Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Хапха сăмах пирĕн базăра пур.
Хапха (тĕпĕ: хапха) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ахаль чух кашни хапха айӗнчен вӗрекен йытӑсем халӗ ленк те тумаҫҫӗ.

Даже собаки, обычно лаявшие в каждом дворе, теперь молчали.

«Калуга — Марс» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 119–137 с.

Сарлака хапха йывӑррӑн уҫӑлчӗ те эпир шала кӗтӗмӗр.

Отчаянно заскрипела большая дверь, и мы вошли в сарай.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Хапха патӗнче вӗсене ҫаннине хӗрлӗ пусмапа ҫавӑрса ҫыхнӑ ача чарчӗ.

Возле деревянных ворот их остановил парнишка с красной повязкой на рукаве.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Килӗнче тӑватӑ ҫул хушшинче арҫын алли тӗкӗнменнипе ҫил хапха та чалӑшнӑ, пӳрт те кивелнӗ.

Из-за того что в течение четырех лет в доме не было мужских рук, жердевые ворота покосились и дом обветшал.

Ӗҫе чунтан парӑннӑ // Лидия УГАХИНА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 8 стр.

Машина хапха умне ҫитсе чарӑнчӗ.

У ворот машина остановилась.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Унта та тӑвӑртарах, халӑхӗ ҫирӗм ҫын патне пулать, ҫапах та мӗнле те пулин шӑнӑҫкалӑр, — терӗ те вӑл хапха усма ҫуна ҫинчен сиксе анчӗ.

— Тут тоже тесновато, человек двадцать народу, но как-нибудь поместитесь, — сказал он и соскочил с саней, чтобы открыть ворота.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Прохор Зыков хапха алӑкне уҫрӗ, крыльцаран чупса аннӑ Дуняшка ҫине пӑхса илсе, салхулӑн каларӗ:

Прохор Зыков открыл ворота, мельком взглянул на сбежавшую с крыльца Дуняшку, невесело сказал:

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫ пулса ҫитсен, вӑл, хулӑпа уни-куни тимсӗррӗн сулкаласа, Зыковсен тӗлне пырса тухрӗ: Прохор арӑмӗ килти ӗҫсене пуҫтарса пӗтернӗ те хапха умӗнче ларать.

Поздно вечером подошла она к зыковскому базу, беспечно помахивая хворостиной: Прохорова жена, управившись с делами, сидела около ворот.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӗҫех хапха умӗнче Митька хӑйне пулӑшма килнӗ юлташӗсемпе курӑнчӗ.

Вскоре возле ворот показался Митька со своими подручными.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Юланутлӑ ҫынсене курса, вӗсем хушшинче Коршунова палласа илчӗ те хапха патнелле утса кайрӗ.

Завидев конных и признав среди них Коршунова, пошел к воротам.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫурри ҫунса кӑмрӑкланнӑ хӑрӑмлӑ хапха умӗнче йӗнер ҫинчен анчӗ, чӗлпӗре калмӑк ҫыннине тыттарчӗ те, урисене сарлакан ярса пусса, кил хушшине кӗрсе кайрӗ.

Возле полуобгоревших, задымленных ворот спешился, отдал поводья калмыку, широко расставляя ноги, прошел во двор.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хапха патӗнче Наталья пӗчченех тӑрать, тул ҫутӑлас умӗнхи сулхӑн ҫил ун аллинчи хурлӑхлӑ хура тутӑра ҫӑлса илесшӗн туллашса вӑркӑштарать.

У ворот стояла одна Наталья, и свежий предутренний ветерок рвал из рук ее черную траурную косынку.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ватӑлас енне сулӑннӑ калмӑк хапха умӗнче ӗҫсӗр аптӑраса тӑракан ординарецсем патне пычӗ, учӗ ҫинчен анчӗ те тӑмран йӑваласа тунӑ чӗлӗмне кӗсйине чиксе хучӗ.

Пожилой калмык подъехал к ординарцам, праздно стоявшим у ворот, спешился, сунул в карман глиняную трубочку.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Йӑтӑнса аннӑ хапха алӑкӗ урлӑ каҫса мӑян пусса илнӗ имени картишне кӗрсен, Григорий чунне салхулӑхпа юхӑнса кайнӑ пурнӑҫӑн сивӗ варкӑшӗ ҫӳҫентерсе ячӗ.

Грустью и запустением пахнуло на Григория, когда через поваленные ворота въехал он на заросший лебедою двор имения.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хапха шаккани те, сысна нӑриклетни те, ҫак тӗттӗмри шӑплӑхра Иван Иваныч кӑшкӑрни те темле хӑрушӑ пек туйӑнчӗ.

В стуке ворот, в хрюканье не спавшей почему-то свиньи, в потемках и в тишине почудилось ей что-то такое же тоскливое и страшное, как в крике Ивана Иваныча.

VI. Канӑҫсӑр каҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Таҫта урамра хапха шаккани илтӗнчӗ, килкартинче сысна нӑриклетрӗ.

Где-то на улице застучали в ворота, и в сарайчике хрюкнула свинья.

VI. Канӑҫсӑр каҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Кӑштах вӑхӑт иртсен, палламан ҫын каллех пӳлӗме кӗчӗ те пӗр тӗлӗнмелле хапха пекки, П саспалли евӗрлӗ япала илсе кӗчӗ.

Немного погодя опять вошел незнакомец и принес с собой какую-то странную вещь, похожую на ворота и на букву П.

IV. Тӗлӗнмелле мыскара // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Крыльца ҫине тухсан, вӑл тӗлӗнсех кайрӗ — картишӗнче (хӳме тытман, юр хӳсе лартнӑ кил вырӑнне картиш теме юрать пулсан) халӑх тулли иккен: пӗрисем хыттӑн та хавассӑн темскер каласа кӑтартакан Ромкӑ патӗнче кӗпӗрленсе тӑнӑ; теприсем хулпуҫҫипе хапха юпине тӗревлесе тӑракан Никодим патне пуҫтарӑннӑ; виҫҫӗмӗшӗсем Иван мучи патне пухӑннӑ — кусем, Иванпа пӗр ҫулти кӑвак сухаллӑ стариксем, туратлӑ туйисем ҫине тайӑнса тӑраканскерсем, йӑл кулса, старик каланипе килӗшсе, пуҫӗсене сула-сула илнӗ.

Выйдя на крыльцо, он удивился — весь двор, если можно было назвать двором заваленную снегом, неогороженную усадьбу, был полон народу: одни толпились около Ромки, громко и задорно вещавшего о чем-то; другие сгрудились возле Никодима, подпиравшего плечом воротный столб; третьи собрались вокруг деда Ивана — седобородые старики, его сверстники, стояли, опершись на суковатые палки, и, улыбаясь, согласно кивали ему.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Никодим куллине пытарчӗ, хул айӗнчен тытса, йӑмӑкне айккинелле, хапха патнелле ҫавӑтса кайрӗ.

Никодим смял на губах улыбку, взял сестру под руку и отвел в сторону, к воротам.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Машина юр ҫинче вырӑнтан тапранаймасӑр тӑчӗ-тӑчӗ те, темиҫе хут туртӑнса илсе, пӑртак пӳрт патнелле ҫывхарчӗ, чалӑшса кайнӑ хапха юписем хушшинче чарӑнчӗ.

Пробуксовав в сыпучем снегу, машина несколькими рывками продвинулась ближе к дому, стала между покосившимися воротными столбами.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех