Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫапкаланчӑк сăмах пирĕн базăра пур.
ҫапкаланчӑк (тĕпĕ: ҫапкаланчӑк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫакна хирӗҫ Дон самостийникӗсем вӗсенчен «ҫапкаланчӑк музыкантсем», «теорисӗр патшасем» тесе мӑшкӑллама пуҫлаҫҫӗ.

В ответ на это донские самостийники величали их «странствующими музыкантами», «правителями без территории».

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Самозванецсемпе ӑҫтиҫук ҫапкаланчӑк этемсен ушкӑнӗ ҫӗршыва хӑҫан та пулин ӑслӑн тата халӑхшӑн кирлӗ пек ертсе пынине истори пӗлмест.

История не знает таких примеров, чтобы страной управляла разумно и на пользу народа кучка самозванцев и проходимцев.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ну-ка, тасал куҫ умӗнчен, ҫапкаланчӑк!

А ну, иди к черту, рвань!

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

«Лакса ларасчӗ сан, путсӗр, ҫапкаланчӑк!

— Чтоб ты подавился, негодный бурлак!

I // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

«Аха, тавах турра, ҫапкаланчӑк пирки мар иккен! — шухӑшларӗ вӑл. — Каллех ҫав тырӑ пирки иккен!»

«Ага, слава богу, не в лоботрясе дело! — подумал он. — Опять с этим хлебом!»

XXIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Унӑн юлташӗсем ӗнтӗ, университет пӗтерсе, ачасене вӗрентсе пурӑннӑ, халӑх валли ҫутҫанталӑкри пуянлӑхсене шыранӑ, заводсен лабораторийӗсенче тӑрӑшса ӗҫленӗ, анчах вӑл, Владимир Лозневой, е иллюзионистсемпе акробатсен пӗр-пӗр ҫапкаланчӑк труппинче администратор пулса ӗҫленӗ, е кӗсъене укҫа чикме май килнӗ ҫӗрте, катка кӑшӑлӗ, хӑми тата йывӑҫ хуппи таврашӗ хатӗрлес тӗлӗшпе Промкомбинат уполномоченнӑйӗ пулса ҫӳренӗ, е тата пӗр-пӗр пӗчӗкрех клубра ташӑ курсӗнче вӗрентсе пурӑннӑ…

Его товарищи, окончив унивеситет, жили и обучали детей, искали для людей богатства природы, старательно работали на заводах, а он Владимир Лозневой то служил администратором в бродячей труппе иллюзионистов и акробатов, то был уполномоченным Промкобината, где можно было сунуть денег в карман, то вел курсы танцев в небольшом клубе…

XVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫапкаланчӑк пурнаҫӗ вӑл.

Это бродячья жизнь.

XVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Анчах та, тӑванӑмҫӑм, кирек мӗнле ҫапкаланчӑк та, тупата туршӑн, Адам Иваныч Зегржтран е Слива капитанран вунӑ пин хут туллирех те интереслӗрех пурӑнать.

Но ведь, ей-богу, родной мой, любой бродяжка живет в десять тысяч раз полнее и интереснее, чем Адам Иванович Зегржт или капитан Слива.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Паян ирхинехи пысӑк пӗлтерӗшлӗ те мӑнаҫлӑ шухӑшсем хыҫҫӑн хӑйне вӑл халӗ пӗчӗк, мӗскӗн, шурӑхнӑ шкул ачи пек ҫеҫ, темле никам юратман, йӑваш та пӑрахӑҫа кӑларнӑ ҫапкаланчӑк евӗр кӑна туйрӗ, — ҫак улшӑну вара питӗ намӑслӑччӗ.

После сегодняшних утренних важных и гордых мыслей он чувствовал себя теперь маленьким, жалким, бледным школьником, каким-то нелюбимым, робким и заброшенным мальчуганом, и этот переход был постыден.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

«Акварель» — вӑл лайӑх хӗр, тесе ӑнланатӑп эпӗ, «бордюр» — йӑлтах урӑхла, вӑл ҫапкаланчӑк хӗрарӑм, «антресоль» туни — вӑл шӑпах сан юратӑву пулать ӗнтӗ, Агафон, унпа эсӗ кӑштах ӑсран тайӑлнӑ тата ытти те.

«Акварель» — это хорошая девка, так я соображаю, а «бордюр» — вовсе даже наоборот, это не что иное, как гулящая баба, «антресоли» крутить — это и есть самая твоя любовь, Агафон, на какой ты умом малость тронулся, и так дале.

XIX сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Унтан, ман нимле килӗм-ҫуртӑм та ҫук; ҫитменнине, эпӗ — ҫапкаланчӑк ҫын, пӗр вырӑнта пурӑнма пултараймастӑн…»

Во-вторых, нет у меня никакого дому, в-третьих, я есть бродяга и не могу на одном месте жить…» —

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Ҫапкаланчӑк, кахал, ӗҫкӗпе супса, ҫулне-йӗрне ҫухатнӑ ҫын.

Босяк, галах, пьяница и тронутый человек.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Вӑл, унчченхи нумай ҫынсем пекех, ҫыракансене хаваслӑ ҫын, ҫапкаланчӑк, ӗҫке ернӗ е мыскараҫӑ этем вырӑнне хурать.

Он, как и многие тогда, почитал сочинителя не иначе как весельчаком, гулякой, пьяницей и потешником, вроде плясуна.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Ярмола ҫапла тӑрӑшни — ят илнӗ сӑтӑрҫӑ, тимсӗр ҫапкаланчӑк, ун шухӑш-кӑмӑлӗпе халӑх пухӑвӗ нихӑҫан хисеплешсе тӑман пулӗччӗ, — тӑван ял ҫыннисен интересӗ пирки вӑл ҫакнашкал тӑрӑшни мана темшӗн пӑлхатса, хумхатса ячӗ.

Такая заботливость Ярмолы — заведомого браконьера, беспечного бродяги, с мнением которого никогда даже не подумал бы считаться сельский сход, — такая заботливость его об общественном интересе родного села почему-то растрогала меня.

I сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

— Путсӗр ача, ҫапкаланчӑк! — кӑшкӑрать вӑл.

— Негодный мальчишка, сорванец, — кричал он.

XLI. Ёлка // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Пирӗн япаласене пӗр ҫапкаланчӑк ҫын ҫӗклесе пырать, хӑй чарӑна пӗлми, вӗҫӗмсӗр калаҫать — кӑлӑхах ӑна эпир хамӑр та Энскра ҫуралнӑ тесе ӗнентерме тӑрӑшатпӑр.

Вежливый оборванец несёт наши вещи и болтает, болтает без конца — напрасно мы уверяем его, что сами родом из Энска.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Тасал, ҫапкаланчӑк!

— Пошел прочь, шалопут!

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Чӑнах та, ҫак кун пурнӑҫ шӑпи хӑех шалпар та ҫапкаланчӑк кунчалӑ атӑ, форменнӑй курточка тӑхӑннӑ ача пулса (пуҫӗнче ун тӗл-тӗл хура паллӑсем пур, курточкӑран ырханкка мӑйӗ тӑсӑлса тухать), вӑйран сулӑнса ҫитнӗ ача пулса, хӑй патне пыни ҫинчен шухӑшламан ӗнтӗ Николай Антоныч.

Уж, верно, не о том, что сама судьба явилась к нему в этот день в образе заморыша с темными пятнами на голове, в болтающихся сапогах, в форменной курточке, из которой торчала худая шея.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Малтан вӗсене пӗр-пӗр мулла Коранран темӗскер вуласа парать; унтан вара ҫӗнӗ ҫынсемпе вӗсен мӗн пур тӑванӗсене парне параҫҫӗ, хӑнисем ҫиеҫҫӗ, эрех ӗҫеҫҫӗ; унтан джигитовкӑ пуҫланать; кирек хӑҫан та вара пӗр-пӗр ҫапкаланчӑк, таҫта вараланса пӗтнӗскер, лӑкӑшти уксах лашине утланать те хуҫкаланать, тӑрӑхлать, ырӑ ҫынсене култарать; кайран акӑ, каҫ пула пуҫласан, хӑнасем пухӑннӑ ҫӗрте, пирӗнни пек каласан, бал пуҫланать.

Сначала мулла прочитает им что-то из Корана; потом дарят молодых и всех их родственников, едят, пьют бузу; потом начинается джигитовка, и всегда один какой-нибудь оборвыш, засаленный, на скверной хромой лошаденке, ломается, паясничает, смешит честную компанию; потом, когда смеркнется, в кунацкой начинается, по-нашему сказать, бал.

Бэла // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Пӗчӗк ҫапкаланчӑк хӑлхисемшӗн ҫак сӑмахсем питех те тӗлӗнмелле пек туйӑнса кайрӗҫ.

Такие слова бездомному мальчику приходилось слышать впервые.

30-мӗш сыпӑк. Томпа Бекки ҫӗр ӑшӗнчи шӑтӑкра // Феодосия Ишетер. М. Твен. Том Сойер темтепӗр курса ҫӳрени. Шупашкар, Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 232 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех