Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

шӑпах сăмах пирĕн базăра пур.
шӑпах (тĕпĕ: шӑпах) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Шӑпах юрӑхлӑ саманта пула эпӗ ӑна костыльпе яра патӑм.

Минута была удобная, и я бросил костыль.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ромашов выҫса вилетӗп, тесе нӑйкӑшма пуҫларӗ, анчах эп ун ҫине кӑшкӑрса пӑрахрӑм та, вӑл шӑпах пулчӗ.

Ромашов стал ныть, что он умирает от голода, но я прикрикнул на него, и он замолчал.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл паҫӑрхи хӗрсенчен пӗриччӗ иккен, шӑпах хурараххи, Катя ятли.

Это была одна из давешних девушек, именно та, посмуглее, которую звали Катей.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Шӑпах пулчӗ вӑл — тӗленнипех ҫав ӗнтӗ.

Он замолчал — конечно, от удивления.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тен, шӑпах ҫав самантра ача чухнех курнӑ тискер тӗлӗксене асӑма илтем пулӗ, тӗлӗксенче мана вӗлеретчӗҫ те, путаратчӗҫ те, — вӑрансанах вара хам сывӑ иккенне туйнипе тем пек хӗпӗртеттӗм.

Кажется, именно в это мгновение я вспомнил детские страшные сны, в которых меня убивали, топили, и чувство счастья, когда проснёшься — и жив.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Урӑхла пулма та пултараймасть тенӗ чухне капланнӑ пӗлӗтсем шӑпах пӗтрӗҫ.

Облака кончились именно тогда, когда стало казаться, что иначе и не бывает.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпир унпа час-часах уйрӑлаттӑмӑр та, халӗ акӑ вӑл хампа пӗрлех ҫӳретчӗ пулин те эпӗ ӑна ӑшӑмра ҫеҫ курма хӑнӑхнӑ ӗнтӗ: йӑрӑм пурҫӑн халатпа вӑл, ҫӳҫне туранӑ, е, тӗрӗсрех каласан, тураман-ха, шӑпах ҫав ирхине васкавлӑн якаткаласа янӑ пек курма юрататтӑм эп ӑна.

Мы так часто разлучались, и я так привык представлять её в воображении, что представил и сейчас, хотя она была рядом: в полосатом шёлковом халатике и причёсанную, или, вернее, непричёсанную, именно так, как мне понравилось в то утро, когда я впервые увидел её с этой небрежной, наскоро заколотой косой.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӗлӗнмеллех тухрӗ-ҫке, шӑпах хам пур чухне килсе кӗтӗн!

Это чудо, что ты меня застала!

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Петенька пысакланчӗ, ӳсрӗ, шӑпах ял ачи пулса тӑчӗ, сӑмсине те хӗвел ҫиекен пулчӗ, хӗвелпе пиҫӗхнӗ урисенчи ҫемҫе ҫӑмӗ те ылттӑн тӗслӗ пулса кайрӗ.

Петенька вырос, окреп и стал совсем деревенским мальчишкой, с облупившимся на солнце носом, с золотистыми волосиками на загорелых ногах.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вырас салтакӗ малалла талпӑннӑ, гранатне ҫӗкленӗ, шӑпах ҫав самантра ун чӗрине хаяр пуля шӑтарнӑ.

Русский солдат рванулся вперёд, занёс гранату, и в это мгновение ударила его в сердце роковая пуля.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Темӗн те шухӑшларӑм та эпӗ, пӗр шухӑш кӑна ман пуҫа кӗмерӗ: ҫакӑн ҫинчен мана шӑпах Ромашов каласа парасси.

Всё передумала я — только одно не приходило мне в голову: что об этом расскажет мне Ромашов.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫав хаҫата вӑл ытти питӗ кирлӗ хутсемпе пӗрле планшета хунӑ пулнӑ иккен те, планшечӗ шывра йӗпеннӗ, хаҫатӗнчен йӗпе чӑркам кӑна тӑрса юлнӑ, вара ӑна типӗтсен, шӑпах Саня ҫинчен ҫырнӑ енӗ ҫухалнӑ пулнӑ.

Он держал этот номер в планшете вместе с другими бумагами, очень важными. Планшет попал в воду, газета превратилась в мокрый комочек, и, когда он её просушил, как раз той полосы, на которой была напечатана заметка, не оказалось.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сире шӑпах ҫирӗм минут паратӑп.

Вам даётся ровно двадцать минут.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Каҫӗ ытармалла марччӗ, уярччӗ — шӑпах «вӗҫмелли вӑхӑт», тетчӗҫ Ленинградра.

Ночь была великолепная, ясная — самая «налётная», как говорили в Ленинграде.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Шӑпах ҫав кунхине, Петя Сфинксем патӗнче сывпуллашнӑ чухне унӑн мӑнаҫлӑхне, вилӗм ҫине вӑл епле йӗрӗнсе пӑхнине асӑрхарӑм.

Как ни странно, но именно в этот день, прощаясь с Петей у Сфинксов, я почувствовала эту гордость, это презрение.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Хӑй хулӑн та, мӑйӑхлӑ, — шӑпах кӗҫҫепит нимӗҫ ӗнтӗ!

— Такой толстый, с усами — типичная шпионская рожа!

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тен шӑпах ҫав сехетре манӑн театрта пулас пур-и, е нимӗн тумасӑрах ҫывӑрнӑ вӑхӑт пулӗ, е тата кампа та пулин калаҫасси, хальхи пек каласси пулӗ, акӑ бригадир мӗн ҫинчен те пулин урӑххи ҫинчен шухӑшласа, пуҫа ҫӗклетмесӗр ӗҫлеме сӗнчӗ, эпир пӗчӗк редакторшӑпа пӗр-пӗрин ҫине пӑхрӑмӑр та кулса ятӑмӑр.

Быть может, в этот час я буду в театре, или буду спать, ничего не чувствуя, или буду разговаривать с кем-нибудь и смеяться, как сейчас, когда бригадир посоветовал нам работать машинально, то есть думая о чём-нибудь другом, и мы с чёрненькой редакторшей посмотрели друг на друга и рассмеялись.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Поезд тӑватӑ сехетре хускалмаллаччӗ, шӑпах ҫав вӑхӑтра хускалчӗ те вӑл.

Поезд должен был отойти в четыре часа и отошёл совершенно точно.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Мӗн ҫинчен калаҫнӑ-ши вӗсем, мӗншӗн кукамай шӑпах Ярославль облаҫне тиркенӗ-ши, — пӗлместӗп, анчах пӗр ҫур сехет иртсен вӗсем аялалла анчӗҫ, пӗр-пӗринпе ырӑ кӑмӑллӑн калаҫатчӗҫ, кукамай вара ҫинчех михӗ ҫаккисем хатӗрленӗ май няньӑн наукӑллӑ ӗҫӗсене йӗкӗлтесе тиркешме тытӑнчӗ.

Не знаю, о чём они говорили и почему именно к Ярославской области у бабушки было такое отвращение, но через полчаса они спустились вниз, очень довольные друг другом, и бабушка сейчас же принялась пришивать к мешкам лямки и язвительно критиковать «научные» действия няни.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑхӑта чарса тӑратма май пур пулсан, ӑна эпӗ шӑпах ак ҫак самантра чарнӑ пулӑттӑм: эпӗ хуланалла чупрӑм та, Саньӑна тупайманнипе трамвай ҫинчен Невски урамӗнче антӑм, вара «Гастрономӑн» пысӑк чӳречи ҫине ҫапнӑ Главнӑй командованинӗн чи пирвайхи хыпарӗ умӗнче чарӑнтӑм.

Если бы можно было остановить время, я бы сделала это в ту минуту, когда, бросившись в город и уже не найдя Саню, я зачем-то слезла с трамвая на Невском и остановилась перед первой сводкой Главного командования, вывешенной в огромном окне «Гастронома».

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех