Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Пӗр вырӑнта чие йывӑҫҫисемпе улмуҫҫисем хӳме ҫумнех перӗнсе ӳсеҫҫӗ-мӗн.

Возле того места, где к нему вплотную примыкали вишни и яблони.

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Ҫерҫисем шӑтӑкласа пӗтернӗ чие йывӑҫҫин тунисем ҫинче вӗри сухӑр йӑлтӑртатать.

На стволах обклеванных воробьями вишен блестела горячая смола.

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Кӳршӗ пахчасенче тем тӗрлӗ улмуҫҫи, груша, слива, чие тата ытти йывӑҫ-курӑк ӳснине те пӗлмест.

К тому же она не знала, что в соседних садах росли разные плодовые деревья: яблони, груши, сливы, вишни…

Улмуҫҫи // Юлия Силэм. Юлия Силэм. Улмуҫҫи: юмах, — вырӑсла Зоя РОманова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2006. — 32 с.

Садра, чие ҫырли йывӑҫӗсем хыҫӗнче, такам юрлать-мӗн.

В саду, за вишнями, кто-то пел.

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Унта чие ҫырли йывӑҫӗ, акаци, слива, хӳме ҫумӗнче хупах ӳсет.

Акация, слива, вишня, у забора лопух.

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Ыраш ӳсекен хирсене, хуратул ҫеҫкене ларнӑ уйсене, ешӗл ҫарансене, Кибальчиш текен Мальчишпа ашшӗ тата пиччӗшӗ пурӑнакан ҫӑра садсемпе чие тӗмӗсем хушшинче ларакан ҫурта шӑплӑх пусса илнӗ.

И тихо стало на тех широких полях, на зелёных лугах, где рожь росла, где гречиха цвела, где среди густых садов да вишнёвых кустов стоял домишко, в котором жил Мальчиш, по прозванию Кибальчиш, да отец Мальчиша, да старший брат Мальчиша.

Мальчиш-кибальчишпа унӑн ҫирӗп сӑмахӗ ҫинчен хывнӑ халап // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 147–157 с.

Вӑл, тӑртанарах тӑракан чие ҫырли тӗслӗ пӗчӗк тути тата питҫӑмартисемпе куҫхаршисем ҫинчи шӗпӗнӗсем питӗ ырӑ кӑмӑллӑ сӑн кӳрекен ҫавра питне чӑмӑрласа тытнӑ аллипе тӗревлесе ларнӑ та, ывӑлӗ ҫинчен куҫӗсене илмест, пӗрмаях ассӑн сывлать.

Подперши кулачком свое круглое лицо, которому одутловатые, вишневого цвета губки и родинки на щеках и над бровями придавали выражение очень добродушное, она не сводила глаз с сына и все вздыхала.

XX // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Сирӗн тӗлте тепӗр хут чие кайӑкӗн янравлӑ сасси илтӗнет, таҫта саркайӑк хурлӑхлӑн чӗвиклетсе илет, шӑпчӑк вара пуҫласа сас парать.

Еще раз прозвенел над вами звонкий голос пеночки; где-то печально прокричала иволга, соловей щелкнул в первый раз.

Ермолайпа мелник арӑмӗ // Асклида Соколова. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 132–142 с.

Пӳртсен чӳречисене картласа ларакан чие йывӑҫҫисемпе, симӗс ҫулҫисене тата ҫимӗҫӗсен ҫамрӑк тӗввисене хӗвел еннелле кӑнтарнӑ улмуҫҫийӗсемпе пӗрле казаксен ирӗклӗн сарӑлса ларакан килӗ-ҫурчӗсем — вӗсем пурте садсен ҫӑра чӑтлӑхӗсем айӗнче — ҫав юханшыв патнелле икӗ енчен тӑсӑлса анаҫҫӗ.

С обеих сторон к ней сползали просторные казачьи дворы, все в густой зелени садов, с вишнями, заслонившими окна куреней, с разлапистыми яблонями, простиравшими к солнцу зеленую листву и молодую завязь плодов.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫсерен хӗвеланӑҫ енче чие ҫырли пек хӗрлӗ шуҫӑм ялкӑшса ҫунать.

Вечерами горели на западе вишнево-красные зори.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Аксинья пиҫнӗ чие ҫырли пек хӗрелсе кайрӗ те, унӑн пӗчӗкҫӗ хӑлха вӗҫӗсем те кӗрен тӗспе пӗвенсе ҫуталчӗҫ, ҫапах та хӑй, Прохор ҫине ҫилӗллӗн чӑрр! пӑхса илсе, шӑппӑнраххӑн тавӑрса каларӗ:

Аксинья густо покраснела, даже маленькие мочки ушей ее стали прозрачно-розовыми, но, твердо и зло глянув на Прохора, она ответила:

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Карчӑкӑн тӑртанчӑк сӑн-пичӗ лӑпкӑ, тутине ҫӑт ҫыртнӑ, анчах темле сасартӑк ун кӗре пит шӑммисем ҫине чие ҫырли майлӑрах хӗрлӗ тӗс тапса тухрӗ те, куҫ хупанкисем вӗттӗн чӗтреме пуҫларӗҫ.

Обрюзгшее лицо старухи было спокойно, губы строго поджаты, но вдруг как-то сразу на смуглых скулах ее проступил вишневый румянец, и мелко задрожали веки.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шала ҫамрӑк чие йывӑҫҫисем те лартма ӗлкӗрнӗ.

Куҫарса пулӑш

VI. Комсомол вӑтӑр ҫул тултарнӑ ятпа // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Ик-виҫӗ кунтан ачасем колхоз садӗнчен ҫамрӑк улма йывӑҫҫисемпе чие йывӑҫҫисене хӑйсен участокне епле куҫарса лартнине курма пур колхозниксем те пынӑ.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

— Ку ҫамрӑк чие туни.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Ун умӗнче пӗр пӗчӗк палисадник пулнӑ, унта пӗр-икӗ тӗп улма йывӑҫҫи те чие тӗмӗ ҫеҫ курӑннӑ.

Куҫарса пулӑш

IV. Ҫӑмӑлах та мар ӑна тӑвасси // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 138–154 с.

Ҫӗр варринче тахӑш казак таҫтан мурӗнчен ансӑр мӑйлӑ икӗ вӑрӑм тӑм кӑкшӑм ҫӗклесе пычӗ; вӗсен хырӑмӗсем ҫинче ҫурри ҫӗрӗшнӗ этикеткӑсем кӑшт ҫеҫ палӑраҫҫӗ, сӗркӗчленӗ пӑккисен чие ҫырли тӗслӗ сӗркӗч пичечӗсем айӗнчен тӑхлан пломбӑсем йывӑррӑн усӑнса тӑраҫҫӗ.

В полночь кто-то из казаков невесть откуда притащил два высоких глиняных узкогорлых кувшина; на боках их темнели полусгнившие этикетки, пробки были опечатаны сургучом, из-под вишнево-красных сургучных печатей свешивались массивные свинцовые пломбы.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫил чие ҫулҫисем ҫинчен чӳрече янаххи ҫине сывлӑм куҫҫульне силлесе тӑкрӗ; кайӑксен сассисем, ӗнесем макӑрни, кӗтӳҫӗн вӑрӑм пушши ҫине-ҫинех шартлатни илтӗнсе тӑчӗ.

На подоконник с вишневых листьев ветер отряхнул слезинки росы; послышались ранние голоса птиц, мычание коров, густые отрывистые хлопки пастушьего арапника.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӳпере тул ҫути ӳкичченех тип ҫиҫӗм ялтлатса ҫиҫрӗ, чие пахчинче мӗн шурӑ шуҫӑмччен шӑпчӑксем авӑтрӗҫ.

До рассвета полыхали на небе зарницы, до белой зорьки гремели в вишневом саду соловьи.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ачан тулли пит ҫӑмартийӗсем пиҫсе ҫитнӗ чие ҫырли пек пулса кайрӗҫ, вӑл пуҫне усрӗ, анчах Корней, янахран тытса, ун пуҫне ҫӗклерӗ.

Полные щеки мальчугана облил вишнево-темный румянец, он потупился, но Корней приподнял за подбородок его голову.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.