука ее руки, она вскочила с криком ужаса, как поднятая электрическим ударом, стремительно отшатнулась от молодого человека, судорожно оттолкнула его: — Прочь!

II. Ухмахла ӗҫе пӗрремӗш хут йӗрлени // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Ҫитет те вӑл, мур, алран ярса тытса, шӑлӗсемпе ҫӳлелле ҫавӑрса пӑрахнӑ сӳрене самӑр лаша туртнӑ пек, мана ҫавӑтса та каять.

Приходит она, треклятая, берет меня за руку и волокет за собой, как сытый конь перевернутую вверх зубьями борону.

XXIII сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Ирхине ирех вӑл, табак туртнӑ май, кӗлет умӗнче вӑрахчен кӑвакарчӑнсем кантӑк хашакӗ хыҫне улӑм, ҫинҫе туратсем, ҫатан ҫумне ҫыпӑҫнӑ вӑкӑр ҫӑмне епле йӑтнине пӑхса ларать.

Утрами, спозаранку он подолгу сидел на порожке амбара, курил, молча наблюдал, как новые жильцы таскали за наличник окна солому, тонкие ветки, с плетней хлопья линялой бычьей шерсти.

XXI сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Такам гимнастеркӑна туртнӑ пекех пулчӗ».

Вроде за гимнастерку кто-то меня дернул».

IX сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Кайран вара хӑвӑн ҫурту тӗпӗсене, резинкусемпе писев кӗленчисене пуҫтар та чун туртнӑ ҫӗрелле тухса вӗҫтер.

А потом собирай свои огарки, резинки и склянки с помадой и жарь куда хошь.

15-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Аттем ҫинчен хам мӗнле туятӑп, ҫавӑн пек каласа параймарӑм пулӗ тесе шухӑшлатӑп, аллӑ ҫул хушши хам чӗрере тытса усранине каласа пама йӑлтах урӑхла сӑмахсем кирлӗ, тен вӑл юрра та тивӗҫлӗ-и, анчах — эпир ахаль ҫынсем, пулӑсем пек, кӑмӑл туртнӑ пек илемлӗ каласа пама пӗлместпӗр!

— Я думаю, что не сумел рассказать про отца так, как чувствую, и то, что пятьдесят один год держу в сердце, — это требует особенных слов, даже, может быть, песни, но — мы люди простые, как рыбы, и не умеем говорить так красиво, как хотелось бы!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Тӗмсене сиретӗп те курах каятӑп — шӗшкӗ тӗмӗ ҫумне сӗвенсе, хайхи хӗрарӑм, сарӑ тутӑрли, лара парать, пуҫне хулпуҫҫи ҫине пӑрса хунӑ, ҫӑварне йӗркесӗр карса пӑрахнӑ, куҫӗсем чарӑлса кайнӑ, ухмаха ернӗ ҫынӑнни пек; вӑл аллисемпе пысӑк хырӑмне ярса тытнӑ та майсӑр хӑрушӑ, йывӑррӑн сывлать; хырӑмӗ шӑнӑр туртнӑ евӗр сиккелет; хӗрарӑм, ӑна аллисемпе тытса, кашкӑрӑнни пек сарӑ шӑлӗсене йӗрсе, хуллен йынӑшать.

Раздвинув кусты, вижу — опираясь спиною о ствол ореха, сидит эта баба, в желтом платке, голова опущена на плечо, рот безобразно растянут, глаза выкатились и безумны; она держит руки на огромном животе и так неестественно страшно дышит, что весь живот судорожно прыгает, а баба, придерживая его руками, глухо мычит, обнажив желтые, волчьи зубы.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Чӗп-чӗрӗ ҫеҫ хӗрлӗ юн тӗсӗ куҫсене йӑмӑхтарса хӑй патнелле туртнӑ, ӳсӗртсе ҫитерсе, хӑйне тата нумайтарах, хӑйне пур ҫӗрте те куртарас килтернӗ.

Живой, красный цвет крови раздражал глаза и притягивал их к себе, возбуждая хмельное и злобное желание видеть его больше, видеть всюду.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Кунта чӗлӗм ан туртнӑ пултӑр!

Не курить здесь!

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

Хӗрлӗ ҫӳҫ-пуҫлӑ матрос, сӗтел ҫине чавсаланса, ыйха туртнӑ.

Рыжий матрос спал, облокотясь на стол.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Апат хыҫҫӑн вӑл унӑн пӳлӗмӗнче юлать те, чӗлӗм туртнӑ май, Агафья Матвеевнӑна сӑнать: лешӗ кӗмӗл кашӑксене, чашӑк-тирӗке буфета тирпейлесе хурать, чашӑксене кофе тултарать, уйрӑмах, чи малтан, пӗр чашӑкне тимлӗ ҫуса тасатса кофе тултарать те Обломова лартса парать, хӑй вара Обломов кӑмӑллипе кӑмӑллӑ маррине сӑнать.

Он после обеда охотно оставался и курил трубку в ее комнате, смотрел, как она укладывала в буфет серебро, посуду, как вынимала чашки, наливала кофе, как, особенно тщательно вымыв и обтерев одну чашку, наливала прежде всех, подавала ему и смотрела, доволен ли он.

I сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

«Ҫапла, кӑмӑл туртнӑ пек пурӑнма юрамасть — ку паллӑ, — калаҫма пуҫларӗ ун ӑшӗнчи темле салхуллӑ та хирӗҫлекен сасӑ, — хирӗҫӳсен йӗркесӗрлӗхне кӗрсе ӳкетӗн, ҫын ӑсӗ епле пысӑк, чӑрсӑр пулсан та, ӑна ӑспа ҫеҫ майлаштараймастӑн!

«Да, нельзя жить, как хочется, — это ясно, — начал говорить в нем какой-то угрюмый, строптивый голос, — впадешь в хаос противоречий, которых не распутает один человеческий ум, как он ни глубок, как ни дерзок!

X сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех