Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

сенкер сăмах пирĕн базăра пур.
сенкер (тĕпĕ: сенкер) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫак хура ҫырла майлӑ кӑвак ҫырлана мӗнле каланине те сасартӑк астуса илтӗм эпӗ, — гонобобель, е сенкер ҫырла тетчӗҫ пулмалла, ҫакна пӗлни темле пысӑк хыпар марччӗ те, ҫапах эп калама ҫук хаваслантӑм.

Я вспомнил, как называется та сизо-чёрная ягода, похожая на чернику, — гонобобель, или голубика, — и страшно обрадовался, хотя это было не бог весть какое открытие.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сӗрекепе рак тытса кӑларсан Катя кулкалама пӑхрӗ, эпӗ ӑна рак мӗнле тытмалли ҫинчен пӗр пӗчӗк лекци вуласа патӑм, пуринчен ытла ҫӗрӗшнӗ какая хыпакан сенкер раксем ҫинчен каласа патӑм.

Катя стала смеяться, когда я вытащил его из воды вместе с сеткой и прочёл небольшую лекцию о ловле раков, в частности голубых, которые идут исключительно на гнилое мясо.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Савнӑ Пира-Полейкин, — тесе васкаса ҫырнӑччӗ Саня хӑй блокночӗн сенкер хучӗ ҫине, — ыталатӑп сана. Ху ӗненнине асӑнта тыт», тенӗччӗ.

«Милый Пира-Полейкин, — было торопливо написано на голубоватом листке из его блокнота, — обнимаю тебя. Помни, ты веришь».

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ылттӑнпа илемлетнӗ сенкер пакетик, — сӗнет хӗрсе кайнӑ Игорь.

Пакетик, синенький с золотом, — объяснял увлеченный Игорь.

17 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Дёма Стрижаков, театрал, Художествӑллӑ театрта пынӑ «Сенкер кайӑк» ятлӑ спектаклӗн программине, баул тӗпне тирпейлен пуҫтарса хунӑскерне, кӑтартрӗ.

Театрал Дёма Стрижаков показал бережно хранимую на дне баула программу спектакля «Синяя птица» в Художественном театре.

17 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ем-ешӗл сенкер горизонт мӗнпур пӗлӗте халь-халь ярса илес пек капланса килекен вута аран ҫеҫ пусарса тӑрать.

И иссиня-зеленый горизонт набухал по краю огнем, еле сдерживая его.

3 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ку пӳлӗм ытти пин пӳлӗм евӗрлех: сенкер репспа сӑрса тунӑ диванлӑ, ярапалӑ шторӑсем пур, пӗчӗкҫӗ ҫыру сӗтелӗ, ун ҫийӗнче кӗленче выртать — пурпӗрех-ха ку пирӗн чи малтанхи ҫуртчӗ, эп ӑна ӗмӗрлӗхех асӑмра тытасшӑн пултӑм.

Она была похожа на тысячу таких же комнат: с диваном, обитым голубым репсом, со шторами, обшитыми каймой с шариками, с маленьким письменным столом, на котором лежало стекло, — всё равно: это был наш первый дом, и я хотела запомнить его навсегда.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сенкер тӑрӑллӑ мечет, икӗ минаретлӑскер — пӗри ҫӳлӗ, тепри лутрарах — пӗрмай пирӗн умра курӑнса тӑчӗ, эпир тек ун патнелле утрӑмӑр, вал пиртен пӗрмаях аяккалла куҫнӑ пек курӑнчӗ.

Мечеть с голубым куполом и двумя минаретами повыше и пониже всё время была где-то перед нами, и мы всё время шли к ней, а она уходила от нас, как виденье.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫар медицини академи ҫурчӗ ҫинче тӳпе теттӗм кӑвакӑн курӑнать, сенкер кӑвакӑн, саррӑн, вут-хӗмӗн курӑнать — тӗнчере мӗн тӗслӗ ҫутӑ пур, пурте ҫакӑнта тейӗн ҫав!

Над зданиями Военно-медицинской академии небо было тёмно-синее, светло-синее, жёлтое, оранжевое — кажется, всех цветов, какие только есть на свете!

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Володя, ҫав шатӑртатакан крават сассине илтсе, самантлӑха кӑна пысӑк сенкер куҫӗсене уҫса, темскер мӑкӑртатса илчӗ.

Володя, услышав как кровать громко заскрипела, на мгновение открыл большие синие глаза и что-то пробормотал не просыпаясь.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах та сенкер кӗленче вазӑсен хушшинче вырнаҫтарнӑ портрет, юр кӗрчӗсем хушшинче, хӑмӑш тенкел ҫинче ларакан паттӑр ҫын — ку ӗнтӗ Даша инке хӑех пек туйӑнать.

Но портрет между вазами голубого стекла, портрет героя, сидящего на фоне снежных гор в камышовом кресле, — это была уже как бы сама тетя Даша.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Шурӑ чечеклӗ йывӑҫсем айӗнче, сулхӑнра, ешӗл, кӑвак, сенкер кавирсем сарӑлса выртаҫҫӗ.

Я вижу деревья в белых цветах, а в тени, под цветами, ковры — синие, зеленые, голубые.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Умне вӑл сенкер абажурлӑ лампа лартнӑ.

Перед нею — лампа, на лампе — голубой абажур,

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Даша инкен мӑшӑрӗн портречӗ чӗнтӗрлӗ ҫиттипе витнӗ комод ҫинче, сенкер кӗленче вазӑсен хушшинче тӑрать.

На комоде, накрытом кружевной накидкой, между вазами голубого витого стекла стоял его портрет.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ кун ирттӗр те ҫӗр ирттӗр тенӗ пек кӑна пурӑнтӑм, пирус сутрӑм, сарӑ, симӗс, сара раксем тытрӑм, — сенкер раксем пурпӗрех пӗрре те лекмерӗҫ.

Я просто жил день за днем, торговал папиросами и ловил раков, желтых, зеленых, серых, – голубой так и не попался ни разу.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Юлашки кӗнекин хуплашки ҫине хӗрлӗ кӗпе тӑхӑннӑ, аллине хур шӑмми тытнӑ мӑйӑхлӑ йӗкӗт сӑнне ӳкернӗччӗ, унтан кӑшт ҫӳлерех, сенкер ҫаврашкара хӗр сӑнӗ пурччӗ.

на обложке которого был изображен усатый молодец в красной рубашке, с пером в руке, а над ним в голубом овале – девица.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кӑвайт сӳнсен те, хам тытса купаланӑ раксем хушшинче пӗр сенкер рак та ҫуккине аванах куртӑм эпӗ.

но и без костра я видел очень ясно, что среди раков, которых я натаскал уже немало, не было ни одного голубого.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах: та сенкер раксене вара — кӑна ачасем те лайӑх пӗлсе тӑраҫҫӗ — шӑршланнӑ ашпа ҫеҫ тытма пулать.

Но голубой рак – в этом были твердо убеждены все мальчишки – шел только на гнилое мясо.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Меллӗ вырӑнне те тахҫанах тупса хунӑ ӗнтӗ, кантра та пур, Пролом патӗнче ҫатракасем те купаласа хунӑ, сенкер рак тытма кайма шӑршланнӑ аш ҫеҫ ҫук.

Уже давно было выбрано подходящее место, веревка припасена, и даже хворост сложен у Пролома; – нахватало только куска гнилого мяса, чтобы отправиться за голубым раком.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

У-у, шуйттан пукани! — Лётчик носилка умне йывӑррӑн чӗркуҫленчӗ, юлташӗн ним хускалми выртакан пуҫне ыталаса илчӗ, унӑн асаплӑ, ҫав вӑхӑтрах телейлӗн йӑлкӑшакан сенкер куҫӗсенчен пӑхрӗ.

Ух ты, черт полосатый! — Летчик тяжело упал на колени перед носилками, обнял лежавшую бессильно голову товарища, заглянул в его голубые страдающие и одновременно лучащиеся счастьем глаза.

8 сыпӑк // Леонид Агаков, Александр Артемьев. Борис Полевой. Чӑн-чӑн этем ҫинчен ҫырнӑ повесть. Леонид Агаковпа Александр Артемьев куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех