Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

кӗнӗ (тĕпĕ: кӗр) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫав ешӗл-сӑрӑ тӗс витнӗ, ҫурма-ишӗлсе йӑтӑнса аннӑ пек ҫурт, хиртен хула еннелле хӑйӗн путса кӗнӗ куҫ пек ҫӗмӗрӗлсе пӗтнӗ чӳречисемпе пӑхса ларатчӗ те, хула тулашне кӑларса ывӑтнӑ, шӑпа кӳрентернӗ, вилес патне ҫитнӗ мӗскӗн уксах-чӑлах пек туйӑнатчӗ.

Зеленовато-серый, полуразрушенный, как бы опустившийся, он смотрел с поля на город темными впадинами своих изуродованных окон и казался инвалидом-калекой, обиженным судьбой, изринутым из пределов города, жалким и умирающим.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпӗ мӗншӗнне ӑнлантарса парсан — вӑл анасласах илчӗ; анасланине кӑтартасшӑн пулмарӗ, анчах ӗҫ тухмарӗ унӑн, вара, именсе те айӑпа кӗнӗ пек пулса: — Вула — пырать! Эпӗ ахаль ҫеҫ… — терӗ.

И, когда я объяснил — почему, он даже зевнул и хотел скрыть зевок, но это ему не удалось, и он сконфуженно и виновато заявил мне: — Читай — ничего! Это я так…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Пекарнине подвала тунӑ, маччи ҫаврака тӑрӑллӑ, виҫӗ чӳречи ҫӗре путса кӗнӗ.

Пекарня помещалась в подвале со сводчатым потолком, ее три окна были ниже уровня земли.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Кулли, айӑпа кӗнӗ чухнехи пек: «Акӑ эпӗ ҫапла… Ан тиркӗр», — тесе каланӑн туйӑнать.

Улыбка была такая, точно он хотел сказать виновато: «Вот я какой… Не обессудьте».

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Юлашки хут, сывпуллашма тесе, пӗр румын патне кӗнӗ пулнӑ вӗсем, ҫавӑнта тытнӑ.

На прощанье пошли к одному румыну в гости, там их и поймали.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Чаплӑ парнесем тыттарать — ҫӑмӑлпа кӗнӗ мар-и мӗнпурӗ вӗсен аллине!

Подарки подносил богатые — легко же ведь доставалось все им!

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Анчах ҫӗр те, ун пуҫӗнчен тарса, шалтан шала пута-пута кӗнӗ.

Но земля отстранялась от него, углубляясь от ударов его головы.

I сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Унӑн мӑйӑхӗ усӑнса аннӑ, шыв сирпӗннипе сылтӑм аякӗ йӗпеннӗ, куҫӗ шалалла путса кӗнӗ, тӗксӗмленнӗ.

Усы у него обвисли, правый бок, захлестанный волнами, был мокр, глаза ввалились и потеряли блеск.

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

— Ха, шуйттан илсе кӗнӗ!..

— Ишь черт занес!..

II сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

— Каланӑ сана — гаване ан кӗнӗ пул, аяк пӗрчӳсене хуҫӑп, тесе!

— Сказано тебе — в гавань не смей ходить, ребра изломаю!

I сыпӑк // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 20–49 стр.

Вӑл хӑйне хӑй вӑтаннӑ пек тытать, пӗр каҫ хушшинчех пит начарланса кайнӑ, куҫӗ путса кӗнӗ; ҫӗрелле пӑхса ларса, куҫ ҫӗклемесӗр, вӑл пире ҫапла каларӗ:

Был он смутен и похудел за ночь страшно, глаза ввалились; он опустил их и, не подымая, сказал нам:

Макар Чудра // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 7–19 стр.

Кӗтӳ пахчана кӗнӗ, а эсӗ пулӑ!

Стадо в сад полезло, а он рыбку!..

Шампа // Иван Иртышев. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 18–26 стр.

Хӑйӗнчен ветчинапа кофе шӑрши кӗнӗ.

Пахло от него ветчиной и кофейной гущей.

Мӑнтӑрккапа ырханкка // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 11–14 стр.

Хӑйӗнчен херес эрек, флер-д, оранже шӑрши кӗнӗ.

Пахло от него хересом и флер-д’оранжем.

Мӑнтӑрккапа ырханкка // Митта Петӗрӗ. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 11–14 стр.

Каҫ кулӗм уй-хирте карӑш картлатни илтӗнет, чӗрре кӗнӗ ыраш ҫӑнӑх шӑрши сӑмсана ҫапать, уйӑх вара, пӑхӑр таз пекскер, ҫав тери аялта ҫакӑнса тӑрать, тен ҫавӑнпах та ӗнтӗ ун патнелле сиксе, ӑна чулпа персе пӑхас килет.

По вечерам в поле согласно кричали коростели, пахло отсыревшей ржаной мукой, и луна, похожая на медный таз, висела так низко, что хотелось подпрыгнуть и кинуть в нее камнем.

37-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Куҫӗсем путса кӗнӗ, ҫурӑмӗ пӗкӗрӗлнӗ, вӑл типсе, пӗчӗкленсе юлнӑ, хуралса кайнӑ.

Глаза запали, спина ссутулилась, и вся она стала сухая, маленькая, черная, как цыганка.

31-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька пӗр-пӗр хӑрушлӑха кӗтсе илнӗ чух е ҫапӑҫӑва кӗнӗ чух яланах ҫапла пулаканччӗ.

Так с Санькой бывало всегда, когда он собирался ринуться в драку или навстречу какой-нибудь опасности.

28-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Каҫпа вӑл тулӑ ани ҫине шуса кӗнӗ.

Ночью он пробрался к пшенице.

24-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Федя Маша ҫинелле, вӑл темле пысӑк айӑпа кӗнӗ ҫын ҫине пӑхнӑ пек пӑхса илчӗ.

Федя посмотрел на нее так, словно Маша в чем провинилась.

18-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Санька, ун сӑмахӗпе, тӑлӑх-турат, килти каснӑ чӗлӗ ҫеҫ иккен, амаҫуришӗн ют юн пулать иккен, Санькӑн ҫӗре кӗнӗ амӑшне аса илтересшӗн пулчӗ.

Он и сирота горемычный, и отрезанный ломоть в доме, и чужая кровь у мачехи, вспомнила покойную Санькину мать.

14-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех