Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӗҫӗмсӗр сăмах пирĕн базăра пур.
вӗҫӗмсӗр (тĕпĕ: вӗҫӗмсӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сергей шалта, чӗринче Таньӑпа килӗшрӗ: «Тӗрӗс, ҫапла пулмалла! Пӗр вӗҫӗмсӗр хӑв шӑпу пирки кӑна макӑрмалла мар».

Сергей в глубине души соглашался с Таней: «Да, так надо! Не плакать же беспрестанно о своей судьбе».

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӗсем иккӗш юнашар пычӗҫ: Сергейӑн пуҫӗ, ҫак ҫынсен умӗнче айӑпа кӗнӗ пек, усӑннӑччӗ, Таня вара питне мӑнаҫлӑн каҫӑртнӑ та кулать, хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр: — Акӑ эпир те килсе ҫитрӗмӗр! Ак эпир те кунта ӗнтӗ!.. — тет хавассӑн.

А они шли рядом: Сергеи с низко опущенной головой, словно он был виноват в чем-то перед этими людьми, а Таня с гордо поднятым вверх лицом улыбалась и весело повторяла: — А вот и мы!.. Вот и приехали!..

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сергей пӗр вӗҫӗмсӗр унта та кунта йӑваланса выртакан вагонеткӑсем ҫине кӗре-кӗре каять, ӳкет, тӑрать, каллех утать те каллех ӳкет.

Сергей то и дело натыкался на разбросанные по выработке вагонетки, падал, поднимался, снова шел и опять падал.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таня, пӗчӗк те имшерскер, юнашар утать, хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр, вӑлах-и ку, вилӗмрен чӗрӗлсе тӑнӑскер, тенӗ евӗр, чӑннипех те ӗненесшӗн пулнӑ пек, ун пит-куҫне пӑхасшӑн тӑрӑшать.

Таня шла сбоку, маленькая, хрупкая, и все старалась заглянуть ему в лицо, словно хотела убедиться: он ли это, воскресший из мертвых, идет рядом с ней?

17 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӗлӗкӗнче хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр таҫталла чупрӗ.

Во сне куда-то бежала.

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эпӗ ниҫта каймасӑр операционнӑй чӳречи айӗнче тӑтӑм-ҫке, алӑсем пӗр вӗҫӗмсӗр хӑлха патӗнчеччӗ: ку вӑл Сергей кӑшкӑрса ярсан хуплама».

Я же все время простояла под окном операционной, держа руки около ушей, чтобы закрыть их сразу, как только раздастся крик Сергея».

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хӑй пӗр вӗҫӗмсӗр чӳречерен пӑхать…

И смотрит в окно…

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ыйхӑланӑ пит-куҫлӑ фельдшер, ҫывӑрмасӑр ирттернӗ каҫсене пула тата тифпа чирлисемпе, аманнӑ ҫынсемпе вӗҫӗмсӗр аппаланса ывӑннӑскер, карӑнкаласа илсе, ҫатан урапа ҫинчен анчӗ, ларкӑч ҫинчен ҫыхӑ илчӗ те пӳртелле утрӗ.

Заспанный фельдшер, усталый от бессонных ночей и бесконечной возни с тифозными и ранеными, потягиваясь, вылез из тарантаса, взял с сиденья сверток, пошел в дом.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗвел, курӑк, ӑшӑ минтер шӑрши тата темле вӗҫӗмсӗр тӑван шӑршӑ.

Солнцем, травой, теплой подушкой и еще чем-то бесконечно родным.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Халӗ те ҫавах: вӗҫӗмсӗр хаклӑ сӑн-пите хӑй умӗнчи пек яр-уҫҫӑн аса илсе, вӑл йывӑррӑн хашлатса сывлама, кулкалама пуҫларӗ, тӳрленсе тӑчӗ те, упӑшкин ҫуса пӗтермен кӗпине ури айне пӑрахса тата сасартӑках чун каниччен ӗсӗклесе макӑрас килнипе пырта темле вӗри япала тӑвӑнса тӑнине туйса, пӑшӑлтатса каларӗ:

Вот и теперь: с предельной ясностью восстановив в памяти черты бесконечно дорогого лица, она тяжело задышала, заулыбалась, выпрямилась и, кинув под ноги недостиранную рубаху мужа и ощущая в горле горячин комок внезапно подступивших сладких рыданий, шепнула:

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӗрлисем тепӗр кунне Вешенски патӗнчен илсе пынӑ батарея казаксен траншейисем ҫине вӗҫӗмсӗр персе тӑма пуҫлать.

На другой день красные перебросили из-под Вешенской батарею, и она открыла беглый огонь по казачьим траншеям.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эрех ӗҫни тата сӗтел хушшинче калаҫса ларни Дымшаковӑн кӑмӑлне ҫӗклентерсе янӑ, халӗ вӑл вӗҫӗмсӗр махоркӑ мӑкӑрлантарчӗ, хашлаттарса вӑрӑммӑн сывларӗ.

После выпитого вина и застольных разговоров Дымшаков был возбужден, без конца дымил махрой, дышал шумно, отрывисто.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Юлашки кунсенче Иннокентий лара-тӑра пӗлмерӗ, Черемшанкӑна пӗр вӗҫӗмсӗр шӑнкӑртаттарчӗ, хӑйне ҫав тери пӗччен юлнӑ пек туйрӗ, канӑҫне ҫухатрӗ, хӑйӗн мӗн пур ӗҫӗсене пӑрахса, вӑл Ксени хыҫҫӑн колхоза тухса кайма та хатӗрччӗ.

В последние дни Иннокентий не находил себе места, без конца звонил в Черемшанку и чувствовал себя таким одиноким и неприкаянным, что готов был забросить все свои дела и ехать в колхоз следом за нею.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени пынӑ каҫран вара Иннокентий Анохин кашни ир хӑйне ахаль кун мар, пӗр вӗҫӗмсӗр праҫник кӗтнӗ пек вӑранакан пулчӗ.

Той памятной ночи, когда Ксения сама пришла к нему, Иннокентий Анохин каждое утро просыпался с таким чувством, словно его ожидал не обычный будничный день, а нескончаемый праздник.

15 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Иҫмасса, пӗр лав та пулин хирӗҫ килинччӗ хуть — пӗр ҫын та ҫук, пуш-пушӑ, йӗп чиксен те куҫ курман сӗмлӗхре сапаланчӑк ҫутӑсем курӑнкалаҫҫӗ, лаша хартлатса илет, ҫил шӑхӑрать, тата вӗҫӗмсӗр ӑш вӑркать!

На грех, хоть бы попалась одна встречная подвода — безлюдье, глушь, рассыпанные в кромешной тьме огоньки, хрип лошади, свист ветра и не отпускающее ни на минуту волнение!

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кантӑк ҫинчи щеткӑ пӗр вӗҫӗмсӗр ҫӑвакан ҫумӑра аран-аран шӑлса ӗлкӗрет, урам уяври пек ҫап-ҫутӑ, юхса тӑракан сӑрӑсем асамат кӗперӗн мӗн пур тӗсӗсемпе ялтӑраҫҫӗ.

Сквозь наплывы дождя, с которыми еле справлялись щетки на стекле, улица проступала празднично, ярко, вся в радужных мазках растекающихся красок.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пирӗн юрату сирӗн пата вӗҫӗмсӗр.

Наша любовь к вам бесконечна.

Пӗрле пулар! // Константин Яковлев. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836)

Анохин ҫурчӗ патне ҫывхарнӑҫем ҫывхарса пынӑ май вӑл хытӑрах та хытӑрах чӗтреме пуҫларӗ, ӑна пӗрре шӑнтса, тӗпре вӗрилентерсе пӑрахрӗ, ун тутисем типе-типе ларчӗҫ, вӑл вӗсене пӗр вӗҫӗмсӗр ҫула-ҫула илчӗ.

Чем ближе подходила она к домику Анохина, тем сильнее охватывала ее необоримая дрожь — то знобко-лихорадочная, то жарко-истомная, губы ее все время высыхали, и она беспрестанно облизывала их.

26 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пурнӑҫ кирек епле схемӑран та кӑткӑсрах пулнӑ, пӗр вӗҫӗмсӗр шухӑшлаттарнӑ та шухӑшлаттарнӑ.

Жизнь была сложнее, чем любая схема, бесконечно заставляла задумываться.

8 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кашни сас-чӗве тӳсӗмсӗррӗн тӑнласа выртнӑ, ӑшӗнче хӗрлӗ куҫ харшиллӗ хӗрлӗармееца вӗҫӗмсӗр тав тӑвакан Григорий, чӳрече умӗнчен такамсем утса иртнӗ тата тарӑхса калаҫнӑ сасӑсене илтсе, савӑнӑҫлӑн хускалса илчӗ:

Григорий, нетерпеливо прислушивавшийся, в душе бесконечно благодарный рыжебровому, радостно дрогнул, услышав под окном шаги и негодующий голос:

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех