Шырав

Шырав ĕçĕ:

кайрӗҫ (тĕпĕ: кай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

— Епле вӑл «илсе кайрӗҫ» пулать-ха?
Куҫарса пулӑш

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Пире унта хамӑра илсе кайрӗҫ ҫав.
Куҫарса пулӑш

Вӗсем йӗлтӗр йӗрӗ тӑрӑх кайрӗҫ те тем сарлакӑш сада пырса кӗчӗҫ, пас тытнӑ йывӑҫсем лӑпкӑнах лараҫҫӗ.
Куҫарса пулӑш

Мӗн те пулин пуласса кӗтекен икӗ тус йӗлтӗрӗсене хӑпӑл-хапӑл сырчӗҫ те хыҫҫӑн тухса кайрӗҫ.
Куҫарса пулӑш

Моделистсем пурте хавасланса кайрӗҫ, вӗсем пур енчен те Васьӑпа Димӑна хупӑрласа илчӗҫ.
Это взволновало всех моделистов, с гомоном, с радостными возгласами они окружили ребят.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Ачасем аэродрома кайрӗҫ.
Ребята пошли на аэродром.

Пӑхрӗҫ те — пӗр самантлӑха шак хытса кайрӗҫ.
Взглянули — и на мгновение оцепенели.

Анчах кунсем иртрӗҫ, эрнесем, Сергейӑн ҫурӑмӗпе хулпуҫҫийӗсем пӑхма хӑрамалла пулса кайрӗҫ, ӳсӗмӗ ҫаплах ҫук та ҫук.
Но шли дни, недели, спина и плечи Сергея превратились в сплошную кровоточащую рану, а успехов не было.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Каллех больницӑри йӑлӑхтаракан вӑрӑм кунсем пуҫланса кайрӗҫ.
И опять потянулись нудные, длинные больничные дни.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Кама-тӑр кансӗрленӗ, чӑрмав кӳнӗ, авалтан ҫирӗпленнӗ йӑла-йӗркесене пӑснӑ пек туйӑннисем ун иртсе кайрӗҫ, вӑл туллин сывла пуҫларӗ.
Исчезло тягостное чувство, что он стесняет кого-то, мешает, ломает издавна заведенные порядки и привычки.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таня, ун куҫӗнче куҫҫуль тумламӗсем йӑлтӑртатнине курса, ӑна лӑпкӑн кӑна хулпуҫҫинчен сӗртӗнчӗ, вара вӗсем кайрӗҫ.
Таня, заметив навернувшиеся слезы, осторожно тронула его за плечо, и они ушли.

17 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӗсем темӗнле вӗҫ-вӗҫлӗ те ҫитмӗл ҫичӗ мӑйракаллӑ шуйттан евӗрлӗ пулса кайрӗҫ.
Они стали принимать какие-то заостренные, сатанинские формы.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫынсем иртсе кайрӗҫ те ҫул ҫӗнӗрен пуш-пушӑ тӑрса юлчӗ.
Люди прошли, и дорога опять опустела.

Сасӑсем хутӑшса, пӗрлешсе кайрӗҫ, хӗрлӗ кура тӗтре ӑшне путса ҫухалчӗҫ.
Голоса слились и потонули в красно-черном тумане.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ӑна чечексем чунлӑ пек курӑнса кайрӗҫ.
Ему показалось, что цветы — живые существа.

Кӗҫех вара ҫутӑрах сарӑ офицер шинелӗ тӑхӑннӑ вилене, пӗренене кустарнӑ пек, ещӗксен шаршанӗ патнелле йӑвантарса кайрӗҫ те, пӑрахут кӗпер-пусми патӗнче кӗпӗрленсе тӑнӑ халӑх ушкӑнӗ пушшех те ытларах пӑтранма тытӑнчӗ, черетре унчченхинчен те хаяр тӗркешӳ тапранчӗ, беженецсен хӑркӑлти ҫиллес сассисем пушшех те тискеррӗн янӑрашма пуҫларӗҫ.
Труп в светло-серой офицерской шинели ногами, как бревно, откатили к штабелю ящиков, и возле сходен еще гуще закипел народ, еще яростнее вспыхнула драка в очереди, еще ожесточеннее залаяли хриплые, озлобленные голоса беженцев.

XXIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кил хуҫи хӗрарӑмӗ, курпун кӗлеткеллӗ эрмен карчӑкӗ, вӗсем кӗҫ-вӗҫ таврӑнасси ҫинчен каласа кайрӗҫ тесе пӗлтерчӗ.
Хозяйка, пожилая горбатая армянка, сказала, что казаки ушли и обещали скоро вернуться.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мартӑн 25-мӗшӗнче ирхине Григорипе Платон Рябчиков Иккӗмӗш Дон корпусӗн чаҫӗсем карапсем ҫине тиенесси ҫинчен пӗлме тесе пристане кайрӗҫ, мӗншӗн тесен ҫакӑн умӗн ҫеҫ казаксем хушшинче Деникин генерал хӗҫпӑшалпа утсене упраса хӑварнӑ Дон чаҫӗсене пурне те Крыма илсе тухма приказ панӑ текен хыпар сарӑлчӗ.
Утром 25 марта Григорий и Платон Рябчиков пошли на пристань узнать, грузятся ли части Второго Донского корпуса, так как накануне среди казаков распространился слух, будто генерал Деникин отдал приказ: вывезти в Крым всех донцов, сохранивших вооружение и лошадей.

Склада хуралланӑ икӗ доброволеца ҫавӑнтах касса пӑрахрӗҫ те ҫӗмӗрсе кӗрсе кайрӗҫ хайхи, — ну пуҫланчӗ вара мыскара!
Двоих добровольцев зарубили, какие охраняли склад, ну, дорвались, и пошла потеха!

Унтан каллех кичем те тертлӗ кунсем сӗвемӗн-сӗвемӗн тӑсӑлса кайрӗҫ.
И снова потянулись тягостные, унылые дни.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика