Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӑнаҫлӑ сăмах пирĕн базăра пур.
мӑнаҫлӑ (тĕпĕ: мӑнаҫлӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Старик хӗпӗртесе кайрӗ, савӑннипе хӗрлӗ пӑрӑҫ ярса тутӑ кӗртнӗ сиплӗ кӑмӑшкан юлашки кӗленчине пушатрӗ те ҫавӑн хыҫҫӑн кунӗпех ҫӑвӑр автан пек мӑнаҫлӑ ҫӳрерӗ, калаҫас килнипе кашни иртен-ҫӳрене чарса тӑратса сӑмахларӗ.

Старик повеселел, на радостях выпил последнюю бутылку целебного, настоянного на красном перце самогона и после целый день ходил разговорчивый, гордый, как молодой петух, останавливал каждого проходившего, говорил:

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сӑрт хыҫӗнчен аслатиллӗ ҫумӑр умӗнхи мӑнаҫлӑ чӗмсӗрлӗхре шурӑ тӑрӑллӑ кӑтрашка пӗлӗтсем явӑнса хӑпараҫҫӗ.

Из-за горы в предгрозовом величавом безмолвии вставали вершины белых клубящихся туч.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

«Мӑнаҫлӑ юлташ пулас, — терӗ каллех Аникей хӑй ӑшӗнче, вӗчӗрхенме пуҫласа.

«Гордый товарищ, видать, — начиная раздражаться, снова отметил Аникей.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лаша нимӗншӗн те айӑплӑ пулман пулин те, тата вӑл мӑнаҫлӑ та илемлӗ кӗлеткеллӗ, улма-чӑпар тӗслӗ пулнӑ пулин те, Егор ӑна ачашламан тата пӑртак юратман та.

И хотя лошадь ни в чем не была виновата, Егор не одаривал ее лаской и даже как-то недолюбливал, несмотря на гордую ее стать и красивую, серую в крупных яблоках, масть.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксюша пуҫне ялт ывӑтнӑ, ҫак мӑнаҫлӑ хусканӑва курсан, ашшӗ тӳрех кулма чарӑннӑ.

Ксюша вскинула голову, и одного этого гордого и независимого движения было достаточно, чтобы отец перестал улыбаться.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Аксинья хӑйӗн мӑнаҫлӑ сӑн-пичӗшӗн пачах килӗшӳллӗ мар мӗскӗн те тӗлсӗр кулӑпа ейӗлчӗ те, Григорий чӗри вара ӑна шелленипе тата юратнипе хыттӑн кӑртлатса илчӗ.

Аксинья улыбнулась такой жалкой, растерянной улыбкой, так не приставшей ее гордому лицу, что у Григория жалостью и любовью дрогнуло сердце.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӑватлӑ пулӑх тапса тӑракан, пурнӑҫ ырлӑхӗн иксӗлми вӑйӗпе сывлакан ҫак пӗтӗм аслӑ тӗнче тӳпинче вара, — ҫӳллӗ те мӑнаҫлӑ хӗвел.

А над всем этим миром, дышавшим великим плодородием и изобилием жизнетворящих сил, — высокое и гордое солнце.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тепӗр ҫур сехетрен, утлӑ ҫарӑн ҫӑра речӗсем урамсемпе вӗҫӗ-хӗррисӗр иртме пуҫласан, Григорий чӗрине мӑнаҫлӑ савӑнӑҫ ытамласа ҫупӑрларӗ: вӑл халиччен нихҫан та ҫакӑн чухлӗ ҫынпа ертсе пырса курманччӗ-ха.

Через полчаса, когда густые лавы конницы нескончаемо потекли по улицам, Григорий остро ощутил горделивую радость: такой массой людей он еще никогда не командовал.

XXXVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вилӗм умӗнхи мӑнаҫлӑ та ҫиллес шӑплӑх ҫеҫенхирпе тип вар хушшине пӗлӗт мӗлки пек сапӑррӑн та ҫемҫен кӗрсе выртрӗ.

И величавая, строгая тишина, предшествующая смерти, покорно и мягко, как облачная тень, легла над степью и логом.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫӑлтӑрсен ут чӗрнипе те, урапа та таптанман мӑнаҫлӑ ҫулӗсем питӗрӗнсе ларнӑ; сапса янӑ тулӑ пӗрчисем пек сапаланчӑк ҫӑлтӑрсем типӗ те хура тӑпра пекех хура тӳпере шӑтмасӑр, калчаланса куҫа савӑнтармасӑр пӗтеҫҫӗ; уйӑх пирчесе хытса кайнӑ тӑварлӑ тӑпра пек курӑнать; ҫеҫехирте вара талккишпех — типӗ ҫанталӑк, ҫунса кайнӑ курӑк; ун тӑрӑх пур ҫӗрте те шурӑ ҫунатлӑ путенесем лӑпланма пӗлми ҫапӑҫӑвӗпе шӑрчӑксен тимӗр пек хӑйранса тухакан сасси янӑраса тӑрать…

Забились гордые звездные шляхи, не попранные ни копытом, ни ногой; пшеничная россыпь звезд гибла на сухом, черноземно-черном небе, не всходя и не радуя ростками; месяц — обсохлым солончаком, а по степи — сушь, сгибшая трава, и по ней белый неумолчный перепелиный бой да металлический звон кузнечиков…

VI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Утти тӑрӑн-тӑрӑн, хӑюллӑ; кӗрнеклӗ кӗлеткинче, хӑмӑр куҫӗсем ҫын ҫине уҫҫӑн та тӳррӗн тинкерсе пӑхнинче хӑйне мӑнаҫлӑ тыткалани сисӗнет; ҫаксем йӑлтах ӑна полкри ытти офицерсенчен уйӑрса тӑраҫҫӗ.

Энергическая походка, самоуверенность в осанке и в открытом взгляде карих глаз отличали его от остальных офицеров полка.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Бригада агитпункчӗ, — терӗ мӑнаҫлӑ сасӑпа Кривцов.

— Бригадный агитпункт, — пояснил Кривцов.

XXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Мӗншӗн эсӗ питӗ мӑнаҫлӑ?

— Отчего ты такой гордый?

XVIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Машина кайри лава хуса ҫитрӗ, унта йӑвари хур амисем пек мӑнаҫлӑ казак хӗрарӑмӗсем ларса пынӑ — ваттисем те, ҫамрӑксем те, ваткӑпа ҫӗленӗ хулӑн кофтӑллисем те, ваткӑллӑ пиншаклисем те, кӗске кӗрӗклисем те пур.

Машина поравнялась с задней подводой, на которой чинно, как гусыни в гнездах, сидели казачки — молодые и пожилые — и в толстых ватных кофтах, и в стеганках, и в полушубках.

XV сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Эпӗ хама мӑнаҫлӑ тыткалатӑп, тата ыйхи те килет…

Я держу себя гордо, а тут еще и спать сильно хочется…

XIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Ҫук, мӑнаҫлӑ мар эпӗ, — телейсӗр.

— Нет, не гордая я, а несчастная.

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

— Пӗлетӗп, мӑнаҫлӑ эс!

— Знаю, ты гордая!

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Вӑл Сергей ҫине хурлӑхлӑн пӑхрӗ, — унӑн куҫӗсем ӗнтӗ йӑлтӑртатма пуҫларӗҫ, пичӗ ҫав тери мӑнаҫлӑ та илемлӗ пулса кайрӗ, Сергей ӑна ку тери илемлӗ пулнине нихҫан та курман.

Она горестно посмотрела на Сергея, — теперь ее глаза блестели и смуглое лицо сделалось таким гордым и красивым, каким Сергей его еще никогда не видел.

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Хӑшӗ-пӗрисем ҫеҫ ҫывӑрма выртман-ха: вакунсен ҫурма уҫӑ алӑкӗсем патӗнче чӗлӗм паклаттарса, мӑнаҫлӑ тӳпе ҫине чӗмсӗррӗн пӑхкаласа, хӑйсен канӑҫсӑр шухӑшӗсемпе сӗмленсе пыраҫҫӗ.

Редко кто бодрствовал, покуривая у полуоткрытых дверей, глядя на величавое небо, думая о своем.

XV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Эх, мӑнаҫлӑ та иккен пирӗн лӑпкӑ Донӑмӑр; Бусурман йӑхне-шывне нихӑҫан та пуҫ ҫапман, Пурӑнас-тӑвас енчен Мускавран канаш ыйтман.

Но и горд наш Дон, тихий Дон, наш батюшка — Басурманину он не кланялся, у Москвы, как жить, не спрашивался.

XI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех