Шырав

Шырав ĕçĕ:

хаяррӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хаяррӑн (тĕпĕ: хаяррӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Хӑй вӑл, сӑнӗпе хӗп-хӗрлӗ хӗрелсе, ҫӗр сак ҫинче выртакан хӑмач саппуна пытарма пикенсе, сак ҫине кайса ларчӗ те ҫӗрпӳртӗн шӑналӑк карса картланӑ кӗтесӗ еннелле куҫне хаяррӑн чалӑштарса тинкерчӗ: шӑналӑка кӑштах сирсе, унтан хӑйӗн арӑмӗ хӑмӑр куҫӗпе кулса пӑхать иккен…
А сам, багровея, садился на земляные нары, чтобы прикрыть собою брошенную на нары красную бабью завеску, и, отворачиваясь от Григория, грозно косился на отгороженный дерюгой угол землянки, откуда высматривал смеющийся карий глаз его собственной женушки…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Снаряд йынӑшса шартлатнӑ тата унӑн ванчӑкӗсем вшиклесе иртнӗ сасӑсем хӑлхара сирӗлсе ҫитеймерӗҫ-ха, ҫывӑхри лачакара сывлӑш хумӗ асар-писеррӗн пырса ҫапнипе ҫӗрелле авӑннӑ хӑмӑшсем те тӳрленсе ӗлкӗреймерӗҫ — сӑрт тӗмески ҫинчен татах тепӗр хутчен тупӑ аслати пек хӑватлӑн кӗмсӗртетсе кайрӗ те, снаряд хаяррӑн ӳлесе ҫывхарнӑ сасӑ Григорий чӗрине хиврен пӑчӑртаса хӗсрӗ, йӗнер ҫумне лӑпчӑнтарчӗ.
Еще не заглох в ушах его стонущий визг и вой осколков, еще не успели подняться в ближней музге камыши, поваленные буревым давлением воздуха, с шорохом выпрямлявшиеся, — как на горе раздался гром орудийного выстрела, и вой приближавшегося снаряда снова стал давить Григория, прижимать его к седлу.

Григорий, хаяррӑн хиклетсе, утне купарчаран вут пек пӗҫертсе каймалла туртса касрӗ те, лаша пӗтӗм пӗвӗпе чӗтренсе илчӗ, хӑлхине вырттарса, хӑвӑртран хӑвӑрт Дон еннелле тапса сикрӗ.
От удара, обжегшего круп, от дикого гика конь дрогнул всем телом, заложил уши и, все больше набирая скорость, птицей понесся к Дону.

Мӑн Кӑмрӑкра пулеметсем хаяррӑн калаҫма пуҫларӗҫ.
На большом Громке яростно возговорили пулеметы.

Аксинья казака аллипе чышса ячӗ те, тутине хаяррӑн йӗрсе, хуллен темскер каларӗ.
Аксинья резко оттолкнула казака, что-то негромко сказала ему, хищно ощерив рот.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тышласемпе туртасем шӑтӑр-шатӑр хуҫӑлчӗҫ; пӑвансем сырса илнӗ утсемпе вӑкӑрсем, хуҫисем кӑшкӑрашнине илтмесӗр, ывӑнчӑклӑн чӑхӑмласа, хаяррӑн ҫухӑрашрӗҫ, ҫатан картасем ҫине кӗре-кӗре кайрӗҫ.
Хряпали, ломались дышла и оглобли, зло взвизгивали кони, быки, облепленные слепнями, не слушая хозяйских окриков, ошалев от нуды, лезли на плетни.

— Хӑш чаҫран? — хаяррӑн ыйтрӗ взвод командирӗ, урапа ҫывӑхнех пырса.
— Какой части? — строго спросил взводный, подойдя к арбе вплотную.

Хыҫалта сысна ҫури ҫинҫе сасӑпа хаяррӑн ҫухӑрса ячӗ, амӑшӗ хуйханса нӑриклетме тытӑнчӗ.
Позади пронзительно, тонко завизжал поросенок, встревоженно заохала свинья.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кам ачи-пӑчине, тӑлӑха хӑварса, тӗнче тӑрӑх ятӑн? — хаяррӑн кӑшкӑрса тӑкрӗ халӑх ушкӑнӗнчен Такан Яккӑвӗн тӑлӑх арӑмӗ.
Ты сам чьих детишков по миру сиротами пораспустил? — пронзительно крикнула из толпы вдова Якова Подковы.

LVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫурӑмне мӑкӑртса, пуҫне майӗпен те йывӑррӑн пӑркаласа, Иван Алексеевич хуторти палланӑ ҫынсем ҫине тинкерсе ҫаврӑнчӗ, анчах нихӑшӗн сӑнӗнче те шеллени е хута кӗни палӑрмарӗ, — казаксемпе хӗрарӑмсем пурте ун ҫинелле куҫ айӗпе, кӗҫ-вӗҫ туртса ҫурас пек хаяррӑн тирӗнсе пӑхаҫҫӗ.
Ссутулясь, медленно и трудно поворачивая голову, обводил он взглядом знакомые лица хуторян и ни в одном встречном взгляде не прочитал сожаления или сочувствия, — исподлобны и люты были взгляды казаков и баб.

Унӑн ҫара пуҫӗ ҫине лаша ҫӑварӗнчен юхса аннӑ ӑшӑ кӑпӑк ҫыххи татӑлса анчӗ; ҫав самантрах вара, таҫта ытла та ҫывӑхра, ун пуҫӗ тӗлӗнчерех, темле арҫын, кӗскен те хӑрушшӑн ӳлесе, хаяррӑн кӑшкӑрса янӑ сасӑ илтӗнсе кайрӗ:
Клуб теплой лошадиной пены упал ему на обнаженную голову, и почти сейчас же где-то очень близко, над самой его головой, прозвучало короткое и страшное мужское рыдание, крик:

LIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий хӗҫне йӗннине чиксе хучӗ, хӑраса ӳкнӗ начальнике ӗнсерен чышса ячӗ, ӑна чӗркуҫҫипе тата чышкисемпе алӑк патнелле тӗртсе, хаяррӑн кӑшкӑрчӗ:
Григорий кинул шашку в ножны, кулаком ударил по шее перепуганного начальника; коленом и кулаками толкая его к выходу, орал:

XLV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пичӗ ун шурса кайрӗ, курпун сӑмси хаяррӑн пӗкӗрӗлчӗ, куҫ харшийӗ ҫӳлелле туртӑнса авӑнчӗ…
Лицо его побелело, горбатый нос хищно погнулся, бровь избочилась…

Вӑл вӗсен аллинче туртӑшса тапаланчӗ, хаяррӑн кӑшкӑрашрӗ:
Он забился у них в руках, крикнул:

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл утне чарса йӗнер ҫинчен анчӗ; юри тенӗ пекех, хырӑмсарлӑхпа аппаланса вӑхӑта усӑсӑр ирттерме тиврӗ: тарласа ӑшӑрханӑ лаши, йӗнер ҫытарӗн хырӑмсарлӑхне хытарма памасӑр, пӗрехмай пӑркаланчӗ, ҫилӗллӗн тулхӑра-тулхӑра илчӗ, хӑркӑлтатса сывларӗ, шӑлӗсене хаяррӑн йӗрсе пӑрахса, Григорие малти урипе тӗртсе ӳкересшӗн пулчӗ.
Осадив коня, он спешился, и, как назло, замешкался, натуго подтягивая подпруги (вспотевший и разгоряченный конь вертелся, не давался затянуть чересподушечную подпругу, дулся, хрипел нутром и, зло щеря зубы, пытался сбоку накинуть Григория передком).

Урамсем тӑрӑх хӗрлӗармеецсем вӗркӗшсе чупаҫҫӗ; вӗсем енчен тӗлли-паллисӗр ҫухӑрашнӑ, хаяррӑн кӑшкӑрса команда панӑ, урӑм-сурӑм перкелешнӗ сасӑсем илтӗнсе килеҫҫӗ.
По улицам бежали красноармейцы, оттуда слышны были нестройный гул голосов, резкие командные вскрики, шквальные вспышки стрельбы.

XLI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрлисем хаяррӑн ҫунтарма тытӑнмассерен вӗсен станицӑна чакса кӗме, унтан вара чӑнкӑ та ансӑр ҫырма тӗпӗсемпе сӑрт ҫинелле тарса тухма тиврӗ.
Ожесточенный огонь красных почти всегда заставлял их отступать в станицу, а затем, по крутым теклинам узких Яров, — на гору.

Казак мулаххайне хаяррӑн пусса лартрӗ те, коридора лӳпперрӗн йӑраланса тухса, алӑка хуллен хупса хучӗ; анчах коридорта, ҫиллине ирӗк парса, тулти алӑка пӗтӗм вӑйпа шалтлаттарса хӑварчӗ, ҫавӑн хыҫҫӑн пӗр пилӗк минут пулӗ урайпа чӳрече янаххи ҫине штукатурка тӑкӑнса тӑчӗ.
Казак остервенело нахлобучил малахай, глыбой вывалился в коридор, тихонько притворил дверь; но зато в коридоре развязал руки гневу и так хлопнул выходной дверью, что штукатурка минут пять сыпалась на пол и подоконники.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сикӗпе пынӑ ҫӗртех маузер спускне ҫилӗллӗн пусса туртнӑ Григорий пемен пӑшала (патрон чалӑш кӗрсе ларнӑ) коробкӑна чикрӗ те хаяррӑн кӑшкӑрчӗ:
Григорий, на скаку яростно жавший спуск маузера, сунул отказавшееся служить оружие в коробку (патрон пошел наперекос), грозно крикнул:

XXXVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тыткӑна илнӗ хӗрлӗ армеецсене эсӗ хаяррӑн вӗлере-вӗлере пӗтерни ҫинчен пирӗн пата усал хыпарсем киле пуҫларӗҫ.
До нашего сведения коварные доходят слухи, якобы ты учиняешь жестокую расправу над пленными красноармейцами.

XXXVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика