Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

мӑйӗнчен (тĕпĕ: мӑй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Андрей кӗсйинчен кантра туртса кӑларчӗ те, йытта мӑйӗнчен йӑлмакласа ҫыхрӗ, унтан ура ҫине тӑчӗ:

Андрей вынул из кармана веревку, повязал ее на шею щенку и поднялся:

III сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Хуҫи ӑна мӑйӗнчен тыткаласа пӑхнӑ, ҫурӑмӗнчен шӑлнӑ, унтан каланӑ:

Хозяин потрогал его за шею, погладил по спине и сказал:

VI. Канӑҫсӑр каҫ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

— Ак асатте те килчӗ! — хӗпӗртесе кӑшкӑрса ячӗ Мишатка, аслашшӗ мӑйӗнчен уртӑнса.

— Вот он и дедуня! — обрадованно воскликнул Мишатка, бросившись деду на шею.

XXII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Чӑн-чӑн британла мӑнкӑмӑллӑн пӑхрӗ вӑл ҫак харсӑр чунлӑ ҫеҫенхир ывӑлӗсен кашни хӑйне расна сӑнлӑ кӗре пичӗсем ҫине, вара вӗсенче темиҫе тӗрлӗ раса хутшӑнса кайнинчен — казаксен ушкӑнне сӑнасарах тинкерсен, ку тӳрех куҫа курӑнать — тӗлӗнсех тӗлӗнчӗ: сарӑ ҫӳҫлӗ славянин-казакпа юнашар каснӑ-лартнӑ монгол пит-куҫлӑ ҫын тӑрать; ун умӗнчех, ав, ҫӑхан ҫунатти пек хура ӳтлӗ ҫамрӑк казак, аллине таса мар бинтпа ҫыхса мӑйӗнчен ҫакнӑскер, библире ҫырса кӑтартнӑ пек кӑвак ҫӳҫлӗ патриархпа ҫурма сасӑпа пӑшӑлтатса калаҫать; туя ҫине тайӑннӑ, авалхи казак сӑхманне тӑхӑнса янӑ ҫав патриархӑн юн тымарӗсенче Кавказ тӑрӑхӗнчи ту ҫыннисен тап-таса юнӗ ҫӳренӗ пирки саклат хурса та тупӑшма пулать…

С истинно британским высокомерием смотрел он на разнохарактерные смуглые лица этих воинственных сынов степей, поражаясь тому расовому смешению, которое всегда бросается в глаза при взгляде на казачью толпу; рядом с белокурым казаком-славянином стоял типичный монгол, а по соседству с ним черный, как вороново крыло, молодой казак, с рукой на грязной перевязи, вполголоса беседовал с седым библейским патриархом — и можно было биться об заклад, что в жилах этого патриарха, опирающегося на посох, одетого в старомодный казачий чекмень, течет чистейшая кровь кавказских горцев…

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫаврӑнса пӑхрӑм та, тур ҫырлахтӑрах, ку сирӗн Мӗтри-мӗн, карчӑка пӑявпа мӑйӗнчен явакласа илнӗ те кил хушши тӑрӑх йытта сӗтӗрнӗ пек сӗтӗрсе пырать!

Оглянулась, а это Митрий ваш накинул старухе оборку на шею и волокет ее по земле, чисто как собаку, прости господи!

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич лаша мӑйӗнчен супнене хывса илчӗ, ӑшшӑн йӑлкӑшса кулчӗ.

Пантелей Прокофьевич снял с коня торбу, улыбнулся:

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Лиза ӑна мӑйӗнчен ыталаса, илчӗ, чӗркуҫҫийӗ ҫине йӑвантарасшӑн пулчӗ, анчах Анохин вӑл ҫатӑрласа тытнинчен йӳнесӗррӗн хӑтӑлчӗ.

Она с силой обняла его за шею, хотела было повалить к себе па колени, по Анохин неловко освободился от ее цепких объятий.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохин сиссе те юлаймарӗ, Лиза ӑна мӑйӗнчен ҫатӑрласа тытрӗ, ун ҫине кӑкӑрӗпе йӑванчӗ, вара вӑл халӗ Лизӑна парӑнсан, ӗмӗрлӗхех унпа ҫыхӑнма лекет тесе хӑраса ӳкрӗ.

И не успел Анохин опомниться, как она крепко обхватила его за шею, навалилась на него грудью, и он с отчаянием подумал, что если сейчас подчинится ей, то уже навсегда свяжет себя с нею.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Васенӑ малалла аппӑшӗ патнелле ӳпӗнчӗ, ӑна мӑйӗнчен ытамласа тытса, пӑшӑлтатса темскер каларӗ, Ксени, хӑяккӑн ларса, ӑна пуҫне сула-сула итлерӗ, аялтан, щиток ҫинчен, кӗрен ҫутӑ ӳкнӗ, цыганкӑнни пек кӗре тӗслӗ питне кӑшт каҫӑртса, вӑл йӑл кула-кула илет.

Васена наклонилась вперед к сестре, обняв ее за шею, что-то вышептывала ей, а Ксения, полуоборотясь, слушала ее, кивала, улыбалась, чуть запрокинув по-цыгански смуглое лицо, освещенное снизу розоватыми бликами от щитка.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Константина совеҫӗ: Ксюшӑ кашни каччӑна мӑйӗнчен ҫакӑнакан хӗр мар, вӑл сана нимӗн те ыйтмасӑр шанчӗ-ҫке, тенӗ, анчах Константин пурпӗрех хӑйне тӳрре кӑларма май тупнӑ, унсӑр пуҫне тата, кирлӗ пулсан, эпир хамӑра хамӑр яланах ҫӑмӑллӑн тӳрре кӑларатпӑр.

Совесть Константина говорила, что Ксюша не та девушка, которая будет кидаться на шею каждого парня, она же доверилась тебе ничего взамен не прося, но Константин всему находил оправдание, тем более что оправдать самого себя при желании всегда легко.

5 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Амӑшӗ, йӗрсе ярса, упӑшки патне ыткӑннӑ, Анискӑ, сентре ҫинчен шуса анса, ашшӗ мӑйӗнчен пырса уртӑннӑ.

Мать заплакала, кинулась к мужу, скатилась с полатей Аниска, повисла на шее отца.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл «кил хуҫи» еннелле хӑяккӑн ларнӑ, мӑйӗнчен хывнӑ шултра сарӑ шӑрҫасене, суйланӑ пек, пӗрерӗн-пӗрерӗн хӑвӑрт тыта-тыта пӑхнӑ.

Она сидела наискосок от «хозяина» и быстро перебирала в руках снятые с шеи крупные янтарные бусы.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Костя ашшӗне мӑйӗнчен ҫакӑннӑ, ашшӗ, ывӑлӗпе ӗмӗрлӗхех уйрӑлнине пӗлнӗ пек, ӑна нумайччен хӑйӗн ҫумӗнчен яман.

Костя кинулся отцу на шею, и тот, словно зная, что прощается с сыном навсегда, долго не решался оторвать его от себя.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тата амӑшӗн сасси те, вӑл, картишӗнче ҫӳресе, ывӑлӗшӗн тунсӑхласа ҫитнӗ пек ачаш та ырӑ, чӗре тӗпнех сӑрхӑнса кӗрет, Костя, ачашланӑшӑн савӑнса, амӑшне мӑйӗнчен ытамласа илет те нумайччен унран уйрӑлаймасть, хуллен калаҫса чунне йӑпатнӑ хыҫҫӑн ҫеҫ хӑпать…

Да и голос матери, словно истосковавшейся без него, пока она ходила по двору, полон истомной нежности и доброты, он проникает в самое сердце, и благодарный за ласку Костя обнимает мать за шею, и долго не может оторваться от нее, и отстает лишь после тихих, отрадных душе уговоров…

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени питне аяккинелле пӑрма тӑрӑшрӗ, анчах Иннокентий ӑна, хытӑ тытса тӑрса, ӑҫтан килнӗ унтан — мӑйӗнчен, пит ҫӑмартинчен, хӑлхинчен чуп турӗ.

Она отстраняла лицо, но он крепко держал ее и целовал — в шею, в щеку, в ухо.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксюша ҫавӑнтах Мажарова мӑйӗнчен уртӑнса чуп тума хатӗр пулнӑ.

Она готова была тут же броситься на шею Мажарову и расцеловать его.

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл аманнӑ аллине мӑйӗнчен шурӑ бинтпа ҫыхса ҫакса янӑ, теприне тин ҫеҫ симӗсленнӗ, ҫат-ҫат ҫыпӑҫакан ҫулҫӑллӑ ҫинҫе хуҫӑк турат тытнӑ.

Он нес на белой перевязи раненую руку, в другой он держал сломанную веточку, тонкую, с едва распустившимися клейкими язычками листьев.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫакӑн пек хӑрӑлтатса пынӑ вӑхӑтра вӑл е самовзвод-наганне ҫӗклесе илчӗ, е мӑйӗнчен ҫакса янӑ револьверӑн кантралла явнӑ ҫаккине пӗтӗрчӗ.

И то поднимал наган-самовзвод, то теребил надетый на шею витой револьверный шнур.

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн пӑшала темле путӗшлерех йӑтса ҫӳрес йӑла пур: ҫаккине, хӗрес пек, мӑйӗнчен ҫакса ярать те, винтовки кӑкӑрӗ ҫинче чалӑшшӑн сулланса ҫапкаланать.

Носил он ее по-чудному: ремень цеплял на шею, как гайтан креста, а винтовка косо болталась у него на груди.

XXX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрарӑм, чӗрне вӗҫҫӗн ҫӗкленсе, хӗвел ҫинче хӗрелнӗ ҫара аллисене упӑшкин хулпуҫҫийӗ ҫине хучӗ те ӑна тусанпа вараланнӑ питӗнчен, сӑмсинчен, куҫӗнчен, тутинчен, хӗвелпе хуралнӑ мӑйӗнчен чуптӑва-чуптӑва илчӗ.

Вытягиваясь на носках, кинув на плечи мужа изогнутые, розовые от солнца, оголенные руки, женщина целовала его в пыльные щеки, нос, глаза, губы, черную от солнца и ветра шею.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех