Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ассӑн сăмах пирĕн базăра пур.
ассӑн (тĕпĕ: ассӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Калавӑн вӗҫӗнче мучи, чикарккине ҫавӑркаласа, чылайччен ним шарламасӑр тӑрать те ассӑн сывласа ярать:

В конце рассказа дед выдерживал длительную паузу, сворачивая цигарку, вздыхал:

17-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хӗрарӑмсем кулкаласа, ассӑн сывлакаласа илчӗҫ, шавлакаларӗҫ те «килӗшӳ пачӗҫ».

Бабы посмеялись, повздыхали, посудачили и «пришли в согласие».

17-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хӗрарӑмсем кулкаласа, ассӑн сывлакаласа илчӗҫ, шавлакаларӗҫ те «килӗшӳ пачӗҫ».

Бабы посмеялись, повздыхали, посудачили и «пришли в согласие».

17-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Кассӑнассӑн ҫил вашлатса вӗрнипе таткаланса илтӗнекен йытӑ сассисем хутор тӑрӑх кичеммӗн те чарӑна пӗлмесӗр янӑрашаҫҫӗ, Давыдов юр тытса хӑварасси ҫинчен Яков Лукич каласа панине аса илчӗ та ассӑн сывласа ячӗ:

Собачий брех, разорванный порывами ветра, звучал по хутору тоскливо и неумолчно, Давыдов вспомнил рассказ Якова Лукича о снегозадержании, вздохнул:

16-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Ҫапла ҫав ӗнтӗ, — ассӑн сывласа ячӗ Любишкин, тӗттӗмре мӑйӑхӗ ҫумне ҫыпҫӑнса тулнӑ юра сире-сире пӑрахса, тӗмескесенчен такӑнкаласа пынӑ май.

— То-то и есть, — вздыхал Любишкин, в темноте смахивая с усов налипшие хлопья снега, спотыкаясь о кочки.

15-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Разметнов пирусне туртса пӗтерчӗ те тухса кайрӗ, Давыдов посылкӑри пӗчӗк пакетсене мӗнле лекнӗ ҫапла иле-иле хучӗ, ассӑн сывласа илчӗ, сарӑ-хӑмӑр фуфайкин аслӑланса кайнӑ ҫухине тӳрлетрӗ, унтан, вирелле тураса вырттарнӑ хура ҫӳҫне шӑлса якаткаларӗ те тумланма тытӑнчӗ.

Размётнов, покурив, ушел, Давыдов бесцельно переложил в посылке пакетики, вздохнул, поправил растянувшийся ворот желто-бурой, загрязнившейся фуфайки и, пригладив черные, зачесанные вверх волосы, стал одеваться.

15-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Нагульнов ассӑн сывласа илчӗ те аллисене сарса пӑрахрӗ:

— Нагульнов вздохнул и развел руками.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Ҫавӑн пек ӑйӑрпа сухаласа курасчӗ… — ӑмсанчӑклӑн шӑхӑрттарса ассӑн сывларӗ тепри.

На таком жеребце бы попахаться… — завистливый с высвистом вздох.

4-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Иван Иванычӗ вара пӗрмаях хӑрах аяккинчен тепӗр аяккинелле ҫавӑрӑна-ҫавӑрӑна вырткаласа, ассӑн сывла-сывла ярса ирттеркеленӗ хыҫҫӑн ура ҫине тӑчӗ, каллех тулалла тухрӗ, алӑк умне ларса чӗлӗмне чӗртсе ячӗ.

А Иван Иваныч все ворочался с боку на бок и вздыхал, а потом встал, опять вышел наружу и, севши у дверей, закурил трубочку.

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Вӑл выртать, Афанасий вара ун тавра сулӑнса ҫӳрет, салхуллӑ, сулхӑн кӑмӑллӑ хӑй, ассӑн сывла-сывла илет; хӑйӗнчен вара хупахри пек эрех шӑрши перет.

Он лежит, а возле бродит Афанасий, мрачный, нахмуренный, и вздыхает глубоко; а от него водкой, как из кабака.

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Ҫав Афанасий ялан алӑк патӗнче аллисене хӗреслӗ хуҫлатса тӑратчӗ, ассӑн сывласа ярса, пӗр пек сӑмахсем кӑларса, мӑкӑртатса илетчӗ:

Этот Афанасий стоял обыкновенно у двери, скрестив руки, и всегда бормотал одно и то же с глубоким вздохом:

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Вӑл хӗрсе кайса калаҫнине Пепе нимпе те чарма пултараймасть, сӑмсине турткалать, аллине чӗри тӗлне тытать, ним тӑвайман енне, ҫӳҫне тӑрмаласа пӑхать, ассӑн сывла-сывла илет, анчах лешӗ упӑшки пырса кӗриччен те лӑпланаймасть.

Пепе ничем не мог остановить ее красноречие, он морщился, прикладывал руку к сердцу, хватался в отчаянии за голову, устало вздыхал, но она не могла успокоиться до поры, пока не явился ее муж.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Пепе ассӑн сывласа: — Ҫук, — тет.

Пепе, грустно вздохнув, сказал: — О нет.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Эсӗ илемлӗ, анчах, ҫиҫӗм пек, хӗсӗр, — тенӗ амӑшӗ, ассӑн сывласа.

— Ты красив, но бесплоден, как молния, — сказала мать, вздохнув.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл хӑйӗн аллине пӑхрӗ, куртка ҫинчи жетонне тӳрлетрӗ, ерипен ассӑн сывласа илчӗ.

Он осмотрел свои руки, поправил на синей куртке жетон, тихонько вздохнул.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл пӑхнӑ чух куҫӗсене илсе вӗсем вӑл каланине лайӑх итленӗ, хӑшӗ-пӗри пуҫне сулласа, ассӑн сывла-сывла илнӗ, ыттисем куҫхаршисене хӗскеленӗ, хыҫалалла ҫаврӑнкаласа пӑхнӑ, тахӑшӗ тата хуллентерех каласа канаш панӑ: — Чак шалалла, — офицер илтет! — тенӗ.

Опуская глаза перед его взглядом, они слушали внимательно, иной, покачивая головою, вздыхал, другие хмурили брови, оглядывались, кто-то негромко посоветовал: — Отойди, — офицер услышит!

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Ассӑн сывласа илсе, куҫӗсене ҫӗрелле пӑхтарнӑ.

Уныло вздохнул и опустил глаза.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Халӑх хушшинче мӗн каланисене итлесе, вӗсем ассӑн сывлакаланӑ, куҫӗсене унталла-кунталла выляткаланӑ, шӑннӑ тутисене пӗркеленӗ.

Слушая речи, вздыхали, двигали глазами вверх и вниз, чмокали озябшими губами, сморкались.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Юрлакансем тарӑнӑн, ассӑн сывласа илӗҫҫӗ; хӑшӗ, кетмен ҫӗртенех, сассине чарать те пайтахчен юлташӗсем юрланине итлет, унтан каллех пӗрлешсе пӗр юхӑма кӗрсе каять.

Певцы глубоко и тяжко вздыхают; иной неожиданно оборвет песню и долго слушает, как поют товарищи, и снова вливает свой голос в общую волну.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Ҫапах та хӑшпӗр чух юрӑсем юрлаттӑмӑр, пирӗн юррӑмӑр ак ҫапла пуҫланатчӗ ӗҫ хушшинче сасартӑк пӗри ывӑннӑ лаша пек ассӑн сывласа яратчӗ те, ерипен, вӑрӑммӑн ӗнермелли юрӑсенчен пӗрне таса пуҫлатчӗ; ун пек юррӑн хурлӑхлӑ, ҫепӗҫ кӗвви яланах юрлаканӑн чунне ҫӑмӑллатать.

Иногда мы пели, и песня наша начиналась так: среди работы вдруг кто-нибудь вздыхал тяжелым вздохом усталой лошади и запевал тихонько одну из тех протяжных песен, жалобно-ласковый мотив которых всегда облегчает тяжесть на душе поющего.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех