Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӗрӗнсе (тĕпĕ: йӗрӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл хӑйӗн тӑшманне — ту ҫыннине хисеплет, анчах хӑйшӗн ют тата хӑйне хӗсӗрлекен салтак ҫине йӗрӗнсе пӑхать.

Он уважает врага-горца, но презирает чужого для него и угнетателя солдата.

IV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Ҫук, эпӗ тӳрре тухма тӑрӑшмастӑп, анчах эсӗ те мана, эпӗ хама хам ӑнланнӑ пек, ӑнлансамччӗ, ку ӗҫ ҫине йӗрӗнсе ан пӑхсамччӗ.

— Я не то что оправдываюсь, но мне бы хотелось, чтобы ты, по крайней мере, понял меня, как я себя понимаю, а не так, как пошлость смотрит на это дело.

I // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Юрату, харпӑрлӑхӑн тӗттӗм ҫӑрӑлчӑкӗнчен ирӗке тухса, пач та вӑрттӑн, улах кӗтесри, енчен еннелле пӑхкалашса, йӗрӗнсе тӑвакан мӑшкӑллӑ ҫылӑх мар, тӗнчен ҫап-ҫутӑ тӗнӗ пулса тӑрӗ.

Любовь, освобожденная от темных пут собственности, станет светлой религией мира, а не тайным позорным грехом в темном углу, с оглядкой, с отвращением.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Шӑпах ҫакна, этем тӑвӑлӗн ирӗклӗхӗнчен кӑрккалла йӗрӗнсе курайманнине, каҫармаҫҫӗ те ӗнтӗ пире нихӑҫан — ӗмӗр-ӗмӗрех.

И вот этого-то индюшачьего презрения к свободе человеческого духа нам не простят — во веки веков.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Ах, турӑҫӑм-пӳлӗхҫӗм! — йӗрӗнсе, йынӑшса ячӗ Ромашов.

— Ах, боже мой! — с отвращением простонал Ромашов.

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Стройсӑр, уставсӑр та ротӑсӑр пуҫне уншӑн, паллах, тӗнчере урӑх нимӗскер пулман, пулма та пултарайман, вӗсен тулашӗнчисене вӑл йӗрӗнсе пуш япала та мандрагори кӑна тенӗ.

Все, что выходило за пределы строя, устава и роты и что он презрительно называл чепухой и мандрагорией, безусловно для него не существовало.

X // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

«О, мӗнлерех ирсӗр вӑл!» — шухӑшларӗ йӗрӗнсе.

Он думал с отвращением: «О, какая она противная!»

IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ӳркевлӗн ҫеҫ тумланчӗ, чейне йӗрӗнсе кӑна ӗҫкелерӗ, пӗр хутчен-ха Гайнӑна та — лешӗ, яланхи пекех, хавасчӗ, хускануллӑ та, ҫамрӑк йыт ҫури евӗр, кӑнттамтарахчӗ — тем сӑлтавпа тӳрккессӗн кӑшкӑрса илчӗ.

Он вяло одевался, с отвращением пил чай и даже раз за что-то грубо прикрикнул на Гайнана, который, как и всегда, был весел, подвижен и неуклюж, как молодой щенок.

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Эх, ба-тень-ка! — йӗрӗнсе, типпӗн те хисепсӗррӗн каласа хучӗ Слива, темиҫе минут иртнӗ хыҫҫӑн, офицерсем килӗсене саланма пуҫласан.

— Эх, ба-тень-ка! — с презрением, сухо и недружелюбно сказал Слива несколько минут спустя, когда офицеры расходились по домам.

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл Егорушкӑн хӑрах урине ҫирӗппӗн ярса тытнӑ, мӑйӗнчен ҫавӑрса илес тесе, акӑ тепӗр аллине те тӑсрӗ, анчах вӑйлӑ ҫын хӑйне путарассинчен хӑраса та йӗрӗнсе, Егорушка унран хытӑ туртӑнса вӗҫерӗнчӗ те: — Ухмах! Эпӗ сана ак ҫӑвар урлӑ парап! — тесе хучӗ.

Он крепко держал Егорушку за ногу и уж поднял другую руку, чтобы схватить его за шею, но Егорушка с отвращением и со страхом, точно брезгуя и боясь, что силач его утопит, рванулся от него и проговорил: — Дурак! Я тебе в морду дам!

V // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Яр мана, сысна! — йӗрӗнсе кӑшкӑрчӗ те Стефчов, хӗрарӑм аллинчен ҫӑлӑнса тухрӗ.

— Пусти меня, свинья! — презрительно крикнул Стефчов и вырвался из ее рук.

IX. Пулӑшаканни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл ӑна куҫпа пӑхса ҫунтарса ячӗ, йӗрӗнсе таптаса тӑкрӗ.

Он уничтожил ее своим взглядом, растоптал своим презрением.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Мӗнех вара, Кандов, эсир те мӗн те пулин каласа хаваслантарӑр эппин мана, — йӗплесе ыйтрӗ Огнянов, студента йӗрӗнсе пӑхса.

— Ну что ж, Кандов, скажите и вы что-нибудь, порадуйте меня, — желчно проговорил Огнянов, с презрением глядя на соперника.

XXIV. Аслати умӗнхи тӑвӑл // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кандов йӗрӗнсе пӑхса илчӗ.

Юноша с отвращением нахмурил брови.

XXIII. Эмел // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл йӗрӗнсе сурса хучӗ… ҫутҫанталӑк питне пуль ҫав ӗнтӗ.

И он с отвращением плюнул… надо полагать — в лицо природе.

XIX. Ирхи курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Агитаци ӗҫне уҫҫӑнах туса пыма тытӑнчӗҫ, ӑна ирттересрен шикленсе тӑрасси асра та ҫук, пӑлхава хатӗрленсе хӗҫ-пӑшалланнине тӗрӗк правительстви курсах тӑрать, ҫапах та хӑйне ҫуламан пӑру пек тыткалать, вӑл пусмӑрти халӑх вӑйне нимӗн чухлӗ те хисепе илмест, йӗрӗнсе пӑхать, ҫавӑнпа кӑна калама пулать вӑл куҫсӑр пулса тӑнине.

Агитация велась так открыто и бесцеремонно, вооруженно и подготовка к восстанию сопровождались таким шумом, что телячью безмятежность турецкого правительства можно было объяснить только его слепотой и презрением к возросшим силам порабощенных.

XVI. Ӳсӗрӗлнӗ халӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑйне йӗрӗнсе пӑхнине те вӑл намӑс-симӗсе туймасӑр йышӑнать: «Эсир мӗн тӗлӗнетӗр? Ӗҫ вӑл ӗҫ пулать ӗнтӗ! Манӑн та пурӑнмалла-ҫке», тенӗ пек пӑхать вӑл.

Бесстыдно и самоуверенно встречал он презрительные взгляды, как бы говоря: «Чему вы удивляетесь? Профессия как профессия! Надо же и мне существовать».

V. Сутни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Е ун тяппи тӗлне Стефчов пулас пулсан, мӗн пулса тӑнӑ пулӗччӗ-ши, тесе те шухӑшласа илчӗ тухтӑр, пит-куҫӗнче вара хӑйӗн йӗрӗнсе кулни палӑрчӗ.

Доктор не раз представлял себе ненавистного Стефчова в ее косматых лапах, и дьявольская улыбка кривила его лицо.

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Стефчова йӗрӗнсе пӑхса илчӗ вара вӑл.

И он презрительно посмотрел на Стефчова.

XIX. Ламри сӑмах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл Огняновран хӑрарӗ, йӗрӗнсе пӑхса илсенех хӑйӗн ячӗ каяссӑн туйӑнчӗ.

Он боялся Огнянова и под его презрительным взглядом чувствовал себя очень нехорошо.

XIX. Ламри сӑмах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех