Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.
савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Куна вӑл ытарлӑ кулӑпа, савӑнӑҫлӑн каларӗ, анчах ун сассипе куҫӗсенче юри тунӑ, типӗ хӑпартланупа ютшӑну яр-уҫҫӑнах курӑнса, палӑрса тӑчӗ, унашкалне вара Ромашов, Николаевпа тӗл пулсан, юлашки вӑхӑтра тӑтӑшах асӑрханӑ, ӑна туйма ӑстӑнӗ те пит нумаях кирлӗ марччӗ.

Он говорил это радушно, с любезной улыбкой, но в его голосе и глазах Ромашов ясно уловил то же самое отчужденное, деланное и сухое выражение, которое он почти бессознательно чувствовал, встречаясь с Николаевым, все последнее время.

XIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Гамлет принц! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ Веткин.

Принц Гамлег! — крикнул радостно Веткин.

XII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Гайнан анлӑн та савӑнӑҫлӑн кулкаларӗ.

Гайнан широко и радостно улыбнулся.

XII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Овечкин сиксе тӑрать те савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрать:

Овечкин вскакивает и радостно кричит:

XI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Кикс! — савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ те Олизар бильярд тавра каякан хуҫкаласа, ташласа ҫаврӑнчӗ.

— Кикс! — радостно закричал Олизар и затанцевал канкан вокруг бильярда.

VIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Мӗнлерех киленӗҫ, мӗнле ҫивӗч те пылак терт-асап! — хӑпартланса, сасартӑк савӑнӑҫлӑн кӑшкӑрса ячӗ Назанский.

Какое наслаждение и какое острое, сладкое страдание! — вдруг воскликнул восторженно Назанский.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Ах, пӗлетӗп, пӗлетӗп! — васкаса та савӑнӑҫлӑн пӳлчӗ ӑна Шурочка.

— Ах, знаю, знаю! — торопливо и радостно перебила его Шурочка.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Тӑхтанӑшӑн тӳлеҫҫӗ, — савӑнӑҫлӑн пӳлчӗ Шурочка.

— За постой деньги платят, — торжествующе перебила Шурочка.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫармӑса вӑл хулпуҫҫийӗнчен юлташла ҫапса илчӗ те, лешӗ ӑна хирӗҫ ним чӗнмесӗр анлӑн, савӑнӑҫлӑн та пӗр именӳсӗр кулкаларӗ.

Он дружелюбно хлопнул по плечу черемиса, который в ответ молча улыбнулся ему широко, радостно и фамильярно.

III // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл ман патӑма сиккелесе, савӑнӑҫлӑн кулкаласа чупса пычӗ.

Он подбежал ко мне вприпрыжку, с веселым смехом, довольный и счастливый.

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Тӗтре те пӗчӗккӗн-пӗчӗккӗн сирӗлсе пӗтрӗ; тавралӑх таҫта ҫити ҫуталса кайрӗ; шупка сенкер пӗлӗт айӗнче ешерсе ларакан сӑртсем, вӑрмансем, тӗм вырӑнӗсем ҫурхи ире савӑнӑҫлӑн кӗтсе илеҫҫӗ.

Но мало-помалу туман рассеялся; все светлее и ярче становились дали; под лазурным небом зеленые горы, леса и холмы радостно улыбались весеннему утру.

XXXIV. Ирхине // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑна ҫине тепӗр хут савӑнӑҫлӑн пӑхса илсе, хупах хуҫи алӑк хупсах тухса кайрӗ.

И, бросив последний сияющий взгляд на гостя, корчмарь захлопнул за собою дверь.

XXXII. Аврам // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Шупка сенкер пӗлӗт айӗнчи айлам хӗвелӗн савӑнӑҫлӑ ҫутипе ҫав тери илемлӗн те савӑнӑҫлӑн курӑнать — чӑн та ҫӗр ҫинчи ҫӑтмах ӗнтӗ!

Под лазоревым небом долина, залитая радостным светом солнца, была необычайно приветлива и прекрасна — сущий рай земной!

XXX. Стрем айлӑмӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Анчах ак вӑл сасартӑк уҫӑрах та хаваслӑн янраса кайрӗ, пурин те сӑн-сӑпачӗсем савӑнӑҫлӑн ҫуталчӗҫ.

Но вдруг он зазвонил громче и торжественнее, и все лица озарились радостью.

XXV. Пӑлхав // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Ак ку лайӑх та! — савӑнӑҫлӑн каласа хучӗ Калчо.

— Вот это дело! — с торжествующим видом воскликнул Калчо.

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Каялла пит савӑнӑҫлӑн килсе кӗчӗ.

Когда он вернулся, лицо его сияло радостью.

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Юрӗ, ҫых эппин! — терӗ вӑл, савӑнӑҫлӑн лӗкӗртетсе.

Ладно, связывай! — проговорил он с веселой усмешкой.

XXX. Шапӑлти пӗлӗш // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫынсем нимӗн пӗлми тӗлӗнсе пӑхнине Мунчо хӑех асӑрхаса илчӗ пулмалла, вӑл хӑй пултарнӑ таран Огнянов мӗнле лайӑх ҫын иккенне пӗлтересшӗн пулса, пурне те савӑнӑҫлӑн пӑхса ҫаврӑнчӗ, унтан Огнянова пӳрнипе тӗллесе, тата хытӑрах каласа хучӗ: — Русс-и-ан!.. — вӑл ҫавӑнтах аллипе ҫурҫӗрелле сулса кӑтартрӗ, унтан каллех пӳрнипе мӑй каснӑ пек туса сӗркелесе илчӗ.

Мунчо, как видно, заметил общее недоумение и, чтобы лучше объяснить, почему он восхищается Огняновым, окинул все общество торжествующе-тупым взглядом и, показав пальцем на Огнянова, крикнул еще громче: — Русс-и-ан!.. — Потом махнул рукой куда-то в сторону севера и стал еще усерднее пилить себе горло указательным пальцем.

XIX. Ламри сӑмах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӗпӗртенӗ Марко пит-куҫӗ савӑнӑҫлӑн ҫуталса кайрӗ.

Лицо у Марко засияло от удовольствия.

IX. Ӑнлантарса пани // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Шурӑ ут утланнӑ Соколов тухтӑр килнелле савӑнӑҫлӑн таврӑнать.

Верхом на белом коне, веселый, мчался доктор Соколов, возвращаясь домой.

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех