Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Пӗлмен (тĕпĕ: пӗл) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Темӗнле халиччен пӗлмен пушӑлӑх ҫавӑрса илчӗ ун чӗрипе шухӑшне.

Какая-то незнакомая доселе пустота души и мысли завладела им.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пӗр пӗлмен ҫын хистесе каланине хирӗҫ тӑма Сергейӑн хал ҫитмерӗ.

Сопротивляться чужой воле у Сергея не было сил.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ватӑ енне сулӑннӑ арҫын юнашарах тӑрать иккен те, калаҫа пӗлмен пек, алӑсемпе кӑтартса, шӑрпӑк ыйтать.

Пожилой мужчина стоял рядом с ним и жестами как у глухонемого, просил спички.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таня, каласа панӑ май, юриех куратӑн-и, пире пач пӗлмен ҫынсемех епле телей сунаҫҫӗ, терӗ.

Рассказывая, Таня нарочно подчеркнула, что вот, мол, совсем незнакомые люди желают нам счастья.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Лара-тӑра пӗлмен, хуп-хура куҫлӑ Анна, Михаил арӑмӗ, ӑна ӑшшӑн кӗтсе илчӗ.

Бойкая темноглазая Анна, жена Михаила, встретила ее ласково.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей Петренко токаре, лешӗ Петров шахтера пӗлмен пекех, пӗлмест.

Сергей не знал токаря Петренко, так же как токарь Петренко не знал шахтера Петрова.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Юратать вӑл ҫак шухӑ, хӑрама пӗлмен пуҫтах командира.

Он любил этого лихого, отчаянно храброго командира.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анчах тепӗр минутранах, куҫӗсем куҫҫульпе ҫуталаҫҫӗ пулин те, Мишаткӑпа вылярӗ, ӑна уявсенче ҫыхакан йӑпӑрка тутӑрӗпе хупларӗ, нихҫан та макӑрса курман тата куҫҫулӗн тӑварлӑ тутине пӗлмен пек, ахӑлтатса кулчӗ.

Но через минуту, еще с блестящими от слез глазами, уже играла с Мишаткой, покрывала его своей шелковой праздничной шалькой и смеялась так, как будто никогда не плакала и не знала соленого вкуса слез.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хут пӗлмен кирек хӑш этем пекех эс ют ҫӗршыв чӗлхисенчи янӑравлӑ сӑмахсене ытлашши пит юрататӑн, вӗсемпе пули-пулми ҫӗртен усӑ куратӑн, вӗсене латти ҫук пӑсса калатӑн.

И, как всякий безграмотный человек, ты имеешь необъяснимое пристрастие к звучным иностранным словам, употребляешь их к месту и не к месту, искажаешь невероятно.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чапшӑн хыпӑнма пӗлмен тата политика енчен ҫирӗп шухӑшлӑ мар Копылов вӑрҫӑ ҫине пурпӗр пулса иртмелли инкек ҫине пӑхнӑ пек пӑхнӑ, вӑл чарӑнасса сунмасӑр кӗтнӗ.

Лишенный честолюбия и устойчивых политических взглядов, к войне Копылов относился как к неизбежному злу и не чаял ее окончания.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Копылов умӗн Григорий патӗнче хутла пӗлмен, кӑшт катӑкрах ӑс-пуҫлӑ Кружилин хорунжи штаб начальникӗ пулнӑччӗ.

До Копылова начальником штаба у Григория был безграмотный и неумный хорунжий Кружилин.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрлӗармеецсенчен нихӑшӗ те ку тӑрӑхри вырӑнсене пӗлмен, чаҫсенче ҫул кӑтартакансем пулман пирки, ҫав подкрепленисене малалла кайма питӗ йывӑр тиврӗ.

Продвижение их было крайне затруднено тем, что никто из красноармейцев не знал местности, части не имели проводников.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫак пирамидӑпа аппаланса пӗр сехете яхӑн ирттерсен, ывӑна пӗлмен хуҫи Иван Иваныча кушак ҫине утланса ҫӳреме вӗрентме тытӑнчӗ, кун хыҫҫӑн кушака чӗлӗм туртма вӗрентрӗ.

Провозившись целый час с пирамидой, неутомимый хозяин принялся учить Ивана Иваныча ездить верхом на коте, потом стал учить кота курить и т. п.

IV. Тӗлӗнмелле мыскара // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Яра куна хӑй епле ирттернине те, ҫак пачах пӗлмен тротуар ҫине мӗнле ҫитсе лекнине те вӑл питӗ лайӑх астӑвать.

Она отлично помнила, как она провела день и как в конце концов попала на этот незнакомый тротуар.

I. Хӑйне ӑссӑр тыткалани // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Ҫак кунсенче Аникей акӑ мӗн асӑрхама пуҫларӗ: ӗлӗк ун килӗнчен тухма та пӗлмен е вӑл чӗннӗ-чӗнменех чупса пынӑ ҫынсем халӗ ун патне темӗнле кӑмӑлсӑррӑн ҫӳре пуҫларӗҫ…

В эти дни Аникей стал примечать, что те, кто раньше, не выходя, торчал у него в избе или прибегал по первому его зову, стали навещать его как бы с неохотой…

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах Ворожневпа Шалымов кун ҫинчен нимӗн те пӗлмен, мӗншӗн тесен колхозниксем вӗсенчен уҫҫӑнах пӑрӑнма тӑрӑшнӑ, вӗсенчен иккӗшӗнчен пӗрне курсанах, ҫынсем калаҫма пӑрахнӑ.

По Ворожнев и Шалымов ничего не знали об этом, потому что колхозники открыто сторонились их: стоило кому-нибудь из них полниться, и люди обрывали разговор.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вара ун пӑвнӑ пек йывӑр ҫилли каплана-каплана килет те, вӑл Серафимӑна кӑшкара-кӑшкӑра пӑрахать, ӑна кашни вак-тӗвекшӗнех чи усал сӑмахсем каласа хӑртать — е кашӑка апла паман иккен, е ларасса кирлӗ ҫӗре ларман, е калама пӗлмен… арӑмӗнне куҫҫуль кӑлармасӑр та лӑпланмасть.

Тогда наваливалась тяжелая, как удушье, злоба, и он орал на Серафиму, ругал ее последними словами за каждую мелкую оплошность — не так подала ложку, не туда села, не то сказала… и не успокаивался, пока не доводил жену до слез.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Табак туртса тултарнӑ, шавлӑ тавлашу чарӑнма пӗлмен пӳртре ларнӑ хыҫҫӑн Корнейӑн пуҫӗ шавлать, ӑна миҫемӗш хут ӗнтӗ каллех иккӗленни чӗрине ыраттара-ыраттара илчӗ…

После прокуренной избы, гвалта, неутихающих споров у Корнея гудела голова, и опять в который раз одолевали, бередили его сомнения…

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Вӑт ухмах!» — Аниҫҫе упӑшкине ҫиленме пӗлмен, халӗ вара ҫиленме пачах та вӑхӑт ҫук: пӳрте пӗр самантрах ҫынсем кӗрсе тулчӗҫ.

«Во шальной!» — Анисья не умела сердиться на мужа, а сейчас просто было некогда: за минуту изба была полна людьми.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Чӳрече янаххине ачан шӑнса кайнӑ хӗрлӗ пӳрнисем хӑвӑрт ҫатӑртаттарса ярса тытрӗҫ, унтан хӑлхаллӑ ҫӗлӗкне куҫӗсем ҫинех пусса лартнӑ пуҫ курӑнчӗ, тепӗр самантран Дымшаковӑн кӗҫӗн ывӑлӗ хӑйӗн тӗк тӑма пӗлмен, пысӑк, шурӑ куҫӗсемпе Корней ҫине пӗртте мӑчлаттармасӑр, шӑтарас пек пӑхрӗ.

По подоконнику зашарили быстрые, цепкие и красные от холода детские руки, потом показалась голова с нахлобученной на самые глаза шапкой-ушанкой, и через мгновение Дымшаков-младший уже в упор, пе мигая, смотрел на Корнея диковатыми глазами с яркими белками.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех