Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗрсен (тĕпĕ: кӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Виҫҫӗшӗ те шала кӗрсен Федор алӑка питӗрсех хучӗ.

Женя оглянулась и закрыла за собой дверь на шпингалет.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Вӑл ҫакӑн пек пырса кӗрсен класра пулать вара кулмалли.

Вот будет потеха, когда она заявится в класс в таком виде!

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Вӗри душа кӗрсен тата аванрах.

А лучше горячий душ прими.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Галина Матвеева. Килти архив

Мӗншӗн, мӗнле майпа та епле-ха эпӗ ют хваттере ҫӗмӗрсе кӗретӗп те иккен, шала кӗрсен хамӑн Катя В. Н. Жуков профессор патӗнче пурӑннине пӗлнӗ пулин те нимӗне пӗлтермен ҫыру хӑварасран урӑх нимӗн те тума пӗлмен, ҫырӑвӑмра та хама ӑҫта шырамаллине, Мускавра хӑҫанччен пулассине пӗр сӑмахпа та кӑтартман.

Почему, каким образом и на каком основании, взломав чужую квартиру, обойдя комнаты, обнаружив, что Катя живёт у профессора В. Н. Жукова, я не нашёл ничего лучшего, как оставить записку, совершенно бессмысленную, потому что в ней не было указано, ни где меня искать, ни долго ли я пробуду в Москве.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кашни урам кӗтесси, — тапӑ пекех, унта кӗрсен каллех казаксен аллине лекме пулать.

Каждый переулок представлял собой ловушку, зайдя туда, можно было попасть в руки казаков.

XXXVIII. Боевиксен штабӗ // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Пристав пӳрте кӗрсен хытсах кайрӗ, урисене сарса тӑчӗ, хӑйсем тӗллӗнех сиккелекен пӳрнисене ҫурӑм хыҫне тытрӗ.

Пристав вошел в каморку и застыл, расставив ноги и заложив судорожно играющие пальцы за спину.

XXVII. Асатте // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Пулӑ тытса тавӑрӑнса пӳртне кӗрсен — пуллисем халӗ яланах тата вак-тӗвек ҫеҫ лекеҫҫӗ — старик вӑтаннӑ пек пулнӑ святой ҫине чалӑшшӑн пӑхса мӑкӑртатнӑ.

Возвращаясь после лова в хибарку — а лов теперь по большей части был из рук вон плох, — дедушка ворчал, искоса поглядывая на смущенного святого.

XV. Кимӗ тинӗсре // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Картишне кӗрсен, Гаврик Петясен хваттерӗн чӳречисем умӗнче чарӑнчӗ.

Гаврик вошел во двор и остановился под окнами Петиной квартиры.

XIV. «Кӗҫӗн чинсем» // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Гаврик лайӑх пӗлет, тинӗсе шаларах кӗрсен, тинӗсӗн вӗтӗ хумӗсем те ҫутӑ-кӑвак тата тӗттӗм-чакӑр тӗспе йӑлтӑртатаҫҫӗ.

Гаврик знал, что именно такого цвета — голубого, с синими морщинами ряби — бывает море далеко от берега.

XIII. Мадам Стороженко // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

— Мӗнле чӗнмелле ӗнтӗ халӗ сире? — терӗ вӑл аптранипе, ҫурчӗ умӗнчи пӗчӗк садра тӗл пулса столовӑйне кӗрсен, кунта вара шӑпах ӗлӗкхи пек, сарӑ урайӗ таса, ун ҫине ялти пек ҫӳхе палас сарнӑ.

— Как же вас называть теперь? — сказала она с недоумением, когда мы встретились в садике перед домом и вошли в столовую, кажется совершенно прежнюю, с жёлтым чистым полом и деревенскими половиками.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тен эп кӗрсен яланхи пек кӑна мар чуптунӑ пулӑттӑм ӑна, вара вӑл адмирал мана хушнӑ ӗҫ епле кирлӗ те интереслӗ иккенне ҫинчех ӑнланнӑ пулӗччӗ.

Быть может, войдя, я поцеловал бы её не так, как всегда, и она сразу поняла бы, как важно и интересно для меня то, что поручил адмирал.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Юр варкӑшса вӗркенӗ тӗттӗм ҫӗрте вӗҫнӗ чух, ҫапӑҫу иртсен пӗтӗм шӑмшак сӑрӑлтатса тӑнӑ вӑхӑтра ала пек шӑтӑннӑ самолетпа тинӗс ҫийӗн вӗҫсе иртнӗ хыҫҫӑн икӗ сехетренех офицерсен клубӗнчи ҫутӑ та капӑр пӳлӗмсене ҫитсе кӗрсен, пули-пулми калаҫса эрех ӗҫнӗ чух — епле пӑхӑн-ха вилӗм ҫине, епле ҫавӑн пек вырнаҫусӑр хирӗҫӗве асӑрхамӑн е ҫавӑн ҫинчен кӑштах та пулин шухӑшламасӑр тӑрӑн?

Лететь в темноте под крутящимся снегом, лететь над морем на пробитом, как решето, самолёте, после боя, который ещё звенит в остывающем теле, и через два часа явиться в светлые, нарядные комнаты офицерского клуба, пить вино и болтать о пустяках — как же нужно было относиться к смерти, чтобы не замечать этого контраста или, по меньшей мере, не думать о нём?

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чи малтанхи хут пӑхсан ҫапла пулӗ те, тӗпнерех кӗрсен чиперех те мар ҫав.

Но на деле всё далеко не так прекрасно, как это кажется с первого взгляда.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

…Хыпӑнса ӳкнӗ Катя кӗпе-йӗм купи ҫинче выртакан чирлӗ ача умне пӗшкӗнсе ларнӑ та, эпӗ кӗрсен, татӑлса йӗме тытӑнчӗ.

Бледная, расстроенная, Катя сидела над бельевой корзиной, в которой лежал, раскинувшись, больной ребёнок, и горько заплакала, едва я вошёл.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ ӑна аллинчен туртрӑм та вӑл тӳрленсе тӑчӗ, пӳлӗме кӗрсен вара пичӗ улшӑнсах ҫитрӗ унӑн, пӗр тикӗс те хускалми пулса тӑчӗ, хӑрах куҫӗ ҫеҫ кӑшт чалӑштарса пӑхать.

Я рванул его за руку. Он выпрямился. И когда мы вошли в комнату, только один глаз немного косил, а лицо стало уже совершенно другим, ровным, с неподвижным выражением.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӑна кӗрсен те, аташнӑ чухне те эпӗ пӗрре те Ромашов ҫинчен аса илмерӗм — ку питӗ лайӑх-ха.

Замечательно, что ни разу — ни наяву, ни в бреду — я не вспомнил о Ромашове.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пирӗн поезд ҫарти санитарнӑй кӑна мар иккен — акӑ мӗне тавҫӑрса илтӗм эпӗ, пӗрре ҫапла тертленсе пынӑ чух тӑна кӗрсен.

Наш поезд был уже не только военно-санитарный — вот что я понял во время одного из этих томительных пробуждений.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫак больницӑра мана кукамай шыраса тупать те — тупаймасть: анӑраса тӑрать вӑл алӑк урати ҫинче, палатӑна ҫитсе кӗрсен пур енне те пӑхкалать.

Бабушка находит меня в этой больнице — и не находит: в недоумении стоит она на пороге, обводя глазами палату.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сӗтелӗ ҫинче ҫупа сыр пурччӗ — акӑ мӗн куртӑм эпӗ хам ҫӑраҫҫийӗмпе алӑка уҫса кӗрсен.

На столе стояли сыр и масло — вот что я увидела, когда, открыв входную дверь своим ключом,

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пусма тӑрӑх хӑпарнӑ чух мана «наукӑллӑ няня» тӗл пулчӗ, вӑл ниепле те ӗҫе кӗрейместӗп, тесе ӳпкелешме тытӑнчӗ — никам та илмест, мӗншӗн тесен «ҫиме ҫитмест», такам пӗри ешӗл ӳсентӑрансен трестне ӗҫлеме кӗнӗ те, эпӗ те унта кӗрсен вӑй ҫитереймӗп, тет.

На лестнице меня встретила «научная няня» и сразу стала жаловаться, что никак не может устроиться: никто не берёт, потому что «не хватает питания», и что одна домработница поступила в Трест зелёных насаждений, а ей уже не под силу,

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех