Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Мӗншӗнне (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫук, Ромочка, ырӑскерӗм, мӗншӗнне пӗлетӗп эпӗ, куна эпӗ сире каяраххӑн калӑп, каярах калӑп эпӗ сире…

Нет, Ромочка, милый, я знаю почему, и я вам это потом скажу, я вам потом скажу…

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫапах та, мӗншӗнне пӗлместӗп, паян эпӗ тӑнран каймаллах телейлӗ.

И все-таки, не знаю почему, я сегодня безумно счастлива.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Мур пӗлсе пӗтерӗ-и, вара, мӗншӗнне!

Да черт его знает почему!

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫав вӑхӑтрах чун темшӗн шикленсе кайрӗ (мӗншӗнне ниепле те ӑнлантарса пама пӗлместӗп), ҫапла шикленнипе сыхӑрах пулма тӑрӑшрӑм.

Вместе с тем какая-то тайная тревога, которую я не мог объяснить, заставляла меня быть настороже.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Анчах мана темшӗн (мӗншӗнне хам та пӗлместӗп) утрав тӑрӑх юлашки хут ҫӳренӗ чухне улӑхса курнӑ сӑрт патне чун турта пуҫларӗ.

Однако, сам не знаю почему, меня сильно тянуло к той горке, куда я взбирался во время моей последней поездки.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Егорушка, мӗншӗнне хӑй те пӗлмесӗр, вырӑнтан сиксе тӑчӗ те тулалла вирхӗнчӗ.

Егорушка, сам не зная зачем, рванулся с места и полетел из комнат.

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Киревсӗр сӑмахсенчен унӑн тӑванӗсем, пӗлӗшӗсем чӗмсӗррӗн мӗнле йӗрӗннине вӑл лайӑх пӗлет, хӑй те, мӗншӗнне чухламасӑрах, вӗсем пирки ҫавнашкалах шухӑшлать, ҫавӑнпа та ӑна ку киревсӗр сӑмахсене ӳсӗрсемпе ашкӑнчӑксем ҫеҫ калама пултараҫҫӗ пек туйӑнать.

Он знал об отвращении, которое молчаливо питали к ним его родные и знакомые, сам, не зная почему, разделял это чувство и привык думать, что одни только пьяные да буйные пользуются привилегией произносить громко эти слова.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Колчо! — кӑшкӑрсах чӗнчӗ вӑл ӑна, мӗншӗнне хӑй те пӗлмесӗр.

— Колчо! — крикнула она, сама не зная зачем.

XXVI. Чӗнмен хӑнасем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Саван-тӑк — телей пулӗ, пулӗ реххет, Анчах, — ку «анчах» ухмахла япала вӑл, ачасем, — Анчах каччӑшӑн ирӗк пурнӑҫ шепрех, — хирӗҫле калани унта мар, — апла хирӗҫлени ухмахла хӑтланни вӑл, — анчах эсир мӗншӗнне пӗлетӗр:

Сладко любить их — завидная доля, Но, — это «но» глупо, дети, — Но веселей молодецкая воля, — не в том возражение, — это возражение глупо, — но вы знаете, почему:

XXII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Ку кирлех вӑл, мӗншӗн тесен эпӗ санпа пӗрле пыма хатӗрленетӗп: мӗншӗнне санӑн пӗлес пулать-ҫке-ха, — терӗ Вера Павловна ирхине.

Это надобно, потому что я собираюсь ехать с тобою; надобно же тебе знать зачем, — говорила Вера Павловна поутру.

IX // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Пурнӑҫ вӗҫнех ҫитрӗм-ҫке, тусӑмсем: тӑван ывӑлӑм — вӑл та пулин усалланса кайрӗ, мӗншӗнне — хам та пӗлейместӗп.

Дожилася, мои болезные: родной сын — и то остервился, а за что — сама не ведаю.

38-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Мӗншӗнне пӗлместӗп, анчах мана мӗн пӗчӗкренех ятли-сумлисен кӳмисем патнелле туртӑнтарнӑ.

Не знаю почему, но с самого раннего детства влекло меня к колесницам знатных.

IX сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Мӗншӗнне эпӗ ӑҫтан пӗлем?

— А я знаю — почему?

15-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Мӗншӗнне чухласа илетӗн-и?

Догадываешься за что?

3-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Мӗншӗнне халех ӑнлантарса паратӑп: вӗсен трактор пулас пулсан — калаҫу урӑхла пулнӑ пулӗччӗ, анчах вӗсене трактор памарӗҫ, вӑкӑрсемпе ӗҫлесе нумаях пуяймӑн.

Зараз объясню почему: будь у них трактор — другой разговор, но трактор им не дали, а на быках не скоро разбогатеешь.

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Максим! — именереххӗн те ҫивӗччӗн калаҫма пуҫларӗ хӑй манпа, — каймӑн-ши эсӗ ун патне, каламӑн-ши ӑна мӗншӗнне… э?

— Максим! — просительно и сконфуженно заговорил он, — пошел бы ты к ней и как-нибудь этак сказал ей, почему и отчего… а?

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Пирӗншӗн маррине туятӑп, анчах мӗншӗнне ӑнланма пултараймастӑп…

Чувствую, не подходит, но понимать не могу — почему…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпӗ мӗншӗнне ӑнлантарса парсан — вӑл анасласах илчӗ; анасланине кӑтартасшӑн пулмарӗ, анчах ӗҫ тухмарӗ унӑн, вара, именсе те айӑпа кӗнӗ пек пулса: — Вула — пырать! Эпӗ ахаль ҫеҫ… — терӗ.

И, когда я объяснил — почему, он даже зевнул и хотел скрыть зевок, но это ему не удалось, и он сконфуженно и виновато заявил мне: — Читай — ничего! Это я так…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Пӳлӗмре шӑпӑр, хӑмасем, икӗ кирпӗч, пичке тӗпӗ тата икӗ пуленкке пирки каласан, Захар хуҫалӑхӗнче вӗсем питӗ кирлӗ, мӗншӗнне — каламасть; малалла, тусанпа эрешменсем ӑна чӑрмантармаҫҫӗ; пӗр сӑмахпа каласан, Захар хӗрарӑмсем патне кухньӑна сӑмсине чикмест, апла пулсан, хӑйне чӑрмантаракансене те кӑмӑлламасть вӑл.

А что касается веника, досок, двух кирпичей, днища бочки и двух полен, которые он держит у себя в комнате, так ему без них в хозяйстве обойтись нельзя, а почему — он не объяснял; далее, что пыль и пауки ему не мешают и, словом, что он не сует носа к ним в кухню, следовательно, не желает, чтоб и его трогали.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Ҫапла, тунсӑх, мӗншӗнне хам та пӗлместӗп!

Да, грустно, и я не знаю отчего!

VIII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех