Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӗкӗт сăмах пирĕн базăра пур.
йӗкӗт (тĕпĕ: йӗкӗт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Пӗр ҫамрӑк йӗкӗт — колхоза кӗнӗ Ҫемен Куженковӑн ывӑлӗ — виҫӗ йӳплӗ сенӗкпе уркевлӗн утӑ пуҫтаркаласа ҫӳрет.

Молодой парень — сын вступившего в колхоз Семена Куженкова — лениво подгребал сено вилами-тройчатками.

11-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Аркашка Менокпа тепӗр йӗкӗт картишӗнче хуҫаланса ҫӳреҫҫӗ.

Аркашка Менок и еще один парень из группы хозяйничали на базу.

7-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Сӗтел хушшинче: Фрол хӑй — савӑл пек шӗвӗркке пӗчӗк сухаллӑ тата сулахай енчен сӑмси ҫунаттине татса кӑларнӑ (ача чухнех улмуҫҫи тӑрринчен ӳксе питне-куҫне тӑрлавсӑрлатнӑ, ҫавӑн пирки ӑна Катӑк сӑмса тесе ят панӑ) пӗчӗкҫеҫ имшеркке старик, унӑн арӑмӗ, тулли кӗлеткеллӗ те кӗрнеклӗ карчӑк, ывӑлӗ Тимофей — ҫирӗм икӗ ҫулалла ҫитнӗ йӗкӗт, хӗрӗ — качча кайма вӑхӑт ҫитнӗскер, лараҫҫӗ.

За столом сидели: сам Фрол — маленький, тщедушный старичишка с клиноватой бороденкой и оторванной левой ноздрей (еще в детстве обезобразил лицо, падая с яблони, отсюда и прозвище Рваный), его жена, дородная и величественная старуха, сын Тимофей — парень лет двадцати двух и дочь — девка на выданье.

7-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Йӗкӗт хӗре питӗ юратнӑ иккен те, ун ыйтӑвӗпе килӗшнӗ, ӑна кайма ирӗк панӑ, лешӗ кайнӑ вара.

И так как юноша очень любил ее, то согласился на ее просьбу, отпустил ее, и она пошла.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Анчах леш йӗкӗт кайсан нумай та тӑман, урӑх хулара авланса, урӑх хӗре качча илнӗ, кун ҫинчен ҫак пике те пӗлнӗ.

Но, уехав, он в непродолжительном времени женился в другом городе на другой девушке, и она узнала об этом.

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

— Мӗнле йӗкӗт вӑл санӑн, ҫирӗпскер-и?

— Ничего он парень, твердый?

3-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Кулака эсӗ хӑвӑн ҫемҫелӗхне пулах чарусӑрлантарса янӑ. Окружкомра хӑйне: «Ӗҫе пултаракан йӗкӗт» теҫҫӗ, ҫав вӑхӑтрах кулаксем кунта тырӑ та парса татман.

Через твою терпимость веры ты и распустил кулака. Еще говорили в окружкоме: «дельный парень», а за кулаками — хлебные хвосты.

2-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Салт-ха, йӗкӗт, ман кутамкка анине…

— Развяжи, паренек, котомку мою…

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Нумайӑшӗ пирӗн салтака хӑй пекех маттур йӗкӗт пулса кӑтартасшӑнччӗ пуль, анчах ӑна пӗри те тума пӗлмерӗҫ, пӗри те пултараймарӗҫ.

Многим бы из нас хотелось показаться солдату такими же удалыми молодцами, как и он, но никто не умел сделать этого, ни один не мог.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Эсӗ аван йӗкӗт пулас, — эпир санпа туслӑ пурӑнӑпӑр.

Ты парень, видно, хороший, — мы с тобой уживемся.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ҫумӑрпа хумсен сирпӗнчӗкӗ часах Челкаш выртнӑ ҫӗрти хӗрлӗ лаптӑка ҫуса тасатнӑ, вӗсемех ҫыранти хӑйӑр ҫинчи Челкаш йӗрне те тата ҫамрӑк йӗкӗт йӗрне те ҫуса янӑ…

Скоро дождь и брызги волн смыли красное пятно на том месте, где лежал Челкаш, смыли следы Челкаша и следы молодого парня на прбрежном песке…

III сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Йӗкӗт ҫапла хумханни Челкаша аван маррӑн туйӑнса кайрӗ.

Челкашу стало не по себе при виде такого возбуждения в этом парне.

III сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Йӗкӗт хӑрани ӑна хӗпӗртеттерчӗ: ҫапла вӑл Гаврилӑн сехри хӑпнипе те тата хӑй, Челкаш, епле усал ҫын иккенне кӑтартса панипе те чунӗпе киленсе илчӗ.

Его забавлял страх парня, и он наслаждался и страхом Гаврилы, и тем, что вот какой он, Челкаш, грозный человек.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Йӗкӗт пирки сирӗлнӗ паҫӑрхи шухӑшӗсене вӑл ҫавӑнтах хӗрхеннӗ пек пулса кайрӗ.

И ему было жаль тех дум и чувств, которые уничтожил этот парень своим вопросом.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Хӑйне ҫак ҫыннӑн хуҫийӗ вырӑнне туйса, вӑл ҫак йӗкӗт нихҫан та Челкаш ӗҫсе янӑ пурнӑҫ куркине астивме пултараймасси ҫинчен шухӑшларӗ…

Чувствуя себя господином другого, он думал о том, что этот парень никогда не изопьет такой чаши, какую судьба дала испить ему, Челкашу…

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Хӑй хуҫи вӑрӑ пек курӑннӑ пулин те, йӗкӗт, ӑна хупахра лайӑх пӗлсе шанса тӑнине пула, Челкаша сасартӑк хисеплеме пуҫларӗ.

Тут Гаврила сразу преисполнился уважения к своему хозяину, который, несмотря на свой вид жулика, пользуется такой известностью и доверием.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Йӗкӗт, Челкаш ҫине пӑхса, ӑна хуҫа вырӑнне шутларӗ.

Парень смотрел на Челкаша и чувствовал в нем хозяина.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

— Мӗн ӗҫлемелле? — ӗненмесӗр ыйтрӗ йӗкӗт.

— Чего работать? — недоверчиво спросил парень.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Челкаш вӑрҫса тӑкнӑ йӗкӗт, вӑхӑтран-вӑхӑта босяк ҫине чалӑшшӑн пӑхса илсе, ҫурма сасӑпа темскер мӑкӑртатрӗ.

Обруганный парень бормотал что-то вполголоса, изредка бросая на босяка косые взгляды.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Н-да! — йӗкӗт вӑрӑммӑн сывласа илчӗ.

Н-да! — Парень вздохнул.

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех