Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

куҫҫулӗпе (тĕпĕ: куҫҫуль) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ниловна куҫҫулӗпе йӗпеннӗ телейлӗ куҫӗсемпе ывӑлӗ ҫине пӑхрӗ.

Ниловна смотрела на сына мокрыми и счастливыми глазами.

VIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Ниловна тутисем каллех чӗтренсе кайса чалӑшрӗҫ, куҫӗсем куҫҫулӗпе тулчӗҫ.

— У Ниловны снова задрожали и скривились губы, а глаза затуманились слезами.

VIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ниловна ним чӗнмесӗр упӑшки ҫине пӑхса ларнӑ, ҫав вӑхӑтра ун пӗчӗк куҫӗсем куҫҫулӗпе тулнӑ…

Ниловна молча смотрела на мужа, и ее маленькие добрые глаза наполнились слезами.

XX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Вӑл ывӑлӗ ҫумне йӑпшӑнчӗ, куҫҫулӗпе йӗпеннӗ пӗркеленчӗк питҫӑмартийӗ яп-яка ылттӑн татӑкне туйса илчӗ, унӑн хулпуҫҫийӗсем тӑр-тӑр чӗтрерӗҫ, те кулать вӑл, те макӑрать, — пӗлес те ҫук…

Она приникла к широкой груди сына, ее покрытые слезами морщинистые щеки почувствовали кусок гладкого золота, плечи ее мелко вздрагивали, и трудно было понять, плакала она или смеялась.

II сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Пиччӗш хӑни ун кӑмӑлне каймарӗ пулас, мӗншӗн тесен савӑнӑҫлӑ пичӗ сасартӑк улшӑнчӗ, куҫхаршисем пӗрӗнчӗҫ, унтан вӑл каллех пиччӗшӗ ҫине куҫҫулӗпе йӑлтӑртатакан савӑнӑҫлӑ куҫӗсемпе: ку леш, эсӗ фронтран ҫырса пӗлтерекен танкист мар-и? — тесе ыйтнӑ пек тинкерсе пӑхрӗ.

Видимо, гость ей чем-то не понравился: на минуту лицо ее сделалось скучным, брови сдвинулись, она отвернулась и снова смотрела на Сергея своими веселыми, блестящими от слез глазами, как бы спрашивая: не тот ли это танкист, о котором он ей писал с фронта?

II сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ватӑлса кайнӑ амӑшӗ ун патне хӗрача пек ҫивӗччӗн чупса пычӗ, куҫҫулӗпе шинель петлицисене йӗпетрӗ, унтан ывӑлне алӑран ямасӑр ыталаса, хӑйӗн ватӑ чӗлхипе ҫыхӑнусӑр сӑмахсем чӗвӗлтетме пуҫларӗ, пӑлтӑрта кайса ӳкес мар тесе, алӑкран уртӑнса, асаплӑн кулкаласа, шурса кайнӑ Наталья тӑрать.

Постаревшая мать подбежала с живостью девочки, вымочила слезами петлицы шинели и, неотрывно обнимая сына, лепетала что-то свое, несвязное, не передаваемое словами, а в сенцах — цепляясь за дверь, чтобы не упасть, — стояла побледневшая Наталья.

24 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Врублевский куҫҫулӗпе тӑртанса кайнӑ питне ҫӗклерӗ.

Врублевский поднял опухшее от слез лицо.

23 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Унтан вӑл пӑшӑлтатма тытӑнчӗ, вара, сас-чӗвсӗр йӗрекен Аксинья пӗтӗм кӗлеткипе чӗтренине, ӗсӗклесех йӗме пуҫланине илтсе, унӑн куҫҫулӗпе йӗпеннӗ питҫӑмартийӗсене, куҫӗсене чуптума тытӑнчӗ…

Он перешел на шепот и, слыша, как Аксинья вся сотрясается в заглушенном плаче и плач переходит в рыдание, стал целовать ее мокрые от слез щеки, глаза…

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Аксинья Григорий ҫумне чӑмӑртанчӗ те унӑн кӗпине куҫҫулӗпе тата ачи ӗмсе пӗтереймен кӑкӑрӗнчен юхакан сӗтпеле йӗпетме тытӑнчӗ.

Прижимаясь к Григорию, Аксинья мочила ему рубаху рассолом слез и молоком, стекавшим из невысосанных грудей.

21 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Михей лашасене урӑм-сурӑм юратнӑ; кӑштах ӗҫкеленӗ хыҫҫӑн вӑл яланах, хӑйӗн илемсӗр шӗвӗр питне куҫҫулӗпе йӗпетсе, макӑрма тытӑннӑ, Мирон Григорьевич патне пырса тек пакӑлтатнӑ.

Был он страстным любителем лошадей; подвыпив, плакал, размазывая слезы по остренькому безбровому лицу, приставал к Мирону Григорьевичу:

19 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Пӑх-ха, епле именет вӑл, — хавхалантарать ӑна амӑшӗ, куҫҫулӗпе пӑтраннӑ куҫӗ витӗр кулкаласа.

Ишь засовестилась, — подбодрила мать и улыбнулась сквозь слезную муть.

15 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Хурланса тӑрать ватӑ няня, питӗнчи тарӑн пӗркеленчӗксем куҫҫулӗпе тулнӑ, йывӑр чул выртать Катерина ҫине пӑхакан шанчӑклӑ тарҫӑсен чӗри ҫинче.

Печально стояла старая няня, и слезами налились ее глубокие морщины; тяжкий камень лежал на сердце у верных хлопцев, глядевших на свою пани.

XIII // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Вӗри куҫҫулӗпе пӗр алшӑлли кӑна мар ислетрӗм.

Не один рушник вымочила горючими слезами.

Пӗр чиркӳри дьяк пулни-иртни ҫинчен каласа пани // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Франсуаза куҫӗсем сасартӑк куҫҫулӗпе тулчӗҫ.

Глаза ее вдруг налились слезами.

Франсуаза // Василий Алагер. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 87–92 стр.

Ҫав инҫетре темӗн курнӑ пекех, вӑл кӑшт хытӑрах юрлама пуҫларӗ, вара унӑн хура куҫӗсем ҫутӑлас умӗн хӗвеланӑҫӗнче ҫеҫ курӑнакан чӗтревлӗ йӑлтӑркка пек тӑрӑ куҫҫулӗпе тулчӗҫ.

Словно бы видя что-то в этой дали, она запела немного погромче, и глубина ее темных глаз наполнилась таким трепещущим блеском, какой можно видеть только на востоке в час рассвета.

III // Михаил Рубцов. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; иккӗмӗш кӗнеке; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 363 с.

Вӑл сехет ҫакӑнса тӑнӑ стена патнерех шуса пычӗ те хӑйӗн куҫҫулӗпе тата тарпа йӗпеннӗ питҫӑмартине аялалла туса, пӑчӑртанса выртрӗ, сехетӗн ачаш, уҫӑ сассине пӗтӗм ӳт-пӗвӗпе туйнӑран унӑн чӗри лӑштах пулчӗ.

Он подполз ближе к стене, на которой они висели, и, всем телом чувствуя ласковое тепло их звона, облегченно прижался к полу мокрой от слез и пота щекой.

X // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

— Мӗн ку сан? — интересленчӗ вӑл, куҫҫулӗпе ҫыпҫӑннӑ вӑрӑм куҫ хӑрпӑкӗсене мӑчлаттарса.

— Что это у тебя? — полюбопытствовала она, моргая длинными, слипшимися от слез ресницами.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Анчах каретӑра ларакан ҫитерсе самӑртнӑ, мӑн кӑмӑллӑ та тӑмпайла упӑте, мӑнтӑр хырӑмӗ ҫине кӗленче татӑк-кӗсӗкӗ хунӑскер, нихӑҫан та ирӗклӗхӗн мӑнаҫлӑ чеченлӗхне ӑнланаймасть, хавхалану савӑнӑҫне туйма-чухлама пултараймасть, хӗрлӗ хӑва туратти ҫинче кӑп-кӑпӑш кӑчкӑсем кӗмӗлленнине курса, хӑпартлануллӑ тӗлӗнӗвӗн пылак куҫҫулӗпе йӗреймест!

Но никогда откормленная, важная и тупая обезьяна, сидящая в карете, со стекляшками на жирном пузе, не поймет гордой прелести свободы, не испытает радости вдохновения, не заплачет сладкими слезами восторга, глядя, как на вербовой ветке серебрятся пушистые барашки!

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Эпӗ час-часах ҫепӗҫ, тап-таса, чечен хӗрарӑмсем ҫинчен, вӗсен ҫутӑ куҫҫулӗпе ытарса тӑранмалла мар куллисем ҫинчен шухӑшлатӑп, шухӑшлатӑп ҫамрӑк, чыслӑх тӗлӗшпе ним айӑпсӑр ача амӑшӗсем ҫинчен, юратушӑн вилӗме кӗрекен еркӗн-савнисем, пӗтӗмпех пӗлсе тӑракан, нимӗнрен хӑраман, юр пек шурӑ чунлӑ, пӗр ҫылӑхсӑр та мӑнаҫ кӑмӑллӑ хӗрсем ҫинчен.

Я думаю часто о нежных, чистых, изящных женщинах, об их светлых и прелестных улыбках, думаю о молодых, целомудренных матерях, о любовницах, идущих ради любви на смерть, о прекрасных, невинных и гордых девушках с белоснежной душой, знающих все и ничего не боящихся.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вара вӑл питне тутӑрпа васкавлӑн хупларӗ те сасартӑк хӑйне хисеплекен, хака хуракан мӑн кӑмӑллӑ куҫҫулӗпе ҫилӗллӗн макӑрса ячӗ.

И она, поспешно закрыв лицо платком, вдруг расплакалась злыми, самолюбивыми, гордыми слезами.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех