Чӑваш чӗлхи корпусӗ

— Тепӗр хут тав тӑватӑп сире тата сирӗн аллӑра пӗтӗм кӑмӑлтанах чӑмӑртатӑп.

— Еще раз благодарю вас и с удовольствием жму вашу руку.

XV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Эхер те эпӗ сан упӑшку тӑвас тенине пӗтӗмпех тӑватӑп е унран та иртсе каятӑп пулсассӑн?

— Если я достигну того же, чего хочет твой муж, или еще большего?

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Ку япалана тӑватӑп эпӗ, тӑватӑп эпӗ! — шӑппӑн кӑшкӑрса ячӗ Ромашов.

— Я сделаю, я сделаю это! — тихо воскликнул Ромашов.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Тупа тӑватӑп, сирӗн ҫырӑвӑр пынӑ чухне эпӗ килте пулман.

— Но меня ваше письмо не застало дома, клянусь вам.

IX // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Гвардин ылттӑн ҫамрӑкӗсем пек тӑватӑп тесе, — хӑй ҫапла картнӑ тӑрӑх, паллах, — вӑл яланах ҫакнашкал хуҫкалантарса та эрешлентерсе калаҫать.

Он всегда говорил таким ломаным, вычурным тоном, подражая, как он сам думал, гвардейской золотой молодежи.

VIII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Эпӗ те халь ҫаплаллах тӑватӑп, господасем, — Шульгович ҫӗкленчӗ те салфеткине пукан ҫурӑмӗ ҫине хучӗ, — Нептун ытамнелле каятӑп.

Так я теперь, господа, — Шульгович встал и положил на спинку стула салфетку, — тоже иду в объятия Нептуна.

VII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Акӑ вара эпӗ чунӑм пач выртман ӗҫсене тӑватӑп, пурнӑҫшӑн выльӑхла хӑраса, вӑхӑт-вӑхӑтӑн ҫав тери хаяр та вӑхӑт-вӑхӑтӑн чӗптӗм ӑс ҫук пеклӗн туйӑнакан приказсене пурнӑҫласа пыратӑп.

И вот я делаю вещи, к которым у меня совершенно не лежит душа, исполняю ради животного страха жизни приказания, которые мне кажутся порой жестокими, а порой бессмысленными.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Куҫӗсене тӳпенелле ҫӗклесе те аллине кӑкӑрӗ ҫумне хыттӑн хӗссе тытса: «Тупа тӑватӑп, тупа тӑватӑп, эпӗ вӗсем патне юлашки хут килнӗ, — терӗ вӑл хӑй ӑшӗнче хӗрӳллӗн. — Текех ҫакнашкал хур тӳсессӗм, мӑшкӑл курассӑм ҫук. Тупа тӑватӑп!»

Подняв глаза к небу и крепко прижав руку к груди, он с жаром сказал про себя: «Клянусь, клянусь, что я в последний раз приходил к ним. Не хочу больше испытывать такого унижения. Клянусь!»

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ку йӑлан символла пӗлтерӗшӗ ҫаплалла пулнӑ пулас: акӑ эпӗ ҫӗнӗ хуҫа патӗнчи службӑра ҫӑкӑрпа тӑвар ҫисе ятӑм, эхер те эпӗ тӗрӗс мар тӑватӑп пулсан, ан тив, мана тимӗр тавӑртӑр.

Символический смысл этого обряда, был, кажется, таков: вот я съел хлеб и соль на службе у нового хозяина, — пусть же меня покарает железо, если я буду неверен.

III // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Манран канаш ыйтнӑшӑн эпӗ сире тав тӑватӑп, анчах эпӗ сире канаш пама пултарӑп-ши? — терӗ капитан.

— Благодарю вас, что вы обращаетесь ко мне за советом, — сказал капитан, — но могу ли я советовать вам?

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Ман ҫине пӑх, эпӗ мӗн тӑватӑп, эсӗ те ҫавна ту, — терӗм эпӗ ӑна.

— Смотри на меня, — сказал я, — что я буду делать, то делай и ты.

Ҫирӗм тӑваттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ик-виҫ утӑм тӑватӑп та каялла ҫаврӑнса пӑхатӑп.

Через каждые два-три шага я оглядывался.

Вунҫиччӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Ҫынсем мӗн тӑваҫҫӗ, эпӗ те ҫавнах тӑватӑп…

— То же, что и все…

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Ас тумасӑр ара, ас тумасӑр, йӑлтах ас тӑватӑп!

— Помню, помню, как не помнить!

XXVII. Тӗпчесе пӗлни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫамрӑк ҫын эп, пӑлхар, тӑван ҫӗршыва та хӗрӳллӗн юратнӑ пек тӑватӑп тетӗп, анчах ҫак никам пӗлмен старик, хӑрах урипе ҫӑва ҫине пуснӑскер, тӑван ҫӗршыва мӗнле хӑватпа мӗнле юратма пултарни, унӑн лӑпкӑ чунӗ мӗнле аслӑ иккенӗ мана калама ҫук тӗлӗнтерчӗ.

Я, молодой человек, болгарин, как будто горячо любящий свою родину, но я был потрясен спокойным величием души, непритязательной любовью к родине этого дряхлого старика, никому не известного, стоящего одной ногой в могиле.

XII. Симӗс енчӗк // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Чунтан тав тӑватӑп сире ҫакӑн пек чыс кӑтартса сӑвап тунӑшӑн…

Горячо благодарю вас за великодушие и нее ваши благодеяния…

XII. Симӗс енчӗк // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Тупа тума хатӗр, турӑ таса юнӗпе тупа тӑватӑп, тӑван Болгарипе тупа тӑватӑп…

— Сущую правду, клянусь святой кровью господней и родной Болгарией…

XII. Симӗс енчӗк // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Вӑл тем мар-ха, — сӑмаха кӗчӗ Недкович, — ку ӗҫе эпӗ хам тӑватӑп.

— Ну, это пустяки, — сказал Недкович, — это я беру на себя!

IX. Огнянов председательте // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Хапӑл тӑватӑп сире.

— Рад за вас.

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тупа тӑватӑп, Огнянов шӑпах ҫав ҫын.

Могу поклясться, что это он, Огнянов…

XXI. Хур кӑтартма хӑтланни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.