Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Ытлашши сăмах пирĕн базăра пур.
Ытлашши (тĕпĕ: ытлашши) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Кашни кун, апат пӗҫернӗ май, вӑл мӗн те пулин кирлинчен ытлашши хатӗрлерӗ, кӑнтӑрлахи апат хыҫҫӑн купӑста яшки чӳлмекне каллех кӑмакана кӗртсе лартрӗ.

Каждый день, стряпая, она готовила что-нибудь лишнее и после обеда ставила чугун со щами в печь.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ыттисенчен ытлашши пӗлместпӗр, терӗмӗр эпир.

Мы сказали, что знаем не больше других.

II сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Кунта вӗсем шӑтӑк-путӑксене мӗнле тикӗслемелле пулать, мӗнле канав ытлашши тата мӗн ҫитмест — йӑлтах ҫавсене сӑнаса ҫӳренӗ иккен.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Эс ытлашши ан иртӗх! — терӗ Лодя аран-аран илтӗнекен сасӑпа, хӑй ҫапах та, хӑяккӑн утса, тепӗр пусӑм турӗ.

Ты не очень-то! — слабеньким голоском сказал Лодя и сделал бочком еще один шаг.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Ҫырма урлӑ тимӗр пралукран тунӑ трос карӑнса тӑрать, ӑна завхоз мачта ҫирӗплетме тесе илсе килнӗ пулнӑ, ҫӑмхинчен ытлашши юлнине пире пачӗ.

Над рекой висел тонкий металлический трос, который был запасен для крепления мачты и лишний моток которого завхоз позволил нам взять.

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

— Тӳрӗпилӗксем тесе, Яша, эсӗ ытлашши калатӑн ӗнтӗ…

И заговорили: — Насчет белоручек это ты, Яша, зря…

Хӑйӑр // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 47–57 с.

— Арӑмунтан чӗркуҫленсе каҫару ыйтмасан, ӗнсе чикки пани те ытлашши мар! — терӗ те шофер, кабина алӑкне уҫрӗ.

— Добряче по шее, если перед женой на коленях прощения не попросишь! ответил шофер и потянулся открыть дверку.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хӑв ытлашши пулнине чӑтма ҫук…

Быть лишним невыносимо…

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Алӑри сурансем тӳрленчӗҫ, хӑпарнисем хытса ларчӗҫ, киркка та вӑйӑ пек кӑна вылякан пулса тӑчӗ, ҫавӑнпах-и, тен, пысӑк питлӗхсемех, хӑйсемпе хӑйсем йӑшнӑ евӗр, ытлашши вӑй хумасӑрах кӗмсӗрти рештаксем ҫинелле ывӑтӑнма пуҫларӗҫ.

Зажили, зашершавились мозоли на руках, кирка стала послушной игрушкой, и крупные плиты угля, казалось, сами, без видимого на то усилия, летели в грохочущие рештаки.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ытлашши ан хӑлаҫлан, Шӑна-паттӑр, атту сана час ак лӑплантаратӑп.

— Ты не буровь дюже, Аника-воин, а то я тебя враз усмирю.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пире ытлашши кирлӗ мар: пилӗк витре кӗрекен пичкене йӑвантарса килтӗмӗр те, ну, ҫитрӗ те хайхи.

Нам много не надо: прикатили бочонок ведер на пять, ну, нам и хватит.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ну, пулас вӗсен кунта кӑвакалсем — халах пӗрине нимле укҫана хӗрхенмесӗр туянаттӑмччӗ е вӑрлаттӑмччӗ те. Вара ман ӗҫсем юсанас енне кайӗччӗҫ. Атту ытлашши хаярланса пырать ку мур чирӗ!

Ну, будь у них тут утки — зараз же купил бы одну, никаких денег не жалеючи, либо украл бы, и пошли бы мои дела на поправку, а то уж дюже моя болезня разыгрывается!

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эпӗ сирӗн, тен, мӗн те пулин ытлашши хӗҫпӑшал, ну, калӑпӑр, винтовка е револьвер пек япала тупӑнмӗ-и тесе каларӑм…

Я к тому сказал, что, может, у вас есть какое лишнее вооружение, ну, скажем, винтовка или какой ни на есть револьвер…

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах асту, ку чухнехи вӑхӑтра казаксене ытлашши пит ан тапӑн.

Но ты, по нонешним временам, на казаков не дюже напирай.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ытлашши хӑранипе ӑнран кайрӑн пулмалла, — терӗ ӑна шеллесе Прохор.

— Ты, видать, от ума отошел с перепугу, — сожалеюще сказал Прохор.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах хуторта вӑхӑтлӑха чарӑнса тӑнӑ Хопер казакӗсем хуҫалӑха унтан та ытларах сӑтӑр туса хӑварнӑ: выльӑх картин ҫатанӗсене йӑвантарса янӑ, ҫын кӗлетки ҫӳллӗш траншейӑсем чавнӑ; ытлашши ӗҫ туса чӑрманас мар тесе, кӗлет стенисене сӳтнӗ те пӗренисемпе траншейӑсен хӗррисене ҫирӗплетнӗ; чул хӳмене салатса тӑкса, пулеметпа пемелли бойница майлаштарнӑ; лашисене латти ҫук тирпейсӗррӗн пӑраха-пӑраха парса, ҫур капан утта сая янӑ; ҫатансене вутӑ вырӑнне ҫунтарнӑ, унтан тата пӗтӗм лаҫа лапӑртаса-шӑршлантарса хӑварнӑ…

Но еще больший ущерб хозяйству причинили хоперцы, стоявшие в хуторе постоем: на скотиньем базу они повалили плетни, вырыли глубокие, в рост человека, траншеи; чтобы не утруждать себя излишней работой — разобрали стены у амбара и из бревен поделали накаты в траншеях; раскидали каменную огорожу, мастеря бойницу для пулемета; уничтожили полприклада сена, бесхозяйственно потравив его лошадьми; пожгли плетни и загадили всю летнюю стряпку…

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чӑтӑмӗ пӗтсе ҫитнипе чунӗ туллашма тытӑннӑскер, вӑл мӑнукӗсене хӑй урапи ҫинчен Дуняшкӑн аслӑ урапи ҫине куҫарса лартрӗ, унтан ытлашши япаласене кайса хучӗ те, пушӑ урапана хӑлтӑртаттарса, кӗсрене ланкашкаллӑ ҫулпа чуптарса кайрӗ.

Обуянный величайшим нетерпением, он пересадил детишек со своей арбочки на просторную арбу Дуняшки, переложил туда же лишний груз и, налегках, рысью загремел по кочковатой дороге.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

1918 ҫулхи пекех халӑх умӗнче хӗнеме халь харсӑр Дон ҫарӗнче дезертирсем ытлашши нумай хунаса кайнӑ ҫав…

Слишком много развелось дезертиров в воинственной Донской армии, чтобы можно было пороть их открыто и всенародно, как в 1918 году…

XXII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кун пек чух Пантелей Прокофьевичӑн ӑншӑрчӗ ҫавӑнтах сӳрӗлет, арӑмӗ ҫине пӗр хушӑ нимӗн те ӑнланмасӑр тинкерсе пӑхать, унтан чӗтрекен аллисемпе кӗсйисене ухтарса табак хутаҫҫи кӑларать те, аванмарланса, чиккинчен иртсе кайнӑ ҫиллине лӑплантарма ӑҫта та пулин урӑх ҫӗре кайса чӗлӗм туртать, ытлашши хӗрӳленнӗшӗн хӑйне хӑй ылханса вӑрҫать, хӑй аллипе тунӑ сӑтӑр мӗн хака пырса ларни ҫинчен пӑшӑрханса шухӑшлать.

Тогда Пантелей Прокофьевич сразу остывал, с минуту смотрел на жену несмыслящими глазами, а потом дрожащими руками шарил в карманах, находил кисет и сконфуженно присаживался где-нибудь в сторонке покурить, успокоить расходившиеся нервы, в душе проклиная свою вспыльчивость и подсчитывая понесенные убытки.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑштах туллашкаланӑ хыҫҫӑн старик лӑпланчӗ, ҫилленсе кайнипе ытлашши хытӑ каласа тӑкнӑшӑн арӑмӗнчен каҫару ыйтрӗ, чылайччен эхлете-эхлете сывларӗ, ҫав апӑрша хӑмӑт клещин катӑкӗсемпе ӑҫта усӑ курма пулӗ-ши тесе шухӑшланӑ май, ӗнсине кӑтӑр-кӑтӑр хыҫса, вӗсем ҫинелле пӑхрӗ.

А старик, побушевав немного, угомонился, попросил прощения у жены за сказанные в сердцах крутые слова и долго кряхтел и почесывал затылок, поглядывая на обломки злополучного хомута, прикидывая в уме — на что же их можно употребить?

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех