Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

урӑхла сăмах пирĕн базăра пур.
урӑхла (тĕпĕ: урӑхла) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Палламан йытӑ хӑйӗн апатне ҫинӗшӗн хур нимӗн чухлӗ те кӳренмен, пачах урӑхла, татах та хӗрӳллӗрех калаҫма пуҫланӑ, унтан хӑй шанса тӑнине кӑтартас тесе, валашка патне пырса темиҫе пӑрҫа ҫисе янӑ.

Гусь нисколько не обиделся, что незнакомая собака поедает его корм, а напротив, заговорил еще горячее и, чтобы показать свое доверие, сам подошел к корытцу и съел несколько горошинок.

III. Ҫӗнӗ, питех те кӑмӑллӑ паллашу // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Вӑл ӑна кайри урисем ҫинче уттарнӑ, унран чиркӳ чанӗ туса кӑтартнӑ, урӑхла каласан, хӳринчен хытӑ туртнӑ, вара вӑл ҫухӑрнӑ тата вӗрнӗ, табак шӑршлаттарнӑ ӑна…

Он заставлял ее ходить на задних лапах, изображал из нее колокол, то есть сильно дергал ее за хвост, отчего она визжала и лаяла, давал ей нюхать табаку…

II. Темӗнле палламан ҫын // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Урӑхла каласан, Аслӑ Сӗнчел ҫӗрӗ кашни ӑрӑва пултаруллӑ педагогсем парнеленӗ, парнелет те.

Куҫарса пулӑш

Тӗллев — чи лайӑххи пуласси // Ирина КУЗЬМИНА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 7-8 стр.

Урӑхла ӗнтӗ эпӗ халь, сан тахҫанхи комсоргу.

Не тот я уже, твой бывший комсорг.

Петровсен ҫемье дневникӗнчен // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫак эсрел пурнӑҫӗнчен урӑхла майпа хӑтӑлса тухма ҫук».

Иного выхода из этой проклятой жизни нет».

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тулта ҫуртсем, йывӑҫсем вӗлтлете-вӗлтлете юлаҫҫӗ, рельсӑсем, ҫӗлен евӗр явкаланса, ҫыхлана-ҫыхлана пӗрлешеҫҫӗ, поезд айнелле шуххӑн сикеҫҫӗ, унтан, урӑхла шутласа илсе хӑранӑ пек, кустӑрма айӗнчен темӗнле кутӑнлашарах йӑраланса тухаҫҫӗ те таҫта, аяккинелле тарса каяҫҫӗ.

Мимо бежали дома, деревья, внизу змеями сплетались рельсы, ошалело бросались под поезд, и, будто раздумав или испугавшись, нехотя выползали из-под колес и бежали прочь, в сторону.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ахӑрать хайхи ку пирӗн киревсӗр сӑмахсемпе, ҫуна ҫинчен шӑва-шӑва анать… пач урса кайрӗ, урӑхла каласан.

Орет благим матом, с салазок скатывается… то есть совсем сбесился!

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Урӑхла каласан, вилес пулсан та — кӗрешсе йӑпатрӑмӑр та эпир ӑна, намӑслантарса та пӑхрӑмӑр, хамӑр ҫинче йӑтса пыма та хӑтлантӑмӑр…

То есть пришлось бы, так в борьбе, уговаривали мы его, стыдили, пробовали на себе тащить…

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Урӑхла каласан, хамӑрӑн ик ура ҫинче кӑна тӑрса юлтӑмӑр эпир.

То есть остались мы на своих двоих.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ак нумаях пулмасть-ха, урӑхла каласан, пӗр виҫ ҫул каярах…

Вот совсем недавно, то есть года три назад…

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эпӗ пуп та, философ та мар, анчах, ман шутпа, урӑхла каласан, хам ӑнланнӑ тӑрӑх, кашни ҫыннӑнах шӑпа пулма тивӗҫ.

Я не поп и не философ, но, по моему то есть разумению, у каждого человека должна быгь судьба.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тӗрӗссипе вара сӑмси, куҫӗ, тути-ҫӑварӗ пачах урӑхла — ӑшӑ та ырӑ кӑмӑл ҫинчен калаҫҫӗ.

Хотя нос, губы, разрез глаз говорили о доброте и мягкости, о покладистом характере.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ӑс-тӑнӗ пӗр тӗрлӗ каланӑ, чӗри — пачах урӑхла.

Ум говорил одно, а сердце — другое.

6 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Урӑхла май ҫук.

— Другого пути нет.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Берлин патӗнче, урӑхла каласан, лазаретра, манпа пӗрле пӗр артиллерист выртсаччӗ, — калаҫрӗ Егорыч, куҫне маччаналла тӗлленӗскер.

— Лежал со мной под Берлином, то есть в лазарете, один артиллерист, уставившись взглядом в потолок, рассказывал Егорыч.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Упӑте, ҫын пуличчен, малтан ахӑлтатса кулнӑ та пуҫне ҫӳлелле ҫӗкленӗ, урӑхла каласан, тӳрӗленсе тӑнӑ, унтан йӗрсе янӑ.

Обезьяна, прежде тем стать человеком, сначала засмеялась и подняла голову вверх, то есть разогнулась, потом заплакала.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Ҫук, пирӗнешкел чирлисем, урӑхла каласан выртса тӑракансем, пулмӗҫ.

— Нет, таких больных, как мы, те есть лежачих, не будет.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пире Рябчиковпа иксӗмӗрех илетчӗҫ-ха, унта та пулин пӗр доброволец Каргин батарейи ҫумне пӗрлешме каларӗ, урӑхла май ҫук, тет.

Нас с Рябчиковым только двоих брали, и то один доброволец сказал, чтобы пристраивались к каргинской батарее, иначе нельзя.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав ылханлӑ пӑрахут ҫине хама хам ҫухаран сӗтӗрсе ҫеҫ лартмаллаччӗ, урӑхла мар!

Сам себя за шиворот взял бы и повел на этот растреклятый пароход, не иначе!

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Эппин, эсӗ… эс урӑхла шухӑш тытрӑн-и, Пантелевич?

— Значит, ты… ты чего же это надумал, Пантелевич?

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех