Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

асран (тĕпĕ: ас) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах Виктор хывӑнса хулӑн та сивӗрех утиял айне кӗрсе выртма та, уншӑн Хворостянкин темле тӗлӗнмелле пек туйӑнни ҫинчен шухӑшлама та ӗлкӗрейменччӗ, асран тухма пӗлмен кил хуҫи ҫийӗнчех ун патне пырса кӗчӗ; вӑл ӗнтӗ аялти кӗпе вӗҫҫӗн кӑна тӑрса юлнӑ, шӑлаварне ҫыхнӑ пиҫиххине вӗҫертсе янӑ.

Не успел Виктор раздеться и подлезть под толстое прохладное одеяло, и подумать о том, что Хворостянкин ему кажется довольно странным, как вошел хозяин дома, уже в одной нательной рубашке и с расстегнутым на брюках поясом.

XV // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ирина куҫӗсенче йӑлтӑркка ҫутӑсем палӑрнипе Сергей птичник патӗнчи сӑрта, ҫумӑр хыҫҫӑнхи асран тухман уйӑх ҫутиллӗ каҫ Ирина ун ҫине хальхи пекех пӑхнине аса илчӗ.

В глазах Ирины появились такие блестки, что Сергей невольно вспомнил и курган вблизи птичника и ее вот такой же взгляд в ту памятную лунную ночь после дождя.

XII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Ҫапах та утать вӑл — хӑйӗн хӗвелтухӑҫнелле каймаллине пӗрре те асран ямасть…

Но он шел, — его не покидала мысль, что он должен идти на восток…

III // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ачасене каҫхине тутлӑ апат ҫитернӗ хыҫҫӑн, Яков Маркович вӗсене Володя ҫинчен, каменоломньӑсенче ирттернӗ асран кайми кунсем ҫинчен каласа парать.

После того как детей накормит вкусным ужином Яков Макарович рассказывает им о Володе, о незапамятных днях, проведенных в каменоломне.

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Евдокия Тимофеевна чӑтӑмне ҫухатмасӑр йӑлтах каласа парать: Лазарев ӗлӗкхи пекех, пӗтӗм каменоломньӑсен заведующийӗ, Жученков — Кивӗ Карантинти, асран кайми кунсенче партизансем пытанса пурӑннӑ каменоломньӑсен начальникӗ.

И Евдокия Тимофеевна терпеливо отвечает им, что Лазарев по-прежнему заведует всеми каменоломнями, а Жученков — начальник каменоломен Старого Карантина, где в памятные дни укрывался партизанский отряд.

Володя урамӗ (Эпилог) // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ҫакӑнтах Яша пичче асран кайми ҫапӑҫупа пушар хыҫҫӑн пуҫласа хӑй ҫырнӑ юрра юрласа пачӗ:

Тут впервые дядя Яша Манто исполнил песню, сочиненную им самим после памятного боя и пожара:

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Володьӑна ҫав асран кайми июнӗн 22-мӗш кунӗ пурин куҫӗсем те харӑсах улшӑннӑ пек туйӑнчӗ.

И Володе казалось, что глаза изменились разом у всех в тот памятный день 22 нюня.

Пӗрремӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Чул ҫине касса ҫырнӑ саспаллисене курсан, Володя каллех халӗ хупса лартнӑ ҫӗр айне, унта ашшӗ чаплӑ ҫамрӑк ӗмӗрӗнче чул ҫине касса тунӑ асран кайми паллӑсене аса илчӗ.

Глядя на высеченные в камне буквы, Володя опять вспоминал про закрытое теперь подземелье, где осталась на камне памятка, вырезанная отцом в дни его славной молодости.

Улттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Чипер хӗр Марьяна, хӑюллӑ казак Лукашка, ватӑ сунарҫӑ Ерошка образӗсене Толстой асран кайми сӑрсемпе сӑнласа кӑтартса парать.

Куҫарса пулӑш

Л. Н. Толстойӑн «Казаксем» повеҫӗ // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 2 с.

Ҫынсем мӗн курса-чӑтса ирттерни, мӗн туни иртнӗ вӑхӑтра ҫеҫ тахҫан пулассӑн туйӑнатчӗ, халӗ тесен вара ҫавӑ пӗтӗмпе хӑрушӑ тӗлӗк пек асран та каймасть.

Все то, что они видели и делали, все то, что еще недавно казалось им таким отдаленным, теперь представлялось каким-то страшным сном и доводило их до умопомрачения…

XXV. Пӑлхав // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑлхисенче кашнийӑн Петр кӑшкӑрашни ҫаплах янӑраса тӑрать, ун амӑшӗпе тӑванӗсем нӑшӑклатни ҫаплах асран кая пӗлмест.

В ушах этих людей еще звучали крики Петра, их боевого товарища, вопли его матери и родных.

ХХХIII. Ҫӗнтерекенсем ҫӗннисене хӑналаҫҫӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Болгарин ялкӑшса тӑран кӑшӑлне юнпа сӑрланӑ, ҫутӑ ярӑмӗсем вара хӑйӗн — асран кайми чаплӑ ятсем-ҫке, ҫав ятсен хушшинче Огнянов хӑйӗнне те курасса шанатчӗ…

Она богиня, ради которой верующие в нее готовы пролить свою кровь; кровью окрашен ее ореол, но лучи его — блистательные имена, и Огнянов надеялся увидеть среди них и свое имя…

XXVII. Ҫӳрен ҫын // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Асран кайма пулать!..

С ума сойти можно!..

XIII. Брошюра // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Асран кӑна кайӑн, — сӑмах тӑсрӗ Стефчов, — ку шӑп кӑна иртӗхӳ-ҫке!

— Подумать только, — продолжал Стефчов, — ведь это прямо разврат!

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кунта эпӗ каланисӗр пуҫне урӑх нимле пӗрлехи сӑлтав та пулма пултараймасть: тӗрӗс суйласа илесси вӑл пысӑк та пурне те куракан, чухласа илме пултаракан асран ҫеҫ килет.

Здесь нельзя предположить никакой другой общей причины, кроме моего объяснения: здравость выбора от силы и проницательности ума.

XVIII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

 — Эп сана халӗ те юрататӑп вӗт, асран кайми чунӑм, пӗрре ҫеҫ эсӗ ман пурнӑҫра…

— А ведь я доныне люблю тебя, моя незабудняя, одна на всю мою жизнь…

XXIX сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Хуторӑн чи хӗрринче ларакан тимӗрҫ лаҫҫи ӑна хӑй пӗлекен шӑршӑпа та сасӑпа кӗтсе илчӗ: Ипполит Сидорович аллинчи мӑлатук, хуҫин кашни хусканӑвне пӑхӑнса, ӗлӗкхи пекех вылять, янӑрать, аякранах ӗмӗрӗ иртсе пыракан вӗркӗч хӑшӑлтатса сывлани илтӗнет, ярах уҫса пӑрахнӑ алӑкран ҫуннӑ кӑмрӑкӑн йӳҫӗ шӑрши тата сивӗнсе ҫитмен тимӗрӗн ырӑ та асран тухма пӗлмен шӑрши сӑрхӑнать.

Стоявшая на самом краю хутора старая кузница встретила его знакомыми запахами и звуками: по-прежнему звенел и играл в руках Ипполита Сидоровича молоток, покорный каждому движению хозяина, еще издали слышались астматические вздохи доживающего свой век меха, и по-прежнему тянуло из настежь распахнутой двери горьким запахом горелого угля и чудесным, незабываемым душком неостывшей окалины.

X сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Виҫҫӗмӗш талӑк ӗнтӗ ӗҫмест, ҫимест, пӗрмаях: «Ӑҫта-ши манӑн асран кайми Павло Любишкин? Унсӑрӑн чун тухать, ҫут тӗнче те мана савӑнтармасть-ҫке!» — тесе тарӑхать.

Третьи сутки не жрет, не пьет, одно гутарит: «Где мой незабвенный Павло Любишкин? Жизни без него решаюся, и белый свет мне не мил!»

36-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Мӑн кӑмӑллӑ майра-патша вара, керменти халӑх кӗпӗрленӗвӗ хушшинче Соломонӑн мӑнаҫлӑ, асран тухми хитре питне хуть аякран, хуть вӑрттӑн, наҫилккен йывӑр каррисем витӗр те пулин курас тесе, палӑртнӑ сехетсенче хӑйне час-часах Ливан ҫурчӗ умӗпе йӑттара-йӑттара ирттерттернӗ.

И часто гордая царица приказывала в урочные часы проносить себя мимо дома Ливанского, чтобы хоть издали, незаметно, сквозь тяжелые ткани носилок, увидеть среди придворной толпы гордое, незабвенно прекрасное лицо Соломона.

X сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Эх, ҫав асран кайми вӑхӑтсенче, пурнӑҫ унӑн аллинче, асаматла кӑвакӑн-симӗсӗн курӑнакан екатериновка текен хут укҫасем пекех, ҫутӑлса кӑпӑртатса тӑнӑ чухне, мӗнле кӑна тӗлӗксем куҫкӗретӗнех тӗлленмен-ши Яков Лукич!

Эх, да мало ли что снилось наяву Якову Лукичу в те незабываемые времена, когда жизнь сияла и хрустела у него в руках, как радужная екатериновка!

14-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех