Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Сенкер тӳпере пӗлӗтсен хӗррисем хӗвелпе кӗмӗл пек ҫуталаҫҫӗ.

…В синем небе края облаков серебрятся от солнца.

1 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

Эпӗ ун ҫине пӑхса илтӗм: унӑн куҫӗсем лӑпкӑн ҫуталаҫҫӗ, пичӗ кулать — тӗтре витӗр курӑннӑ евӗрлӗ.

Я взглянул на нее: глаза ее тихо светились, и лицо улыбалось, точно сквозь дымку.

XV // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Октябрь хӗвелӗн ҫутинче каскӑсем тӗксӗммӗн ҫуталаҫҫӗ.

Освещенные скупым октябрьским солнцем, тоскливо светились каски.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Катя куҫӗсем шухӑшлӑн та ӑшшӑн ҫуталаҫҫӗ.

Глаза Кати светились задумчиво, тепло.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Анчах тепӗр минутранах, куҫӗсем куҫҫульпе ҫуталаҫҫӗ пулин те, Мишаткӑпа вылярӗ, ӑна уявсенче ҫыхакан йӑпӑрка тутӑрӗпе хупларӗ, нихҫан та макӑрса курман тата куҫҫулӗн тӑварлӑ тутине пӗлмен пек, ахӑлтатса кулчӗ.

Но через минуту, еще с блестящими от слез глазами, уже играла с Мишаткой, покрывала его своей шелковой праздничной шалькой и смеялась так, как будто никогда не плакала и не знала соленого вкуса слез.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Асапланнипе хутлатса пӗрӗнтернӗ куҫ харшийӗсем айӗнчи ҫурри хупӑ куҫӗсем сӳнӗккӗн ҫуталаҫҫӗ.

Под страдальчески изогнутыми черными бровями тускло мерцали полузакрытые глаза.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн чарса хунӑ пӗҫҫисем ҫинчи лампасӗсем йӑмӑх хӗрлӗн ҫуталаҫҫӗ.

На широко раскинутых ногах его рдели лампасы.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл питӗ таса хырӑннӑ, пит ҫӑмартийӗсем кӗрен тӗслӗн ҫуталаҫҫӗ, одеколон сапнӑ, ахаль чухне шанмасӑр пӑхакан чакӑр куҫсем паян Ксени ҫине ырӑ кӑмӑллӑн та хаваслӑн пӑхаҫҫӗ.

Он был тщательно, до розового лоска на щеках, выбрит, влажно чернели его коротко остриженные волосы, серые глаза, обычно полные недоверчивой пристальности, сегодня смотрели на Ксению добродушно и даже весело.

24 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах пӳртре ҫенӗкринчен нумаях ҫутӑ мар — клеенкӑпа витнӗ тӑваткал сӗтел тӗлӗнче тӑрпасӑр, пысӑках мар хӑюне антарнӑ ҫиччӗллӗ лампӑ ҫакӑнса тӑрать, хӑйӑвӗнчен тӗтӗм ҫип пек тӑсӑлать, мачча ҫине унӑн вылянчӑк мӗлки ӳкет: шупка тӗксӗм ҫутӑ ҫывӑхри тӗттӗме кӑна сирет, сӗтелтен виҫ-тӑват утӑмри ҫитсӑ чаршав карнӑ сарлака йывӑҫ кроватьпе лутра сентре аран-аран курӑнаҫҫӗ, стена ҫумӗнчи савӑт-сапа шкапӗн кантӑк алӑкӗсем тӗксӗммӗн ҫуталаҫҫӗ, ҫур пӳрте йышӑннӑ пысӑк вырӑс кӑмаки хыҫӗнчи шӑратса тунӑ кивӗ кӑмканран шултра тумламсем таз ҫине пӑнт-пӑнт тумлаҫҫӗ.

Однако в избе было ненамного светлее — над квадратным, покрытым клеенкой столом висела семилинейная лампешка без стекла, с прикрученным фитилем, он пускал тонкие струйки копоти, отбрасывая на потолок текучие тени; неверный, сумеречный свет раздвигал лишь близкую темень, а уже в трех-четырех шагах от стола с трудом можно было различить широкую деревянную кровать, задернутую ситцевым пологом, низко нависшие полати; посудный шкафчик в простенке тускло отсвечивал стеклянными дверцами; из старинного литого рукомойника возле большой, занимавшей пол-избы русской печи звонкими горошинами падали в таз крупные капли.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Шурӑ шӑллӑ ҫӑварӗ чун тухас чухнехи пек асаплӑн карӑлса туртӑннӑ, куҫӗсенче вилесле йывӑр хуйхӑ пайӑркисем ҫуталаҫҫӗ.

Белозубый рот его был оскален мучительно, как в агонии, в глазах светилась такая мертвая тоска.

XXX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ватӑ хӑтине курсан, Пантелей Прокофьевичӑн урисем лӑнчӑрах кайрӗҫ: Гришака мучин йӳле янӑ кӗрӗкӗ айӗнчен турккӑ вӑрҫишӗн панӑ мӗнпур хӗресӗсемпе регалийӗсем курӑнаҫҫӗ, авалхи мундирӑн тӑратмалла ҫӗленӗ ҫухи ҫумӗнче хӗрлӗ петлицӑсем хӗмленсе ҫуталаҫҫӗ, пӗҫҫисем тӗлӗнче ватӑ ҫыннӑнни пек усӑнса тӑракан лампаслӑ шӑлаварӗн вӗҫӗсене типтерлӗн шурӑ чӑлха ӑшне ҫавӑрса чикнӗ, пуҫӗнчи кокардӑллӑ карттусне ӑвӑс тӗслӗ пысӑк хӑлхи таран антарса лартнӑ.

Пантелея Прокофьевича с ног шибануло при взгляде на свата: под распахнутой шубой у того виднелись все кресты и регалии за турецкую войну, красные петлички вызывающе сияли на стоячем воротнике старинного мундира, старчески обвисшие шаровары с лампасами были аккуратно заправлены в белые чулки, а на голове по самые восковые крупные уши надвинут картуз с кокардой.

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Анчах Краснов пырса ӑнлантарнӑ хыҫҫӑн вӗсен сӑнӗ-пичӗсем тинех виҫеллӗн ырлакан ӑшӑ кулӑпа ҫуталаҫҫӗ.

Но удивление сменили улыбки и сдержанное одобрение, когда Краснов, подойдя к ним, пояснил:

XIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗр тӗлӗнмелле контраст кӑна куҫа ярт курӑнса каять: унӑнни пек ҫӳхе те хӑмӑртарах хӗрлӗ вӗри тута ытларах чухне кӑнтӑр енчи хура ҫӳҫлӗ хӗрарӑмсен пулать; питҫӑмартисем урӑхларах, шупкарах хӗрлӗн ҫуталаҫҫӗ, куҫ харшисем вара тӗксӗм сарӑ тӗслӗ.

Лишь один контраст резко бросался в глаза: тонкие смугло-красные растрескавшиеся, жаркие губы, какие бывают только у черноволосых женщин юга, и просвечивающаяся розовым кожа щек, белесые брови.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Лере ав, юнпа пӗвеннӗ Белорусси тӗлӗнче, хурлӑхлӑ куҫҫульпе ҫӑвӑнакан тӗксӗм ҫӑлтӑрсем чӳхенсе ҫуталаҫҫӗ.

А над намокшей в крови Беларусью скорбно слезились звезды.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Путса кӗнӗ шӑтӑксенчен Степанӑн куҫӗсем курайманлӑх хӗмӗпе ялкӑшса ҫуталаҫҫӗ.

Из запавших глазниц нестерпимо блестел остро отточенный взгляд Степана.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ҫывӑхрах Тӗве-ту тӗттӗмленсе тӑрать, таврари сад пахчисенче йывӑҫ ҫулҫисем ҫуталаҫҫӗ.

Совсем близко темнела Верблюд-гора и поблескивали мокрые листья окраинных садов.

IX сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Этем ҫав ҫӗнӗ тупансем ҫинче ҫӗкленсе тӑрать пулсан — вара унӑн куҫӗсем те инҫерехе куракан пулаҫҫӗ, ҫуталаҫҫӗ, кӑмӑл-туйӑмӗ те унӑн калама ҫук лайӑхланать…

Если человек поднимается на этих новых полозьях — тогда и глаза его начинают видеть дальше, становятся ярче, и настроение его становится как никогда лучше…

XXVI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Селестин юлашкинчен пӗр ансӑр тӑкӑрлӑка суйласа илчӗ, тӑкӑрлӑкри ҫурт алӑкӗ ҫинче чӑмӑркка хунарсем ҫуталаҫҫӗ, вара вӑл ҫав тӑкӑрлакалла пӑрӑнса кӗчӗ.

Наконец Селестин выбрал один узкий переулок, в котором горели над дверями выпуклые фонари, и вошел в него.

Франсуаза // Василий Алагер. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 87–92 стр.

Тӳпери катрам пӗлӗтсем хушшипе ҫӑлтӑрсем йӑлкӑшса ҫуталаҫҫӗ.

среди белых облаков, похожих на клочья ваты, засверкали звезды.

Супӑнь // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 131–145 стр.

Хушӑк аялалла тӗпсӗр шӑтӑк евӗрлӗнех хуран анса каять; ун тӗпӗнче ялтӑракан пуличчен якалнӑ рельсӑсем йӑвашшӑн ҫуталаҫҫӗ.

Выемка уходила вниз, как темная пропасть; на дне ее слабо блестели отполированные рельсы.

XVI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.