Шырав

Шырав ĕçĕ:

йӑлтӑртатса (тĕпĕ: йӑлтӑртат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Мундирсем ҫинчи ылтӑн ҫуллӑн йӑлтӑртатса тӑни тӗксӗмленчӗ, ҫемҫелчӗ, хаваслӑ ҫирӗплӗх, чӗрӗ вӑй вӗресе тӑни амӑшӗн чӗрине пырса тивсе вӑратрӗ.
Жирный блеск золота на мундирах потускнел, стал мягче, веяние бодрой уверенности, дуновение живой силы коснулось сердца матери, будя его.

XXIV // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Ун куҫӗ умӗнче темле симӗс те кӗрен хӗрлӗ йӗрсем, пӑнчӑсем пӗрлешсе ярӑнса иртрӗҫ, ҫинҫе сарӑ ҫипсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Перед глазами у нее слитно поплыли какие-то зеленые и малиновые полосы, пятна, засверкали тонкие желтые нити.

Ун таврашӗнче яланах арӑмӗн кӑмӑлсӑр сасси янӑраса тӑрать ӗнтӗ, ун симӗс куҫӗн ҫунтаракан ҫулӑмӗ йӑлтӑртатса тӑрать тата, арӑмӗ чӗрӗ чух ун чӗринче вӑхӑтсӑр пӗтнӗ ачасемшӗн тавӑрма чӗнекен тунсӑхӗ нихҫан та пӗтес ҫук.
И всегда будет звучать около него недовольный голос жены, будет сверкать жгучий блеск ее зеленых глаз и не умрет в ней, пока жива она, мстительная, волчья тоска матери о погибших детях.

XVIII // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Унӑн хытса ларнӑ, ниме те палӑртман сӑн-пичӗ тӗлӗнмелле лаптӑкланнӑ пек курӑнчӗ, куҫӗ ҫеҫ чӗррӗн те савӑнӑҫлӑн йӑлтӑртатса тӑчӗ.
Неподвижно застывшее, лишенное выражения, оно казалось странно плоским, и только глаза па нем сверкали живо и весело.

IX // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Асамат кӗперӗ вуншар тӗспе илемлӗн йӑлтӑртатса тӑнӑ.
Сияли мягкие, насыщенные светом краски.

IX // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Тутисем кӑштах уҫӑлчӗҫ, ҫивӗч виҫкӗтеслӗ шӑлӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Губы полуоткрылись, блеснул ряд острых, треугольных зубов.

IX // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Шурӑ юр хӗвел ҫуттинче йӑлтӑртатса куҫсене ыраттарчӗ.
Снег искрился и переливался на солнце, утомляя глаза резким блеском.

VIII // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Уйӑх ҫуттинче юр сенкер тӗслӗ пулса йӑлтӑртатса выртнӑ, — ун пеккине вӗсем хӑйсен пурнӑҫӗнче нихҫан та курман.
Лунные лучи искрились на снегу, таком голубом, какого они никогда раньше в жизни не видели.

II // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Шӑнса пӑрлансах ларнӑ кантӑксем ҫинче уйах ҫути выляса йӑлтӑртатса тӑнӑ.
Лунный свет искрился на стеклах, покрытых толстой корой изморози.

II // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Ӗмӗлке ӳкнӗ вырӑнсенче юр сенкер тӗслӗ пулнӑ, хӗвел ҫуттинче ахах пек йӑлтӑртатса тӑнӑ.
Снег голубел в местах, куда падала тень, а на солнце искрился, как бриллиант, сверкал.

I // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Фроловӑн куҫӗсем саламласа йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Глаза его приветливо улыбнулись.

5 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Ваткӑ чӑмакки евӗрлӗ шрапнель тӗтӗмӗ ӑшӗнче сасартӑк йӑлтӑркка сарӑ-хӗрлӗ вут ҫути ҫиҫӗм пек йӑлтӑртатса илет те шартлатса ҫурӑлни илтӗнсе каять, унтан ватка пӗчӗк татӑк-кӗсӗксене вакланса саланса сирӗлет.
В шрапнельном дыму, похожем на куски ваты, вдруг сверкал желто-белый огонек, как у молнии, и раздавался треск, затем вата рассеивалась в мелкие клочья.

3 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Пӳрт чӳречинче хӑй ҫути йӑлтӑртатса илчӗ.
В оконцах избушки мелькнул огонь.

2 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Хаджи-Муратӑн куҫӗсем кӳренсе йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Оскорбившись, сказал Хаджи-Мурат.

1 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Январь уйӑхӗнчи тӗттӗм тӳпере ҫӑлтӑрсем ҫап-ҫутӑ йӑлтӑртатса ҫунаҫҫӗ.
Будто серебряная соль, выступили звезды на темном январском небе.

Яковӑн куҫӗсем йӑлтӑртатса илчӗҫ те, вӑл Шишигина куҫ хӗсрӗ.
Глаза Якова блеснули, он подмигнул Шишигину.

4 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Утрав ҫинче Андрей сасартӑк сигнал вучӗ темӗнле пысӑк тискер кайӑкӑн куҫӗ пекех йӑлтӑртатса ҫутӑлса кайнине курчӗ.
Вдруг Андрей увидал, как на острове вспыхнули сигнальные огни, словно глаза чудовища.

8 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Анчах унӑн темӗнле тӗксӗм-симӗс тӗслӗ шӑрт ҫитӗнсе ларнӑ сӑн-питӗнчи куҫӗсем сасартӑк хаяр курайманлӑхпа йӑлтӑртатса илчӗҫ.
Но глаза на его темном, заросшем какой-то зеленой щетиной лице вдруг загорелись ненавистью.

— Кунта та, ҫак хӑрушӑ вилӗм лагерӗнче те, пирӗн ҫӑлтӑр йӑлтӑртатса ҫунать!..
— Даже здесь, в этом страшном лагере смерти, сияет наша звезда!..

— Ыран йӑлтӑртатса ҫунма тытӑнать…
— Завтра будет…

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика